از گلدان‌های آپارتمانی گران قیمت و بزرگ تا گلدان‌های کوچک شمعدانی، حسن یوسف و کاکتوس‌های متنوع و رنگارنگ. اما پتوس انگار برای او ارزش دیگری

در را که باز می‌کنم او را غمگین، نشسته بر زمین و در محاصره انبوه لباس‌های رنگارنگ می‌بینم. حیرتم وقتی افزون می‌شود که همین چند ساعت پیش در

می‌پرسد چه می‌نویسی؟ می‌گویم که داستان آدم‌ها را. می‌خواهد که داستان او و برادرش را هم بنویسم. به داستان این دختربچه سرزنده که یک هفته از

«تو هیچ‌گاه خانه‌ای نداشته‌ای. وه، چه دردناک! شب می‌گوید. هیچ‌چیز آن‌قدرها که فکر می‌کنی فاجعه نیست. روز می‌گوید. شاید تنها مرگ، تنها مرگ

از آن دسته آدم‌هایی است که از کتاب زیاد استفاده می‌کند برای حل مسائل و دشواری‌هایی که در زندگی‌اش پیش می‌آید.

پسربچه یازده‌ماهه‌اش را به آرایشگاه برده تا موهای نازک او را مرتب کند و مدلی بدهد تا بعد از آن به آتلیه برود و از او عکس بگیرد.

تا همین چند هفته پیش که دیدمش سخت راه می‌رفت. پیر بود؛ اما راه‌رفتنش طوری نبود که احساس کنی پادرد دارد.

مطب چشم‌پزشک پر است از نوزادان چندروزه و چندماهه‌ای که پدر و مادرهای جوانشان آنها را برای چکاپ آورده‌اند. زنی جوان با چهره‌ای خسته نوزادش

خاله جان امسال هم به‌رسم و عادت گذشته زنگ می‌زند و از سبزه شب عید سراغ می‌گیرد؛ اینکه چیزی کاشته‌ام یا نه؟ من هم که حوصله سبزه کاشتن ندارم

از پله بلند مغازه که بالا می‌روم و در را که باز می‌کنم لبخند دلنشین او هجوم می‌آورد به سمتم و در آغوش می‌گیرمش. به‌تازگی این مغازه کوچک

«سیمین دانشور به من گفت: غصه یعنی سرطان! غصه نخوری یک‌وقت، معروفی» و من غصه خوردم.

گذران روزگاری سخت و پردرد و رنج در اردوگاه‌های کار اجباری نازی، از دست دادن خانواده، دیدن هرروزه بیماری و زجر زندانیان و بی‌رحمی و خشونت