سیدشهاب‌الدین حسین‌پور:گالیله، ادای دینی به استاد سمندریان

شهاب‌الدین حسین‌پور که کارگردانی نمایش «گالیله» را برعهده دارد، اجرای این اثر را ادای دینی به حمید سمندریان می‌داند که هرگز نتوانست آن را روی صحنه ببرد. او با انتقاد از اداره کل هنرهای نمایشی به دلیل حمایت‌نکردن مالی از نمایش خود، گفت: برای اجرای «گالیله» از چند سال پیش تا امروز 500 میلیون تومان هزینه کرده‌ام. او به ایلنا گفت:‌ من در عرصه تئاتر سال‌ها شاگرد استاد سمندریان بوده‌ام. قبل از اینکه وارد دانشگاه هنر شوم و در زمینه تئاتر تحصیل کنم، در رشته مهندسی درس می‌خواندم. در زمان تحصیل بود که با آموزشگاه استاد سمندریان آشنا شدم. بعد هم از رشته مهندسی انصراف دادم. مجدد در کنکور شرکت کردم و رشته هنرهای نمایشی را انتخاب کردم. حسین‌پور ادامه داد: در آن سال‌ها و در رشته هنر مراحلی وجود داشت که کار را سخت می‌کرد. پس از قبولی در کنکور هم مرحله دیگری وجود داشت که مصاحبه بود و بسیار هم تعیین‌کننده بود. به هر حال در کلاس‌های استاد سمندریان بود که متوجه علاقه ایشان به متن «گالیله» شدم. در ادامه بود که خودم به سراغ نمایش‌نامه «گالیله» رفتم و آن را مطالعه کردم. در آن سال‌ها شاید خیلی درک درستی از متن نداشتم؛ اما به هر حال محتوای اثر برای من بسیار حائز اهمیت بود و در همان مقطع بارها آن را خواندم و ارزیابی کردم. زمانی که جلوتر رفتم، به اهمیت محتوای اثر پی بردم. زمانی که متوجه شدم استاد سمندریان متن «گالیله» را بسیار دوست دارند و آرزوی‌شان اجرای آن است، روی صحنه بردن آن آرزوی من هم شد. دوست داشتم ایشان بتوانند «گالیله» را روی صحنه ببرند و من هم گوشه کار باشم و چیزی یاد بگیرم. او گفت:‌ قبول دارم که ریسک کرده‌ام و البته می‌دانستم که درصد این ریسک بالاست. با توجه به نگاهم به متن، می‌دانستم می‌خواهم چه کنم و قرار است چه اتفاقی بیفتد. خلاصه بعد از اینکه آقای سمندریان از دنیا رفتند و نتوانستند «گالیله» را روی صحنه ببرند، من در مراسم خاک‌سپاری، به ایشان و خودم قول دادم که بالاخره یک روزی این اثر را به یاد ایشان اجرا کنم. آن روز در ذهن من ماند و متن و شکل و شرایط و محتوای آن را بارها مرور کردم. از آن زمان تا به امروز چندین سال می‌گذرد. حسین‌پور خاطرنشان کرد: اولین قرارداد ما در این زمینه سال ۱۳۹۸ با سالن اصلی تئاتر شهر بود. من همان زمان هم این مکان را برای اجرا انتخاب کردم؛ چون استاد نیز سالن اصلی تئاتر شهر را در نظر داشتند. براساس این قرارداد، قرار بود «گالیله» را در اول خردادماه سال ۱۳۹۹ روی صحنه ببریم. فروردین ‌سال ۹۸ بود که با استادم آقای محمد امیر یاراحمدی، دراماتورژ گروه‌مان، جلساتی برگزار کردیم. صحبت‌های من با ایشان شاید به صد جلسه هم رسیده باشد. در این مدت خوانش‌های مختلفی از متن داشتیم و ایده‌های مختلف را ارزیابی کردیم. این رویه تا آذرماه سال ۱۳۹۹ ادامه یافت. لازم می‌دانم بگویم یکی از خوشحالی‌های من مصاحبت با یکی از بهترین دراماتورژهای ایران 

محمد امیر یاراحمدی است. او گفت:‌ ما می‌خواستیم اثر به سمت «گروتسک» برود و از تراژدی فاصله بگیریم. آنهایی که متن را می‌شناسند، متوجه می‌شوند که ما چه کرده‌ایم. رسالت اثر را حفظ کردیم. اما در دراماتورژی چند هدف داشتیم. تصمیم من این بود که کار «گروتسک» باشد و به سمت طنز تلخ برود (دراین‌باره بعدا صحبت خواهم کرد). در اولین خوانش متوجه شدم که با یک نمایش چهارساعته طرف هستیم و مخاطب تحمل این مدت‌زمان را ندارد. درست است که نمایش‌نامه «گالیله» خیلی وسوسه‌برانگیز است، ولی مملو از شعار است. به هر حال این اثر متعلق به دوره‌ای است که زیاده‌گویی و شعار مرسوم بوده است.