روز ملی تشکل‌های مردم‌نهاد

به گزارش آرمان ملی آنلاین، نبی‌اله عشقی ثانی، فعال اجتماعی نوشت: به‌خصوص با وجود تورم شدید، کمبود بازار کار و اشتغال و افزایش مستمر قیمت‌ها بسیاری در شرایط نامناسبی روزگار می‌گذرانند وهر روز بر تعداد آنان افزوده می‌شود لذا افراد انسان دوست احساس تکلیف می‌کنند و به هر طریق ممکن می‌کوشند در حد توانایی و امکانات خود آلام نیازمندان را کاهش دهند.

این افتخار بزرگی است که در جامعه اشخاص با اخلاق و انسان دوست بسیاری هستند که در مسیر دیگر دوستی حرکت می‌کنند هر جا کم وکسری مشاهده می‌کنند یا خانواده آبرومندی را می‌بینند که با سختی امرار معاش می‌کنند برای حمایت ومساعدت آنان در حد توانشان دست به اقدام می‌زنند. از سوی دیگر متاسفانه در کشور مناطقی داریم که با کمبود فضای آموزشی وکلاس درس مواجه هستند یا روستا‌هایی وجود دارد که هنوز مردم آب آشامیدنی بهداشتی ندارند یا مشکلات دیگری دارند که نیازمند توجه ویژه هستند. دولت هم منابع و امکانات کافی برای تامین این نیاز‌ها ندارد.

از آنجا که برای برطرف کردن این قبیل نیازها اقدامات فردی کفایت نمی‌کند گروهایی از اهل خیر و نیکوکاری وارد میدان شده و موسسه‌های مردم نهاد تشکیل داده‌اند و می‌کوشند با تجمیع آورده‌ها و منابع و امکانات مردمی برای حمایت از جامعه آسیب دیده اقدامات ضروری انجام دهند. برابر اعلام مسئولان ذیربط در کشور حدود هفتاد هزار موسسه خیریه تشکیل شده است این تشکل‌ها به صورت خودجوش، مردمی، غیردولتی و غیرانتفاعی با اخذ مجوز قانونی از یکی از سه دستگاه وزارت کشور، بهزیستی یا نیروی انتظامی تشکیل شده و در اداره ثبت شرکت‌ها به ثبت رسیده‌اند و بانینان و موسسان آنها هیچ نوع منافع شخصی ندارند و دستگاه‌های مذکور بر عملکرد آنان نظارت دارند.

از آنجا که این تشکل‌ها بدون هیچگونه انگیزه مادی تشکیل می‌شود و از محل آورده‌های موسسان و جذب کمک‌های مردمی منابع کمک رسانی آنان تامین می‌شود. از دستگاه‌های دولتی انتظار می‌رود همه تلاش‌های خود را برای تسهیل ایجاد و اداره آن به‌کار گیرند همچنانکه این موسسه‌ها که به آن سمن می‌گویند خود را خدمتگزار مردم می‌دانند و بخش بزرگی از مسئولیت‌های قانونی دولت را به‌انجام می‌رسانند. مسئولان ذیربط در دولت نیز باید با احترام و تکریم و با شیوه تسهیل گرانه با سمن‌ها و خیریه‌ها تعامل داشته باشند و آنان را بزرگ شمارند تا تعداد این نوع موسسه‌ها هر چه بیشتر افزایش یابد و خدمت رسانی به دهک‌های فرودست جامعه توسعه یابد و تحمل سختی‌ها برای اقشار نیازمند آسان‌تر شود.

از آنجا که موسسان تشکل‌ها آگاهی کافی از شیوه‌های اداره سمن‌ها ندارند و صرفا به‌دلیل احساس تکلیف دینی و مسئولیت اجتماعی وارد صحنه خدمتگزاری شده‌اند دولت‌ها باید خود را موظف بدانند ضمن تسهیل ایجاد مراکز نیکوکاری و تکریم بانیان آن با کمک و همراهی خود موسسه‌ها برای آموزش اداره کنندگان سمن‌ها اعم از چگونگی ارتباط با حامیان و مساعدت کنند گان، مددجویان و سرویس گیرندگان. داوطلبان و کارکنان آن، اقدام کنند و در مورد چگونگی گزارش دهی، پاسخگویی و شفاف سازی به صورت مستمر برنامه ریزی و موسسه‌ها را آموزش دهند.

این نکته حائز اهمیت است که اگرچه افراد اهل خیر بسیاری از بین ثروتمندان و متمولان نقش تعیین کننده‌ای در تامین هزینه‌های خدمت رسانی سمن‌ها را عهده دار هستند و وجودشان بسیار ذیقیمت است اما برای بقای سمن‌ها و استمرار خدمات آنان و برای آینده کشور باید موضوع مشارکت همه مردم در امر نیکوکاری مورد توجه سیاست‌گذاران و برنامه ریزان قرار گیرد و برای آن طرح وبرنامه طولانی مدت داشته باشند. توجه داریم که اگر همه جمعیت هشتادوپنج میلیونی کشور تبدیل به نیکوکار شوند و روزانه فقط هزار تومان  به کار خیر اختصاص دهند منابع حاصله روزانه هشتادوپنج میلیارد تومان خواهد بود که با آن کارهای بزرگ توانمندسازانه می‌شود انجام داد که تاثیر همیشگی دارد.

بنابر این بر دولت و اهل خیر لازم است برای تبدیل همه مردم به نیکوکار طرح و برنامه ارائه دهند و این کار را از مدارس شروع کنند و نکته پایانی اینکه اگر چه اهل خیر علاقه‌ای برای دیده شدن و معرفی به جامعه و تبلیغ برای خودشان ندارند اما مدیران کشور برای فرهنگ سازی کار خیر و افزایش خیرین و سمن‌ها باید طرح وبرنامه‌هایی جامع داشته باشند تا کار خیر تبدیل به فرهنگ شود و پیوسته استمرار داشته باشد.