در این گزارش جنگنده آمریکایی F-۱۵ Eagle را با رقیب جدید روسیه برای تاج بهترین جنگنده نسل چهارم، Su-۳۵S "Flanker E" مقایسه خواهیم کرد.
اولی هواپیمایی است که از بسیاری جهات مشخصات یک جنگنده نسل چهارم را به طور تمام و کمال در اختیار دارد. در دهه ۱۹۷۰ معرفی شد، به طور گسترده‌ای به روز شده است تا مطابق با زمان باشد و صدها نفر برای دهه‌ها آن را به خدمت گرفتند.
دومی یک Su-۲۷ Flanker ارتقا یافته است - همتای دوران شوروی F-۱۵ - که اکنون دارای تجهیزات اویونیک و مهمات مدرن شده‌است.
Su-۳۵S دارای رادار Irbis-E با برد تا ۴۰۰ کیلومتر است. در برابر اهداف زمینی نیز موثر است. Su-۳۵ دارای یک سیستم جستجو و ردیابی مادون قرمز (IRST) است که به آن امکان می دهد موقعیت کلی هواپیما را در شعاع پنجاه کیلومتری تعیین کند که به طور بالقوه برای شناسایی هواپیماهای رادارگریز در بردهای کوتاه تر بسیار مفید است. F-۱۵ این قابلیت را ندارد
F-۱۵ به گونه ای طراحی نشده بود که رادارگریز باشد و اینطور نیست، با سطح مقطع راداری متوسط پنج متر مربع. Su-۳۵ برای مخفی ماندن طراحی شده است و طبق گزارش ها می‌تواند به سطح مقطع راداری بین یک تا سه متر مربع دست یابد. بنابراین Su-۳۵ با سرعت کمتری در رادارها نشان داده می شود، اما سطح مقطع راداری یک متر مربع هنوز می تواند در بردهای نسبتاً طولانی توسط رادارهای مدرن خوب شناسایی شود و از آن در برابر هدف قرار گرفتن توسط موشک های دوربرد محافظت نمی کند.
از نظر بار تسلیحاتی، Su-۳۵ دارای ۱۲ یا بیشتر نقطه سخت برای حمل موشک در مقایسه با تنها ۸ نقطه در F-۱۵C است. این یک مزیت آشکار برای Su-۳۵ است که احتمالاً چندین موشک را در یک زمان شلیک می کند تا احتمال اصابت را افزایش دهد.
Su-۳۵S می تواند بیش از ۱۷۰۰۰ پوند مهمات را در نقاط سخت خود حمل کند که حداکثر ۱۴ مورد برای حملات هوا به زمین قابل استفاده است. F-۱۵C نمی تواند هیچ کدام را حمل کند. زیرا صرفا یک جنگنده برتر هوایی است.
F-۱۵E Strike Eagle می تواند ۲۳۰۰۰ پوند مهمات حمل کند. Strike Eagle می‌تواند به همان سرعت F-۱۵C پرواز کند و همان سلاح‌های هوا به هوا را حمل کند، اما به دلیل وزن سنگین‌تر، در نبردهای درون محدوده بصری تا حدودی مانور و چابکی کمتری دارد.
منبع: خبر آنلاین
منبع: faradeed-169058
