سرانجام محققان متوجه شده‌اند که سیاهچاله‌ها چگونه می‌توانند انرژی خود را به شکل جت‌هایی تا حدود ۱۰ برابر کهکشان راه شیری، به اطراف پرتاب کنند.
به گزارش خبرآنلاین، معمای این که چگونه سیاهچاله‌ها می‌توانند انرژی خود را به محیط اطراف خود پراکنده کند، تقریباً ۵۰ سال است که دانشمندان را درگیر کرده است. اما ممکن است گروهی از محققان به تازگی پاسخ این معمای کیهانی را در انرژی‌ای که یکی از هیولاترین سیاهچاله‌های جهان که به خوبی مطالعه شده است، به بیرون پرتاب می‌کند، یافته باشند.
به طور کلی تصور می‌شود که هیچ چیز، حتی نور، نمی‌تواند از کشش گرانشی شدید سیاهچاله فرار کند، اما این کاملاً درست نیست. از اواخر دهه ۱۹۷۰، دانشمندان این نظریه را مطرح کردند که وقتی یک سیاهچاله با سرعت بسیار زیاد می‌چرخد، می‌تواند انرژی دورانی خود را به شکل جت‌های انرژی عظیمی که عمود بر افق رویداد سیاهچاله پرتاب می‌کنند، از دست بدهد، یا به شکل مرزی که هیچ چیز فراتر از آن نمی‌تواند خارج شود؛ البته ممکن است این انرژی عظیم از طریق پیچش گرانشی پیچیده از سیاهچاله‌ها فرار کند، اما این یک مسیر کاملا متفاوت است.
تصویر میدان گسترده‌ای از کهکشان «مسیه ۸۷» با تصویر بزرگ‌نمایی شده از جت‌های انرژی که از کهکشان خارج می‌شوند (مربع بالا) و اولین تصویر تلسکوپ افق رویداد از سیاهچاله فوق پرجرم M ۸۷* (مربع پایین).
این یافته‌ها همچنین نشان می‌دهد که هر سیاهچاله ممکن است به این ترتیب انرژی خود را از دست ندهد. این تیم نشان داد که جهت میدان‌های مغناطیسی مارپیچی تعیین می‌کند که جت‌های انرژی به کدام سمت هدایت شود. محققان دریافتند که اگر میدان‌های اطراف سیاهچاله دیگری در جهت مخالف مارپیچی شوند، آنگاه انرژی به افق رویداد فرستاده می‌شود و توسط آن سیاهچاله بلعیده می‌شود.
با این حال، اگر چه مدل جدید به خوبی با مشاهدات جت‌ها مطابقت دارد، تیم نمی‌تواند رد کند که چیز دیگری، مانند منبع ناشناخته دیگری از پلاسمای دوار، ممکن است پرتو‌ها را تغذیه کند؛ بنابراین در حال حاضر، این معما از نظر فنی حل نشده باقی مانده است.
محققان بر این باورند که به احتمال زیاد سیاهچاله به جت نیرو می‌دهد، اما هنوز نمی‌توان آن را ثابت کرد. با این حال، این تیم امیدوار است که مشاهدات آینده از طریق تلسکوپ‌های نسل بعدی بتواند به اثبات یافته‌های آن‌ها بدون هیچ تردیدی کمک کند.
منبع: fararu-684547
