بیرالوند: فرقی نمی‌کرد خودم طلا بگیرم یا علی‌ هاشمی

مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان در ترکمنستان در حالی برگزار شد که 3 مدال‌آور ایران در این رقابت‌ها، سهراب مرادی، علی‌ هاشمی و رضا بیرالوند بودند. بیرالوند که اولین حضور خود در مسابقات جهانی را تجربه می‌کرد، در دسته 102 کیلوگرم روی تخته رفت و در یک‌ضرب با مهار وزنه‌ 175 کیلوگرمی و کسب عنوان چهارمی به کار خود پایان داد. اما او در دوضرب موفق به مهار وزنه 218 کیلوگرمی شد و تمام رقبایش را پشت سرگذاشت و به عنوان قهرمانی و مدال طلا رسید. بدین ترتیب بیرالوند در مجموع با 393 کیلوگرم مدال برنز گرفت تا حضوری موفق در این رقابت‌ها داشته باشد. خبرنگار «ایران» گفت‌وگویی با این وزنه‌بردار 22 ساله که با ادامه همین روند می‌تواند یکی از امیدهای ایران در المپیک باشد، انجام داده است.

مسابقات جهانی با اتفاق‌های خوبی برای تو همراه بود. در این خصوص صحبت می‌کنی؟
اگر اشتباه نکنم، امسال حدود 100 تیم در این رقابت‌ها شرکت کرده بودند. اکثرشان هم با وزنه‌برداران پرامیدی آمده بودند و قدرت زیادی داشتند ولی ما هم به لحاظ فردی و هم به لحاظ تیمی، توانستیم نتیجه خوبی بگیریم.
خودت هم که به مدال طلای دوضرب و برنز مجموع رسیدی.
بله خوشبختانه توانستم به مدال‌های خوبی برسم. سال اولی بود که در تیم ملی بزرگسالان حضور داشتم و توانستم به موفقیت برسم.
فکر می‌کردی که در اولین میدان جهانی ات بتوانی بدرخشی؟
من برای کسب مدال طلا به این رقابت‌ها رفته بودم. چون وزنه‌هایی که در تمرینات زده بودم نیز، بیشتر از زمان مسابقات بود ولی کتفم آسیب دید و باعث شد تا وزنه‌های کمتری را بزنم.
رقابتی که با علی ‌هاشمی در دسته 102 کیلوگرم داشتی، چطور بود؟
خیلی خوب بود. علی وزنه‌های خوبی زد و من فقط خوشحالم که طلا دست ایران ماند.
آن موقع دوست داشتی خودت وزنه‌های بالاتری بزنی یا ‌هاشمی؟
خب به هر کسی بگویی شخص خودش را در نظر می‌گیرد اما برای من فرقی نداشت. من دوست داشتم هم علی و هم خودم روی سکو برویم که خدا را شکر این اتفاق افتاد و هر دو به موفقیت رسیدیم.
درباره وزنه‌هایی که در یک ضرب و دوضرب زدی، چه نظری داری؟
من در یک ضرب با وزنه‌های کم شروع کردم. آن هم به خاطر این که یکی از ماهیچه‌های کتفم پاره است و زیر وزنه خالی می‌کرد وگرنه در تمرینات 190 کیلو را در یکضرب می‌زدم اما خدا را شکر کتفم در دو ضرب درد نگرفت و توانستم طلا بگیرم.
حالا با این شروع خوبی که داشتی، فکر می‌کنی که در مسابقات جهانی سال آینده و مهم‌تر در المپیک 2020 عملکرد بهتری داشته باشی؟
ان‌شاءالله. من در دسته 96 کیلو و یک وزن پایین‌تر بودم که برای این رقابت‌ها به 102 کیلو آمدم و به امید خدا سال بعد هم در 102 کیلو وزنه می‌زنم تا هم طلا بگیرم و هم رکورد خوبی را از خودم به جا بگذارم اما برای المپیک به 109 کیلو خواهم رفت. البته حضور در المپیک هم سخت است.  چون سهمیه ایران 2 نفر است ولی تمرین می‌کنیم تا ببینیم خدا چه می‌خواهد.
بعد چه شد که به رشته وزنه‌برداری علاقه‌مند شدی؟
تقریباً 10 سال است که در این رشته فعالیت می‌کنم. پدرم وزنه‌بردار بوده و مربی‌ام در تیم ملی هم هست.
پارتی بازی که برایت نکرده؟
(می‌خندد) نه اصلاً!
درباره مدال‌های طلای سهراب مرادی و رکوردهایی که شکست چه نظری داری؟
سهراب بهترین وزنه‌بردار و کاپیتان تیم ملی است. او مدال‌های بسیار با ارزشی را گرفت و توانست رکورد دنیا را بزند و در کل عملکرد خیره کننده‌ای داشته باشد.
سال گذشته تیم ملی به قهرمانی جهان رسید ولی امسال سوم شد. عملکرد تیم ملی را در مجموع چطور دیدی؟
ما امسال به خاطر مشکلاتی که داشتیم، تیم‌مان به صورت کامل در مسابقات جهانی شرکت نکرد و با 8 نفر در مسابقات جهانی شرکت کردیم ولی با این حال عملکرد خوبی داشتیم و توانستیم بر سکوی سوم جهان قرار بگیریم. ما اگر با نفرات کامل می‌رفتیم، صد درصد تیم‌مان اول می‌شد. در این بین فدراسیون هم جوانگرایی انجام داد و در سال‌های آینده تیم فوق‌العاده‌ای خواهیم داشت.
این فامیلی‌ات هم خیلی شبیه علیرضا بیرانوند دروازه‌بان تیم ملی فوتبال و پرسپولیس است!
ما هم بیرانوند هستیم اما فامیلی من را ثبت احوال اشتباه نوشته و به جای نون «ل» خورده و بیرالوند شده است. من و علیرضا از یک طایفه هستیم.