«شیرهای پارسی» لقب تیم فوتبالی است که برای اولین‌بار در نخستین حضورش در جام ملتهای آسیا به مرحله یک‌چهارم نهایی رسیده و حضور درخشانش را با موفقیت تکمیل کرده است. تاجیکستان، شگفتی‌ساز جام که اولین بازی رسمی‌اش در سال ۱۹۹۲ میلادی یعنی سال 1371 شمسی بوده و نزدیک به سی و دو سال از تشکیل تیم ملی اش می‌گذرد این روزها هواداران بسیاری میان ایرانیان پیدا کرده و به نوعی تیم ملی دوم ایرانی هاست و فارغ از فوتبال، پیوند فرهنگی جدیدی میان ایرانی‌ها و تاجیکستانی‌ها به عنوان دو کشور هم زبان، هم فرهنگ و هم ریشه به وجود آورده است. در میان تماشاگران حامی تاجیکستان ایرانی‌های مشتاق دیده می‌شوند و نتایج این تیم در بین کاربران ایرانی شبکه‌های اجتماعی بازخورد بسیار زیادی داشته است. زبان مشترک با تاجیکستانی‌ها، آن فارسی زیبای تاجیکی اصیل و لقب تیم که شیرهای پارسی است از جمله نکاتی هستند که توجه ایرانی‌ها را به تاجیکستان بیشتر جلب کرده است. از دیگر نکات جالب توجه تیم فوتبال تاجیکستان اسامی بازیکنان است که هرکدام ریشه محکمی در فرهنگ و جغرافیای ایران بزرگ دارد با نگاهی به اسامی بازیکنان از منوچهر احمدوف و کامران تورسونوف و شهرام سامیف گرفته تا رستم سایروف و تبریز اسلاموف (که این آخری نام شهری در ایران است) و نام‌های دیگر بازیکنان متوجه یکی بودن فرهنگ ایران و تاجیکستان می‌شویم.
ایران و تاجیکستان در آسیای مرکزی اشتراکات فراوانی در تاریخ، فرهنگ، زبان و دین دارند. ادبیات فارسی و پایبندی به آداب‌ورسوم نیاکان، زمینه‌ساز افزایش میزان همبستگی میان ساکنان هر دو کشور شده. جشن نوروز و دیگر جشن‌های باستانی و عشق به ادبیات فارسی و شعرا و ادیبان بزرگ فارسی‌زبان، پیوند دیرینه‌ای را میان مردم هردو کشور ایجاد کرده که این روزها فوتبال آن را پررنگ‌تر کرده است. هرچند ایران و تاجیکستان مرز مشترک ندارند اما پیوندهای فرهنگی مرزها را طی می‌کند و قلب و روح مردم را به هم گره می‌زند حتی اگر هیچ مرز خاکی میان دو کشور وجود نداشته باشد.
