بیمار اگر مرد هم مرد، چرا که اصلا مهم نیست دارویش چگونه تامین می‌شود و خانواده با چه مصیبتی دارو را به او می‌رسانند. حرف از مراکز پزشکی، آموزشی و درمانی است. خانواده‌هایی که به علت مضیقه مالی بیماران خود را رهسپار این مراکز می‌کنند، اما در چشم بر هم زدنی کیش و مات شده و باید هزینه‌های سرسام‌آوری را بابت تهیه دارو طی دوره درمان بپردازند. آنچنان که بنده همسر خود را به یکی از همین مراکز آوردم. ایشان سرطان خون دارد و اکنون ریه‌اش عفونت کرده است. ما از قبل از عید درگیر این مساله هستیم و اکنون همسر بنده از ماه پیش تا به امروز تحت درمان مداوم قرار دارد. هزینه داروها سنگین است. مگر اینکه خدا پولی را برساند. آنچنان که روزانه پول داروی همسرم را با قرض و قوله تهیه می‌کنم. گرچه بیمارستان روزهای اول دارو می‌داد، اما اکنون حدود یک هفته‌ای است که دیگر دارو نمی‌دهد و می‌گوید دارو موجود نیست. با این حال اگر سه‌شنبه هفته گذشته قیمت 20 آمپول با بیمه هر یک روز در میان یک میلیون و 560 هزار تومان می‌شد، از چهارشنبه هفته گذشته هزینه این آمپول به دو میلیون و 40 هزار تومان افزایش یافته است. به گونه‌ای که تا چندی پیش قیمت هر یک عدد آمپول 78 هزار تومان بود و اکنون هر یک عدد آن 104 هزار تومان شده است. حتی به ما گفتند مبلغ این آمپول از این هم بیشتر می‌شود و ممکن است دیگر در آینده نزدیک موجود نباشد. این در حالی است که پزشکان مربوطه گفته‌اند باید از ریه همسرتان نمونه‌برداری شود که همراه با ریسک است و احتمال دارد به هوش نیاید. بنابراین اگر نمونه‌برداری نکنید، باید سه ماه این آمپول را مصرف کنید. آمپول‌هایی که گران و کمیاب هستند. از سوی دیگر، سه روز پیش برگه ترخیص همسرم را با فاکتور 35 میلیون تومانی به بنده دادند که با کلی رفت و آمد به مددکاری مبلغ را به حدود هشت میلیون تومان رساندم. از کجا بیاورم این هزینه را پرداخت کنم؟ آن هم در یک مرکز دولتی! تازه این یک روی سکه است، رسیدگی در بیمارستان‌های دولتی اصلا خوب نیست. آنچنان که دائما مسئولان بیمارستان ارائه خدمات به بیماران را گردن یکدیگر می‌اندازند.
هزینه بی‌حد و مرز بیمارستان‌های دولتی
همسر بنده پلاکت خونش پایین است و دائما خونریزی دارد. تقریبا پنج‌شنبه هفته گذشته مغز استخوان از کمرش گرفتند که هنوز جوابش نیامده است. به او خون تزریق می‌کنند و از طرف دیگر دائما در حال خونریزی است و در نهایت هم معلوم نیست که چه هزینه سنگینی را برای ما حساب می‌کنند. این در حالی است که باید هزینه بیمارستان‌ها حد و مرز داشته باشد. اگر قرار است هزینه هنگفت به مرکز پزشکی، آموزشی و درمانی بپردازیم، خب چه کاری است! بیماران خود را به بیمارستان‌های خصوصی می‌بریم. مراکز پزشکی، آموزشی و درمانی که نباید این همه پول از مردم بگیرند. برای مثال بیمار تخت روبروی ما عشایر و روستایی است و از او برای حدود یک ماه بستری حدود 40 میلیون تومان خواسته‌اند. حالا در نهایت مشخص نشد که با اعتراض هزینه ترخیص این بیمار چقدر شد. از سوی دیگر، تمام کارهای بیماران از سوند گذاشتن تا بقیه امور را همراهان انجام می‌دهند. پس پرستاران چه کاره هستند؟ آنچنان که چندی پیش پرستاری به بنده گفت با دستت جلوی خونریزی همسرت را بگیر تا خونش بند بیاید. با تعجب به او گفتم این کار من است؟ من که نمی‌دانم باید چه کار کنم. این در حالی است که همراه بیمار نباید کار بیماران را انجام دهد و باید تنها همراه بیمار باشد.
هر سه روز یکبار دومیلیون و 500 تومان
پدر بنده با بیماری عفونت ریه نیاز به پیوند عضو دارد و شیمی‌درمانی هم می‌شود. این در حالی است که بیمارستان داروی او را ندارد و بنده باید این دارو را از بیرون تهیه کنم. آن هم آمپول‌هایی که 20 عدد آن با دفترچه دو میلیون و 500 هزار تومان می‌شود. اگر دفترچه هم نبود که دیگر نمی‌دانستیم باید چه کار کنیم! پدرم روزی هشت عدد از این آمپول‌ها مصرف می‌کند که هزینه‌های آن واقعا کمرشکن است. دارویی کمیاب که باید مدت‌ها در داروخانه‌ها دنبالش بگردم، در حالی که باید این دارو را خود بیمارستان داشته باشد که ندارد. ما از کجا هزینه داروها را بیاوریم؟ هیچ کسی حمایتمان نمی‌کند و با قرض و قوله مجبور به تهیه داروها هستیم.ای کاش مسئولان چاره‌اندیشی کنند، چرا که بیماران در وضعیت مناسبی بسر نمی‌برند.
