دوچرخه سواري زنجير پاره كرد!

تعداد چهره های سرشناش دوچرخه سواری ایران که  در آسیا هم برای خود اسم و رسمی دارند در ترکیب تیم ملی کم نبود اما حضور بهترین های ایران هم نتوانست کمکی کند و دوچرخه سواری با دستانی کاملا خالی به ایران بازگشت تا شاهد ضعیف‌ترین عملکرد رکابزنان باشیم.نکته جالب این است که خسرو قمری، رییس فدراسیون دوچرخه سواری پیش از آغاز بازی‌های آسیایی قول پنج مدال را داده بود و حتی در زمان بازدید وزیر ورزش از اردوی تیم ملی، سلطانی‌فر هم در جمع خبرنگاران عنوان کرد که رییس فدراسیون قول پنج مدال راداده است. البته ناگفته نماند در فاصله چند روز مانده به اعزام رکابزنان، خسرو قمری، رییس فدراسیون نظر خود را از پنج به سه مدال تغییر داد اما در هر حال پنج یا سه مدال هیچ فرقی به حال کاروان نداشت چون دوچرخه سواری اصلا موفق به کسب مدال نشد و این در حالی است که چهارسال پیش سه مدال طلا، نقره و برنز گرفته بود.
 ناکامی ایرانی‌های مدعی در جاده
در بررسی عملکرد رکابزنان ایران ابتدا از جاده شروع می کنیم؛ رشته ای که ما همیشه در آن مدعی بودیم و حتی چهارسال قبل یک نقره و یک برنز در بازی های آسیایی گرفتیم اما در این دوره با نمایش نه چندان خوب از کسب مدال بازماندیم. این اتفاق در حالی رخ داد که رکابزنان باتجربه ای در این تیم بودند مانند مهدی سهرابی که سال‌ها سابقه پوشیدن پیراهن تیم ملی دارد و پیش از این حضور در چهار دوره بازی های آسیایی را تجربه کرده است. میرصمد پورسیدی سابقه حضور در تورهای مختلف، قهرمانی آسیا و المپیک را دارد، آروین گودرزی هم که نایب قهرمان اینچئون بود اما همین رکابزنان باتجربه هم نتوانستند راه به جایی ببرند تا در عین ناباوری ایران از مدال‌های جاده هیچ سهمی نداشته باشد و در مقابل، قزاقستان دو طلای جاده را گرفت و قدرت خود را به رخ حریفان کشید.
پز بیهوده برای افزایش تیم‌های کنتینانتال که سودی هم نداشتند
رکاب‌زنان جاده ایران برخلاف سال ۲۰۱۴ که رقابت‌های مختلفی را تجربه کردند، در این دوره فقط در اردو بودند و تنها به واسطه نظامی بودن سلگی مدیر تیم ملی دو، سه نفر از ملی پوشان در تیم ارتش ایران جا داده شدند و به مسابقات قهرمانی ارتش های جهان اعزام شدند. بحثی که پس از نتیجه نگرفتن رکابزنان ایران در استقامت جاده  و تایم تریل انفرادی مطرح شد، نبود باشگاه های فعال  و حضور نداشتن در تورهای آسیایی بود.
این سوال پیش می آید پس افزایش تیم های کنتینانتال ایران چه سودی داشته که بازهم رکابزنان ایران مسابقه نمی روند و چرا وقتی فدراسیون می بیند باشگاه ها در این زمینه بسیار ضعیف عمل می‌کنند، رکابزنان را راهی چند مسابقه خوب نکرد؟ فدراسیون دوچرخه‌سواری سال ۹۶ خبر از این دادكه تیم های پیشگامان، شهرداری تبریز، DFT اردبیل و امیدنیاي مشهد از ایران اعلام آمادگی کرده‌اند که به جمع تیم‌های کنتینانتال ‌اضافه شوند اما از همان ابتدا می شد فهمید حضور این تیم ها بیشتر جنبه نمایشی خواهد داشت تا اینکه بخواهد کمکی به بخش جاده کند.
در ادامه همین اتفاق افتاد و پیشگامان و شهرداری تبریز که جزو مدعیان در آسیا بودند تعداد اعزام‌شان بسیار اندک بود و در نهایت هم شهرداری تبریز منحل شد. بقیه تیم‌های تازه وارد هم بدون استفاده از رکابزنان شاخص، هر از چند گاهی در یک تور حاضر می شوند بدون اینکه نتیجه ای برای دوچرخه سواری ایران داشته باشد. فدراسیون می‌دانست رقابت سختی را در بازی‌های آسیایی پیش رو خواهد داشت اما در عمل برنامه منسجمی را ارائه نکرد.
بیشتر برنامه‌های فدراسیون در حد حرف باقی ماند و بعد هم بحث ندادن ویزا از سوی کشورهایی که قرار بود ایران در مسابقات آن‌ها شرکت کند، مطرح شد. این در حالی است که برای همه واضح است کار ایرانی ها برای گرفتن ویزا سخت است و اگر قرار است اقدامی صورت گیرد باید از مدت ها قبل باشد نه در آستانه مسابقه. در واقع فدراسیون بدون داشتن برنامه قوی برای جاده عملا روی اسم و رسم رکابزنان خود تکیه کرد که نتیجه آن هم به خوبی در بازی‌های آسیایی مشخص شد و نتایج نشان داد دیگر نمی‌توان تنها با اتکا کردن به نام دوچرخه سوار انتظار مدال آوری داشت و کشورهای دیگر دست از پیشرفت نمی‌کشند تا رکابزنان ایران هرچند اسم ورسم دار و باتجربه بیایند مدال ها را بگیرند.
