تیم ملی در ابتدای سال نو نشد

 برتری مقابل ترکمنستان تیم رده 143 فیفا البته هیچ بار فنی آنچنانی نداشت.نفرات منتخب قلعه‌نویی برای این بازی تقریبا همان هایی بودند که در جام ملت ها هم بازی کردند.تیمی که مقابل ترکمنستان میانگین سنی 29 سال را تجربه کرد و خبری از پائین آمدن این میانگین نبود.امیر قلعه‌نویی با شعار جوان‌گرایی و تغییر نسل تیم ملی جانشین کی روش شد و در جام ملت‌ها با همان تیم آشنا به میدان رفت اما استدلالش این بود که زمان کافی برای جوان‌گرایی ندارد.بعد از جام ملت‌ها همه منتظر تغییر نسل در تیم ملی بودند و دو بازی در مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ برابر ترکمنستان برای همه کارشناسان از این نظر مهم بود که ببینند وعده‌های سرمربی تیم ملی اجرایی می‌شود؟ به‌عبارت‌دیگر پتانسیل فوتبال ایران به حدی بالاست و آنقدر با تیم ترکمنستان اختلاف سطح داریم که حتی اگر تیم منتخب لیگ هم به زمین می‌رفت هر ۶ امتیاز این دو جدال رفت‌وبرگشت به ما می‌رسید. وقتی خیال همه از بابت پیروزی راحت باشد به طور طبیعی مسائل دیگر نظر قرار می‌گیرد و خیلی‌ها منتظر حضور جوانان در ترکیب اصلی تیم ملی بودند تا هم جانشین بزرگان محک بخورند و هم تغییر نسل در تیم ملی اتفاق بیفتد.در بازی نخست در تهران که ایران با پنج گل برنده شد، چند بازیکن جوان فرصت بازی در تیم ملی را پیدا کردند اما در بازی برگشت هم سیستم تیم ملی محتاطانه و دفاعی شد و هم با بازگشت بازیکنان باتجربه به ترکیب دوباره میانگین سنی تیم ملی بالا رفت. حضور شجاع ورامین رضاییان در خط دفاعی اگرچه خیال مربیان تیم ملی را از بابت سروسامان به خط دفاع و جلوگیری از ناهماهنگی و آشفتگی راحت کرد اما شجاع خلیل‌زاده ورامین رضاییان چند سال از امین حزباوی پور و صالح حردانی بزرگتر هستند.البته در این مسابقه مهدی قائدی جانشین علی قلی‌زاده و محمد قربانی جانشین سردار آزمون شده بودند اما اختلاف سنی این دو جوان با بازیکنان نامدار در دیدار رفت به مراتب کمتر از فاصله سنی دو مدافع باتجربه بازگشت به ترکیب نسبت به جانشینان خود در بازی رفت بود و نتیجه این شد که میانگین سنی تیم ملی دوباره بالا رفت. در تیم ملی فعلی امید ابراهیمی مسن‌ترین بازیکن بود که خودش از تیم ملی خداحافظی کرد. کریم انصاری‌فرد، شجاع خلیل‌زاده، احسان حاج صفی ورامین رضاییان دیگر بازیکنان بالای ۳۲ سن تیم هستند که سنشان برای جام جهانی به ۳۵ سال می‌رسند و قطعا نباید در ترکیب تیم ملی جا داشته باشند. جز این نفرات البته می‌توان به جهانبخش و حتی طارمی اشاره کرد که بالای ۳۰ سال سن دارند و احتمالا برای جام جهانی از لحاظ بدنی شرایط فیزیکی ایده‌آلی برای آن تورنمنت نخواهند داشت. این نفرات کسانی هستند که به دلیل شرایط سنی از همین حالا باید به دنبال پیدا کردن جانشین برای آن‌ها گشت.جز این نفرات البته بازیکنانی در تیم فعلی چون بیرانوند، کنعانی‌‌زادگان،‌ چشمی و حسینی حضور دارند که در جام جهانی از مرز ۳۰ سالگی عبور کرده‌اند و حضورشان بستگی به نظر سرمربی دارد.درمجموع سرمربی تیم ملی این روزها کار بسیار سختی چون تغییر نسل و استفاده از بازیکنان جدید دارد. به‌هرحال در فوتبال ما بارها به مربیان ملی خرده گرفته می‌شود که چرا از بازیکنان جوان استفاده نمی‌شود اما مسئله‌ای که وجود دارد تعداد بازی‌های بین‌المللی است که بازیکنان جوان در فوتبال ایران داده‌اند، بسیار کم است و به تبع آن، خیلی نمی‌توان انتظار داشت که در سنین بین 18 الی 23 سالگی به آن‌ها به جای بازیکنان باتجربه و لژیونر امکان بازی داده شود.با یک تخمین سرانگشتی به این می‌رسیم که حدود 400 بازیکن حرفه‌ای در فوتبال ایران باقابلیت بازی در رده بزرگسالان فعال هستند، درحالی‌که این عدد در کشوری مثل ژاپن به چیزی حدود پنج برابر می‌رسد. از طریق این اعداد و ارقام می‌توان فهمید که چرا ژاپن در فیفادی شهریورماه با دو تیم کاملا متفاوت به مصاف قدرت‌های جهانی می‌رود و آن‌ها را در هم می‌کوبد اما در فوتبال ما نفرات دعوت‌شده به تیم ملی توسط سرمربیان مختلف تفاوت چندانی ندارند و فقط در ترکیب یازده‌نفره نهایی شاهد اعمال سلیقه‌ها و تفاوت‌ها هستیم.تفاوت در طرح‌ریزی، ساختار و برنامه‌ریزی و الگو قرار دادن فدراسیون‌های موفق در اروپا منجر به این می‌شود که ژاپن و کره لژیونرهای باکیفیت شاغل در لیگ‌های معتبر اروپایی داشته باشند که علاوه بر عضویت در تیم‌های برتر اروپا مانند پاری سن ژرمن، بایرن‌مونیخ، تاتنهام، آرسنال، برایتون، رئال سوسیه داد و ... جزو ستاره‌های اصلی تیمشان نیز می‌باشند.اینجاست که دیگر تغییر نسل اصلا معنایی پیدا نمی‌کند و ساختار فوتبال به گونه‌ای بناشده است که باشگاه‌ها تبدیل به کارخانه بازیکن‌سازی شده‌اند و آنقدر بازیکن به فوتبال تزریق می‌شود که دیگر واژه تغییر نسل از ادبیات فوتبال حذف می‌شود.روندی که در فوتبال کشورمان نهادینه نشده و ستاره‌های تیم ملی خیلی دیر کشف و به مرز تجربه بین‌المللی قابل قبول می‌رسند.