در به در دنبال دارو
برادر بنده بیماری خونی دارد. حدود بیست روزی است که بستری شده است. پزشک مربوطه نسخه‌ای نوشت که به سختی تهیه می‌شد. آمپول‌هایی که هر کدام با بیمه 400 هزار تومان است و آزاد آن حدود یک میلیون و 500 هزار تومان آب می‌خورد. با این حال آمپول را تهیه کردم و زمانی که آمپول دستم بود و به پرستار تحویل دادم تعجب کرد و گفت آمپول را تهیه کردید؟ این در حالی است که آمپول در دستش بود و قصد داشت آن را به برادرم تزریق کند، اما به محض اینکه فهمید دارو را تهیه کردم، آمپول را از بنده گرفت و تزریق کرد. حال سوال اینجاست اگر مراکز درمانی دارو دارند، چرا به بیماران نمی‌دهند؟ مردم در توان و بضاعتشان نیست که تمام داروخانه‌ها را زیر پا بگذارند و داروهای گران‌قیمت را خریداری کنند. از سوی دیگر، بیماران خودشان درد می‌کشند، نباید هزینه داروها مزید بر علت باشد. این در حالی است که باید بیماران حمایت شده و بهترین خدمات شامل حالشان شود.
فهرست تسویه‌حساب بیمارستان‌ها را گزارش کنید
یک عضو کمیسیون بهداشت مجلس درباره هزینه داروهای بیماران خاص در گفت‌وگو با «آرمان» می‌گوید: در بودجه ردیفی برای بیماران خاص دیده شده که باید سازمان بیمه سلامت هزینه داروهای بیماران خاص را تامین کند. بهروز بنیادی می‌افزاید: اگر بیماران در این رابطه شکایت دارند، باید به صورت مستند به ما گزارش کنند تا ما موضوع را از سازمان بیمه سلامت پیگیری کنیم. حتی یکی دو مورد گزارش هم کافی است. او ادامه می‌دهد: وقتی بیماران مرخص می‌شوند، به آنها فهرست تسویه حساب می‌دهند. اینکه این بیمار در این بیمارستان از این تاریخ تا آن تاریخ بستری شده است. فلان دارو را مصرف کرده و چند بار ویزیت شده است. بنابراین اگر گزارشی مبنی بر تخطی باشد، از مدیرکل سازمان بیمه سلامت کشور می‌خواهیم که مساله را ارزیابی کند که آیا روند به درستی طی شده با خطایی صورت گرفته است. اگر گرفتن شکایت بیماران درست باشد، آن زمان ما سوالاتمان را مطرح کنیم که چرا این اتفاقات افتاده است. این عضو کمیسیون بهداشت مجلس عنوان می‌کند: از سوی دیگر، ممکن است برخی بیماران از شهرستان‌ها بیایند و برای درمان در تهران مستقر شوند. هزینه ایاب و ذهاب، خورد و خوراک، هتلینگ و... نیز ایجاد می‌شود که باید تمامی موارد را در نظر گرفت. باید دید هزینه‌های متحمل شده صرفا به بیمارستان و دارو تعلق دارد یا به مجموعه اقدامات برمی‌گردد. بنیادی اظهار می‌کند: این در حالی است که ماه گذشته سازمان بیمه سلامت گفت که یک دارو را تحت پوشش قرار نداده است. دارویی که در هر نسخه حدود چهار میلیون تومان هزینه‌بردار بود. ما پیگیری کردیم تا مساله برطرف شد. این عضو کمیسیون بهداشت مجلس با بیان اینکه بنده مدیر اجرایی نیستم و شرکت‌های خاصی دارو را تامین می‌کنند، اضافه می‌کند: وزیر بهداشت و دیگر مسئولان حوزه درمان و پزشکی بارها و بارها اعلام کرده‌اند که ما در زمینه دارو مشکل خاصی نداریم. با وجود این، اگر کمبودهایی وجود دارد، باید رسانه‌ها منعکس کنند تا کمیسیون بهداشت مجلس وظیفه خود را انجام دهد. بنیادی در مورد وضعیت دارو در کشور خاطرنشان می‌کند: فعلا وضعیت مناسب است. بخشی از داروهای تولیدی ما ساخته شده از وارادت مواد اولیه است که تاکنون مشکلی خاصی در این زمینه نداشته‌ایم. شاید در آینده در راستای در تبادلات مالی مشکلاتی ایجاد شود. وگرنه در غیر این صورت مشکلی نداریم. چه در دوره‌های گذشته که تحریم بوده و چه در حال حاضر که بعید می‌دانم اتفاق خاصی بیفتد. از او در مورد وظایف محوله به همراه بیماران در بیمارستان‌ها می‌پرسیم که می‌گوید: انجام امور بیمار وظیفه همراه بیمار نیست. این مساله بستگی به مدیریت درونی بیمارستان دارد. بسیاری از بیماران و همراهانشان از محیط بیمارستان‌ها راضی هستند و برخی‌ها هم ممکن است که از روند خدمات ارائه شده در بیمارستان‌ها ناراضی باشند. باید از مدیران درونی بیمارستان پرسیده شود که چرا چنین اتفاقاتی در بیمارستان‌ها می‌افتد و نظارت در داخل بخش‌ها کم است.