وقتی قهرمان اینچئون ناامیدمان کرد
پس از نتیجه نگرفتن رکابزنان جاده، فدراسیون به بخش پیست امید داشت تا بتواند صاحب مدال شود اما از قبل مشخص بود کار رکابزنان پیست به مراتب سخت تر از جاده روهاست. در واقع وقتی رکابزنان سایر کشورهای دیگر حضور در کاپ های جهانی  و مسابقات قهرمانی جهان را از دست نمی دهند و دائم در مسابقات مختلف هستند و از بهترین امکانات هم برخوردار هستند، قابل پیش بینی بود نباید چندان خوش بین بود که ایران مدال بگیرد. البته دیگر تصور نمی شد رکاب‌زنان ایران حتی دیگر به فینال هم نرسند و این عمق فاجعه را نشان می دهد. محمد دانشور قهرمان بازی های ۲۰۱۴ هم نتوانست با استفاده از استعداد خود راه به جایی برد  و با کارنامه تلخی با بازی‌های آسیایی۲۰۱۸ وداع کرد. ما حتی در مدیسون که از بهترین رکابزنان خود استفاده کردیم هم حرفی برای گرفتن نداشتیم و هشتم شدیم و با این اتفاقات، این سوال پیش می آید واقعا در چهار سال گذشته چه اقدام موثری برای پیشرفت دوچرخه‌سواری صورت گرفته است؟ یک نمونه جالب از تفاوت شرایط رکاب‌زنان پیست ایران با رقبایش نظیر ژاپن این است که چند ماه پیش ژاپنی ها قبل از قهرمانی آسیا۲۰۱۸ در کاپ جهانی شرکت کردند و در حالی که بعد از مسابقات قهرمانی آسیا ایرانی ها به خانه بازگشتند، ژاپنی ها بلافاصله به قهرمانی جهان اعزام شدندو مدال هم گرفتند. دوچرخه سواری ایران مشکل نداشتن پیست چوبی دارد و بارها هم در مورد آن حرف زده شده که البته مسئولان هم از این گوش شنیده و از آن یکی بیرون کرده اند و اگر غیر این بود نباید پیست چوبی ساری بعد از حدود ۲۰سال هنوز هم به بهره برداری نرسیده باشد.
البته حداقل برای جبران این مشکل نباید حضور در مسابقات مختلف را از دست ندهیم اما مشاهده می کنیم در طول سال بارها کاپ های مهم را از دست می دهیم در حالی که رقبای ما بهترین استفاده را از آن‌ها می برند. فدراسیون تصور می‌کند  با چند هفته تمرین در پیست چوبی کشورهای دیگر و حضور در یکی دو مسابقه در سال و خرید تجهیزات در دقیقه ۹۰ می توان معجزه کرد در حالی که راه درست را رقبای ما می روند که حضور در هیچ مسابقه ای را از دست نمی دهند و برای پیشرفت خود هزینه می کنند، بهترین امکانات و مربیان را در اختیار دارند و اصولی پیش می روند پس رسیدن به مدال نیز حق‌شان هست.
شکست را بدون بهانه بپذیریم
رقبای ایران آنچنان نمایشی را در جاکاتا از خود نشان دادند و ما را جا گذاشتند که فقط می‌توان تاسف خورد. باید تاسف خورد برای چهار سالی که فدراسیون فرصت داشت تلاش کند تا از کورس رقابت و پیشرفت عقب نماند اما عملا این بازی ها نشان داد ما در این چهار سال از (از بازی های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸) چیزی نکاشته ایم که بخواهیم برداشت کنیم. اکنون هم رییس فدراسیون که روزی وعده پنج مدال را داد باید پاسخگوی تمام نتایج ضعیف باشد.دوچرخه سواری ایران در جاکارتا شکست سنگینی داشت. امیدواریم فدراسیون به جای فرافکنی و انداختن تقصیر گردن قضا و قدر و بدشانسی و یا حوادث غیرمترقبه، بپذیرد راه چهارساله اش ایراد داشته است، این شکست را بپذیرد و از مردم بابت هزینه هایی که شده اما نتیجه نداشته عذرخواهی کند. دوچرخه سواران به تجهیزات به روز و مسابقه فراوان نیاز دارند و فدراسیون باید به فکر راه حل باشد. باید بتواند اسپانسر بگیرد چراکه یکی از هنرهای مدیریتی استفاده از بخش خصوصی  است. حضور دوچرخه سواران ایران باید در مسابقات پر رنگ باشد نه در پیست سیمانی آزادی. در غیر این صورت باید برای همیشه فاتحه دوچرخه سواری ایران را خواند.
عملکرد خوب دو بانوی رکابزن ایران
البته در میان تمام ناکامی های دوچرخه سواری  نباید فراموش کنیم ماندانا دهقان و فرانک پرتوآذر دو بانوی رکابزن ایران بسیار نمایش خوبی داشتند و شاید نتیجه برای پرتوآذر می‌توانست بهتر از چهارمی باشد. امیدواریم با توجه بیشتر به بانوان، راه را برای قرار گرفتن آن‌ها در زمره مدعیان بازکنیم. کوهستان ایران  برای نخستین مرتبه مدعی مدال در بازی های آسیایی بود و شاید پاره شدن زنجیر دوچرخه فرانک پرتوآذر مدال بانوان را از ما گرفت اما نباید فراموش کنیم در بخش مردان هم نتوانستیم صاحب مدال شویم و این در حالی است که نقره آسیا را مدتی پیش گرفته بودیم با  این حال پیشرفت کوهستان ایران به چشم آمد و امیدواریم حداقل این مربی اسلوونیایی را نگه داریم و بتوانیم به سهمیه المپیک ۲۰۲۰ برسیم.