روزنامه هم میهن از منظری جدید به بررسی عملکرد قاتلان دانشجوی دانشگاه تهران پرداخته است.
به گزارش هم میهن، در بخش‌هایی از این مطلب می‌خوانید؛
آیا فقط با مجازات می‌توان مانع از تکرار جرم شد؟ تاکنون افراد زیادی مشمول مجازات اعدام و حبس‌های طویل‌المدت شده‌اند، ولی ارتکاب جرم کم نشده است. مگر ممکن است که دو جوان به‌راحتی کسی را برای برداشتن یک لپ‌تاپ بکشند و بدانند که بازداشت و اعدام خواهند شد؟
بله، هر فردی که مرتکب جرم می‌شود شخصاً مسئولیت دارد؛ ولی آیا حکومت هیچ مسئولیتی ندارد؟ اگر دارد، چگونه رسیدگی می‌شود؟ تاکنون چند مورد رسیدگی شده است؟ و اگر حکومت در این زمینه هیچ مسئولیتی ندارد، رسماً اعلام شود تا مردم بدانند. با ترک‌فعل یا سیاست‌های زیان‌بار و تخصیص نادرست منابع چگونه باید مقابله کرد؟ چرا نیرو برای کارهای دیگر از جمله جلوگیری از تجمع عادی مردم در همان نزدیکی‌های محل جنایت وجود دارد؛ ولی برای حفظ امنیت نیست؟
مسئله این است که با مجازات مجرم و حتی سرعت در اجرای مجازات مشکلی حل نخواهد شد. اصلاً مرتکبین این جرایم درکی از تبعات کار خود ندارند. آنان در لحظه زندگی می‌کنند. آینده برایشان نامفهوم است. مسئله آنان گذران حال است. فاصله زیادی میان بدترین تصور آنان از آینده با تصورات خوب‌شان از آینده وجود ندارد. ما نباید آنان را با خودمان مقایسه کنیم.
اگر ما آینده‌نگری داریم و از هزینه مجازات ارتکاب جرم می‌ترسیم، به این علت است که چیزی داریم که از دست دادن آن برایمان مهم است. نگاه بسیاری از ما به آینده است؛ ولی این دو قاتل و ده‌ها قاتل و مجرم دیگر قربانی وضعیتی شده‌اند که فردایی برایشان وجود ندارد که نگران تبعات کارهای امروز خود باشند.
کاش یک‌بار هم متولیان امر در جایگاه متهم قرار می‌گرفتند و این مجرمین که بخشی از قربانیان وضع موجود هستند، شکایت و ادعانامه‌ای را در دفاع از خود قرائت می‌کردند. باید پذیرفت جامعه‌ای که فقط در پی مجازات و تشدید آن است و این را تنها راه کاهش جرم می‌داند، هیچ‌گاه رستگار نخواهد شد.
منبع: etemadonline-700263
