روایت درخشنده از ساخت فیلم با موضوعی حساس

پوران درخشنده می‌گوید که از ابتدا ساخت فیلم «هیس پسرها فریاد نمی‌زنند» با چالش‌ها و دشواری‌هایی گاه غیرقابل پیش‌بینی مواجه بود: «از آن روزی که گفتم می‌خواهم این فیلم را بسازم، موانع پرشماری پیش پایمان سبز شدند. مهم‌ترینش صدور پروانه ساخت بود که دوسال زمان برد و در نهایت مدیران سینمایی ناچار شدند با توجه به جو عمومی جامعه پروانه فیلم را صادر کنند؛ با این حال بعد از آن هم اتفاقی رخ نداده و فیلم هنوز هم ساخته نشده است. یکی از مشکلات مهم دیگر هم سرمایه‌گذار بود که آن نیز حل شد، تا رسیدیم به مانعی به نام کرونا.»
به گفته پوران درخشنده «یافتن سرمایه‌گذار برای چنین فیلم‌هایی بسیار دشوار است، چون این فیلم‌ها کمدی نیستند که زود ساخته و اکران شوند و سرمایه‌گذار هم زود به پولش برسد و برود. برای چنین فیلم‌هایی سرمایه‌گذار باید خودش هم فرهنگی باشد و دغدغه فرهنگ داشته باشد و این کار را دشوارتر از حد تصور می‌کند.»
پوران درخشنده می‌گوید که یکی از دلایل تأخیر صدور پروانه ساخت «هیس پسرها فریاد نمی‌زنند» این بوده که «متولیان سینما فکر می‌کردند موضوع این فیلم تابو است و در سینمای ما نمی‌توان به آن پرداخت.» او می‌گوید که «این قبیل ملاحظات باعث می‌شود فیلمساز میلی برای گفتن از جامعه نداشته باشد و به سمت یک نوع سینمای خنثی و بی‌خاصیت برود. رویکردی که این روزها اثراتش را در سینمای ایران به خوبی داریم می‌بینیم.»
از زبان پوران درخشنده سینمای ایران برای عبور از سهل‌انگاری و ساده‌نگری سال‌های اخیر و ورود دوباره به وادی تفکر و انتقاد نیازمند اندکی سعه‌صدر و آزادی عمل است: «سینمای ما کمبودهای زیادی دارد، از امکانات و سرمایه بگیر تا خیلی چیزهای دیگر. اما مهم‌ترین نیاز این سینما پول و امکانات نیست. در نبود آزادی، من فیلمساز نمی‌توانم به موضوعات روز بپردازم و درواقع با هر توانایی و استعداد و خلاقیتی که باشم، از همان آغاز بازی نسبت به جامعه‌ام عقب هستم. برای هر سینماگری هم این عقب ماندن یعنی مرگ»...



به باور پوران درخشنده «تماشاگر اگر خودش و جامعه‌اش را در سینما نبیند، از آن سینما دست خواهد شست. این اتفاقی است که این سال‌ها رخ داده و برای همین هم سینمای ایران دیگر توانایی تأثیرگذاری بر مخاطبانش را ندارد»...
از زمانی که اعلام شد پوران درخشنده بعد از هیس دخترها فریاد ‌نمی‌زنند، سراغ پسرها رفته و فیلم هیس پسرها فریاد نمی‌زنند را خواهد ساخت، تاکنون بحث‌ها و سخنان بی‌شماری درباره لزوم ساخته‌شدن یا نشدن چنین مضامینی در رسانه‌های رسمی کشور منتشر شده است و منتقدان و کارشناسان از زوایای نگرشی متفاوتی به سینمای اجتماعی ملتهب نگاه کرده‌اند. در این میان برخلاف بسیاری از منتقدان که ساخته‌شدن چنین فیلم‌هایی را باعث آسیب رساندن به بنیان‌های اخلاقی و فرهنگی جامعه عنوان کرده‌اند؛ کارشناسانی مانند دکتر مینا ایوبی، روان‌شناس و مشاور خانواده نیز هستند که از تولید چنین فیلم‌هایی حمایت کرده‌اند و سینمای اجتماعی را برای داشتن یک جامعه سالم و شاداب الزامی می‌دانند.
این روان‌شناس با اشاره به اینکه «آزارها و سوءاستفاده جنسی در دوران کودکی باعث آسیب‌های روانی جدی پرشماری در بزرگسالی خواهد شد»، می‌گوید که «جامعه باید آگاهی کافی درباره این مسائل و تبعات آنها داشته باشد که در پسران و مردان به شکل پرخاشگری و اختلالات شخصیتی آسیب‌زننده بروز می‌کند و در دختران و زنان به شکل غم و افسردگی.» به عقیده این روان‌شناس اگر خانواده‌ها با آگاهی جلوی عواقب روانی سوءاستفاده در دوران کودکی را نگیرند، این امر در بزرگسالی ممکن است در قالب نوعی خشم نهفته که در سوءاستفاده انتقام‌جویانه از دیگران متجلی می‌شود، بروز کند که نه برای فرد خوب و نویدبخش است و نه برای جامعه‌اش.
پوران درخشنده در این زمینه وظیفه سینمای اجتماعی را بسیار سنگین می‌داند: «ما باید درباره آسیب‌های اجتماعی کار کنیم. موضوعی که اگرچه ممکن است درون خود سیاهی‌های بسیاری داشته باشد، اما بیان درست و هنرمندانه این سیاهی‌ها می‌تواند باعث آگاهی افراد و خانواده‌ها شود و آینده‌ای سفید برایمان به ارمغان آورد.» به باور این سینماگر امروز بهترین زمان برای ساخت فیلمی چون هیس پسرها فریاد نمی‌زنند است: «از نخستین فیلمم تاکنون درباره خانواده و مشکلاتش کار کرده‌ام. یک زمانی درباره کودکان معلول، یک زمان درباره کودکان طلاق، یک زمان درباره جوانان معتاد و حالا هم می‌خواهم درباره سوءاستفاده از کودکان و تأثیراتی که در شخصیت فرد به جای می‌گذارد، کار کنم. باور کنید این معضل بسیار بیش از آنکه به نظر می‌رسد، نگران‌کننده است.»