بهشت رنگ‌ها در چنشت

به گزارش ایرنا، چنشت به علت جاذبه‌های طبیعی، تاریخی و فرهنگی از روستاهای هدف گردشگری محسوب می‌شود و در وجه تسمیه آن چنین می‌گویند، چنشت بر وزن بهشت است که در گذشته به دلیل خوش آب و هوا بودن و داشتن میوه های فراوان و رودخانه های متعدد که از زیر درختان می‌گذشته است و شباهت این منطقه به بهشت، گروهی دامدار این منطقه را به عنوان محل زندگی انتخاب می‌کنند و نام آن را بهشت می‌گذارند، بعدها در گذر زمان به چنشت تغییر نام می‌دهد. 
چنشت چون در محاصره کوهستان و چهار رودخانه است باغ‌ها و مزارع بسیاری دارد و از این رو آب و هوای  معتدل آن بهترین بهانه برای سفر است. 
  
استقرار روستا در منطقه میان‌کوهی، چشم‌انداز کوهستانی زیبا و جذابی به آن بخشیده است و باغ‌های گردو و دیگر میوه‌ها آن را در حصار گرفته‌اند. 
در چنشت می‌توان مناظر زیبایی از تلفیق طبیعت و بافت مسکونی را تماشا کرد رنگ اغلب خانه‌ها سبز یا آبی بوده و مردمان آن نیز لباس‌هایی با رنگ‌های متنوع می‌پوشند که این مهم مردمان چنشت را در خراسان جنوبی شاخص کرده است. 
لباس مردم این روستا از نوع خاصی است که کمتر در نقاط دیگر استان یافت می‌شود.
لباس مردان در چند سال اخیر (دهه ۸۰) به لباس سایر مردم منطقه شبیه شده اما بزرگان و پیران از لباس که شامل یک پالتوی بلند که تمام بدن را می‌پوشد و شال سر و در برخی مواقع از کلاه معمولی استفاده می‌کنند.
لباس زنان آنها که در نوع خود یک جاذبه است، از رنگ‌های شاد و متنوع تشکیل شده و شامل سه قسمت چارقد قرمز یا آبی گلدار (شال)، کلاه نقره‌ای و نقره دوزی شده (کلوته) و پیراهن زنانه به رنگ‌های سبز و قرمز یا آبی (پاچین) است.
مردم روستای چنشت به ویژه زنان و دختران اغلب از پوشاک محلی و سنتی استفاده می‌کنند و این فرهنگ نهادینه شده است.
تنوع رنگ در لباس‌های محلی مردم روستا جلوه خاصی به آنها می‌بخشد و یکی از جاذبه‌های گردشگری همین پوشش لباس محلی و تنوع رنگ در لباس‌های پر از زرق و برق زنان روستا است.
چنشت به نسبت سایر روستاهای خراسان جنوبی، کمتر دچار تحولات و تغییرات فرهنگی شده و فرهنگ روستایی آن محفوظ مانده که حاصل تلاش‌هایی است.
غار چنشت و غار چهل چاه، مزار سید حامد علوی و بافت تاریخی این روستا را می‌توان از دیگر جاذبه‌های مهم و طبیعی این روستای هدف گردشگری خراسان جنوبی در شرق ایران ذکر کرد. 

اسرارآمیزترین پدیده تاریخی استان غار چنشت در روستای چنشت در ۶۰ کیلومتری جنوب شرقی بیرجند مرکز خراسان جنوبی است؛ غار چنشت براساس متون تاریخی، حدود ۶۲۰ سال پیش به‏ وسیله سید محمد مشعشع کشف شد. 
این غار ۵۹ متر طول و احتمال دارد که هزاران سال پیش در اثر زلزله، ۲ سمت کوه سر به هم نهاده و فضای متفاوتی را ایجاد کرده است. 
این فضاها گاهی عریض با ارتفاع زیاد و گاهی بسیار تنگ با ارتفاع کم هستند و عبور از آنها به سختی انجام می‌گیرد. 
در این غار استخوان اجساد مردگان (در وضعیت‌های مختلف) و نیز آثار و نشانه متعددی از زندگی گذشتگان مانند سفال، چوب، پارچه، چرخ نخ و دیوارهای گچی مشاهده شده است. 
ظاهرا از این غار به عنوان پناهگاهی در گذشته استفاده می‌شده یا اینکه ممکن است زلزله، خانه مسکونی را همراه با ساکنان آن منهدم ساخته باشد. 

در فاصله صد متری غار چنشت، غار دیگری به نام چهل چاه وجود دارد که در آن استخوان اجساد ۱۴ مرد و زن و کودک مشاهده می‌شود و به نظر می‌رسد در غار پس از پناه بردن این افراد به داخل آن، با گل اندود و راه فرار آنها بسته شده است. 

بقعه سید حامد علوی از اماکن تاریخی و مذهبی این روستا است و بنابر روایات وی از فرزندان امام جعفر صادق (ع) است که توسط عمال خلیفه عباسی در چنشت زخمی شد و در محل بیتوته خود یعنی غار چنشت درگذشت. 
پس از کشف غار، نسبت به انتقال اجساد سید حامد علوی و دو فرزندش به درون بقعه که به این منظور ساخته شده بود، اقدام می‌شود و این بقعه هم اکنون یکی از زیارتگاه‌های مهم منطقه به شمار می‌رود. 

یکی از آیین های سنتی که هنوز هم در روستای چنشت برگزار می شود مراسم عروسی است که سه روز متوالی طول می‌کشد و می‌تواند برای گردشگران جالب باشد.
 در مراسم عروسی روستای چنشت داماد را بر اسب سوار و تا پای تخت (محل استقرار عروس) همراهی می‌کنند که در طول این مسیر ریش سفیدان و بزرگان در پشت سر اسب به خواندن آهنگ‌های محلی مذهبی مشغولند و همچنین زنان کهنسال در جلوی اسب نواهای محلی خاصی را زمزمه می‌کنند. 
در شب پایانی داماد و عروس را به همراه هم بر اسب سوار و با صدای دل‌نواز موسیقی محلی آنها را تا خانه داماد همراهی می‌کنند و بعد از ورود به خانه داماد اهالی روستا هر فردی در خور بضاعت، مبلغی را به داماد هدیه می‌کند. 
عروسی روستای چنشت در فهرست میراث معنوی کشور نیز به ثبت رسیده است.

فاصله روستای گردشگری چنشت از بیرجند مرکز خراسان جنوبی حدود ۶۰ کیلومتر است که می‌توان با عبور از شهر مود در دهستان نهارجان به آنجا رسید.