قوانین من در آوردی فوتبال ایران

رویداد ایران-امیرحسین احتشامی: از ممنوعیت خرید دروازه‌بان خارجی و سقف قرارداد 350 میلیون تومانی تا محرومیت کامل از خرید بازیکنان غیرایرانی و حالا اعمال سقف بودجه. در این بین دستورالعمل‌های نقل و انتقالاتی دست و پا گیر دیگری هم وضع شدند که با ایرادات کارشناسی بسیاری همراه بودند و دیری نپایید که تصمیم‌گیران فوتبال نیز به آن پی بردند. اما در کشمکش برای تغییرات و اصلاحات این قوانین و دستورالعمل‌ها این فوتبال ایران بود که با مشکلات مختلف دست و پنجه نرم کرد و فرصت‌های زیادی را از دست داد. یکی از این موارد بازگشت امکان خرید بازیکن خارجی و سپس افزایش سهمیه بازیکن غیرایرانی بود که با محدودیت‌های عجیب همراه شد. در سال 1400 ممنوعیت خرید بازیکن خارجی در حالی برداشته شد که محدودیت دیگری روی دوش باشگاه‌ها قرار گرفت. به عنوان مثال خرید بازیکن آفریقایی تنها در صورتی امکان‌پذیر است که او در دو سال گذشته حداقل دو بازی ملی داشته باشد. به عنوان مثال بازیکنی نظیر ایوب العملود که کیفیت قابل قبولی دارد، حالا به دلیل عدم دعوت به تیم ملی، شامل این قانون نمی‌شود. با این حال اما قوانین سازمان لیگ به این موارد محدود نشد و سال گذشته قانون دیگری پیرامون افزایش سهمیه بازیکنان خارجی وضع شد که اگرچه امکان خرید 1+5 بازیکن را به وجود آورد اما بازیکنان لژیونر ایرانی را هم در زمره لیست خارجی قرار داد که در نوع خود عجیب، بی‌سابقه و باورنکردنی بود. اما در کنار این، سازمان لیگ اعلام کرد که اگر نفرات خارجی کمتر از 60 درصد از زمان مسابقه را در زمین سپری کنند، سهمیه باشگاه سوخته و برای فصل آینده قابل استفاده نخواهد بود. به عبارتی اگر هر فصل 30 بازی لیگ برتر بدون احتساب جام حذفی و آسیا باشد، هر بازیکن باید 1620 دقیقه در زمین حضور پیدا می کرد تا سهمیه تیم خود را برای فصل آینده نسوزاند. نکته عجیب در مورد قانون مذکور این است که عملا دست بالا را به بازیکنان خارجی می‌دهد و باشگاه‌ها برای جلوگیری از سوختن سهمیه، ترجیح می‌دهند بازیکنان خارجی را به جای بازیکنان داخلی در ترکیب خود استفاده کنند. از سوی دیگر این محدودیت در تضاد آشکار با قانون سقف بودجه است. سقف بودجه اجازه هزینه بیشتر برای بازیکنان را می‌گیرد و طبیعتا با توجه به افزایش روزانه نرخ ارز، امکان خرید بازیکن خارجی تراز اول از باشگاه‌ها سلب می‌شود و آن‌ها به ناچار سراغ بازیکنانی می‌روند که چه بسا از بازیکنان ایرانی ارزان‌تر هم باشند. حال تصور کنید باشگاه در انتخاب بازیکن خارجی دچار تردید شود و یک خرید اشتباه را انجام دهد. اتفاقی که چاره‌ای جز این پیش روی آن‌ها نمی گذارد تا برای آن که سهمیه فصل آینده نسوزد، ۱۸ بازی در یک فصل به این بازیکن فرصت دهد. همین موضوع سبب می‌شود تا او با توجه به حضور در اکثریت بازی‌های تیمش، احتمالا پیشنهاد دیگری را هم از لیگ برتر ایران به دست بیاورد و به این شکل حضور خود به عنوان بازیکنی ناکارآمد را در لیگ برتر تداوم بخشد و این علتی جز یک قانون اشتباه نداشته است. به هر حال وضع چنین دستورالعمل‌هایی در فوتبال ایران تعجب چندانی ندارد و هرساله تکرار می‌شود و جالب این که آزمون‌وخطاهای پرتکرار منجر به عبرت آموزی هم نمی شود.