نماینده های آسیایی فوتبال ایران مهاجم گلزن ندارند

رویداد امروز-امیرحسین احتشامی: بازیکنی که محوطه جریمه حریفان یک تمام کننده واقعی باشد. سه تیم پرسپولیس، استقلال و سپاهان از این نقصان در لیگ آسیا حسابی آسیب دیده‌اند. نگاهی به آمار گل های مهاجمان این سه تیم در بازی‌های گذشته خود همه چیز را نمایان می کند. هر 3 تیم در بازی‌های خود موقعیت‌های متعددی را روی دروازه رقبا ایجاد کرده‌اند اما کم‌ترین بهره را از آن‌ها برده‌اند. فرصت‌سوزی‌هایی که با تنبیه شدید رقبا همراه بوده و به از دست رفتن امتیازهای متوالی منجر شده است. البته بحران گلزنی مهاجمــان در فوتبالــی که سال‌های سال آقای گل جهان را در اختیار داشته، واقعیت تلخی است که پذیرفتن آن ساده نیست. هنوز هم ذهن‌ها یاری می‌کند مرور خاطرات مهاجمان گلزنی، چون علی دایی، فرشاد پیوس، خداداد عزیزی و ده‌ها بازیکنی که وجودشان لرزه می‌انداخت بر پیکر تیم‌های مقابل، چراکه حضورشان در زمین مسابقه تضمینی بود برای گلزنی؛ مهاجمانی که با توجه به آمار و ارقام موجود به نظر می‌رسد نسلشان منقرض شده است. صد البته که این معضل ضعف فوتبال ایران را در زمینه پرورش و تولید مهاجمان تمام‌کننده به رخ می‌کشد؛ مسئله‌ای که نشان از اهمیت کار اصولی در رده‌های پایه دارد. با وجود این اما برخی کارشناسان بر این باور هستند که عدم‌استفاده از مربیان تخصصی برای کار با مهاجمان هم در این زمینه بی‌تاثیر نیست. در واقع بسیاری بر این باورند در ترکیب کادرفنی تیم‌های فوتبال ایران باید مربی اختصاصی برای مهاجمان هم حضورداشته باشد تا بتواند همانند مربی دروازه‌بان‌ها، به طور اختصاصی با بازیکنان و مهره‌های خط حمله کار کند تا ضعف گلزنی در خط حمله تیم‌های فوتبال ایران حل و فصل یا حداقل از میزان آن کاسته شود، اما روند بازی‌های تیم‌های باشگاهی ایران نشان از تمایل مربیان به بازی‌های دفاعی دارد و شاید به همین دلیل هم است که عمدتا فوتبال ایران در بخش دفاع به مراتب بهتر از خط حمله عمل می‌کند و ادامه این روند بحرانی جدی در بین مهاجمان فوتبال ایران چه در رده ملی و چه باشگاهی ایجاد کرده است. هرچند برخی تیم‌ها برای جبران این ضعف اقدام به جذب مهاجم خارجی می‌کنند اما عمده بازیکنان خارجی که راهی فوتبال ایران می‌شوند، از کیفیت قابل توجهی برخوردار نیستند و اگر هم کیفیت خوبی داشته باشند با توجه به روش تمرینی که دارند، نمی‌توانند معضل گلزنی را حل و فصل کنند، مگر بازیکنانی که در این زمینه از خلاقیت‌های فردی، جدای از تاکتیک تیمی برای گلزنی استفاده کنند، اما این بازیکنان هم به طور کلی در سال‌های اول عملکرد خوبی دارند و به مرور و با توجه به حل شدن در نوع بازی و فوتبال ایران، کم‌کم از تعداد گل‌های زده‌شان کاسته شده و همرنگ جماعت می‌شوند تا وظیفه گلزنی در تیم‌ها را خط دفاع و هافبک‌ها به دوش بکشند؛ مدافعان و هافبک‌هایی که با توجه به پست‌هایی که دارند کمتر تحت مراقبت مدافعان حریف هستند و همین مسئله دست آن‌ها را برای عرض‌اندام در زمین بازی بازتر می‌گذارد، ضمن اینکه موقعیت‌های هدررفته از سوی مدافعان و هافبک‌ها باتوجه به نوع وظیفه‌ای که دارند، کمتر از مهاجمان به چشم‌ می‌آید چراکه آن‌ها در هر رفت و برگشت بنا بر موقعیت‌های ایجاد‌شده اقدام به گلزنی می‌کنند و گل‌زدن آن‌ها جزو برنامه‌های اصلی تیم نیست که فشاری را از این بابت روی دوش خود احساس کنند. به هر حال شرایط تیم های ایرانی در لیگ های آسیا و بخشی از ناکامی آن‌ها بدون شک با مشکل در خط حمله این تیم ها ارتباط مستقیم دارد.