رویداد ایران-فردین کمانگر
مناسبسازی محیط شهری یکی از مسائل اساسی است که جامعه توانخواهان با آن مواجهند زیرا بسیاری از معلولان به دلیل شرایط نامناسب کوچه و معابر و اماکن عمومی ناچارند در کنج خانه بنشینند و از تردد در این مکانها پرهیز کنند.
چند سالی است که در فضای عمومی و رسانههای جمعی بیشازپیش به دغدغهها و مشکلات جامعه معلولان پرداخته میشود و جامعه امروز ما توانسته فرهنگ برخورد و رفتار با معلولان را در خود نهادینه کند و این عزیزان نیز به این مهم اذعان دارند اما آنچه امروز معلولان را آزار میدهد معابر و اماکن عمومی است که نیازهای جامعه معلولان را در آن نادیده گرفتهاند و این قشر از جامعه از بیشتر خدمات شهری و سایر خدمات محروماند. بهطور مثال یک فرد معلول برای انجام امور اداری خود با مشکل مواجه است یک فرد معلول برای انجام و استفاده از عابر بانکهای سطح شهر باید از کسی کمک بگیرد تا بتواند به سهولت از این امکانات دنیای مدرنیزاسیون بهرهمند شود.
در بسیاری از جوامع توسعهیافته به بحث مناسبسازی شهری توجه ویژه شده و آن را بهعنوان یک فرهنگ نهادینه کردند تا بستر تحول در جامعه را مهیا کنند زیرا مناسبسازی محیط شهری برای داشتن زندگی آرام و بیدغدغه همراه با رضایتمندی تمام اقشار جامعه از امکانات شهری ازجمله مواردی است که بهصورت یک استاندارد بینالمللی، در تمام کشورهای دنیا پذیرفتهشده، بهطوریکه سازمان ملل در سالهای 1983 تا 1993 را دهه معلولان نامگذاری کردند.
البته باید به این مهم اذعان کرد که در کشور ما نیز مسئله توانبخشی معلولان و جانبازان و مناسبسازی محیط شهری بحث جوان و درعینحال رو به رشدی است و «بر اساس مصوبه شورای عالی معماری و شهرسازی و به استناد بند (ج) ماده 193 برنامه سوم توسعه کشور که در سال 1379 آییننامه اجرایی آن به تصویب هیئتوزیران رسید و با توجه به اینکه قانون در مورد مناسبسازی محیط شهری و اماکن دولتی صراحت دارد»، اما این امر در مقام اجرایی آن با چالشهایی مواجهه است؛ بنابراین میبایستی مناسبسازی شهری را یک فرهنگ بدانیم تا بافرهنگ مناسب بستر تحول در جامعه و سازمانهای دولتی توسعه یابد تا جامعه توانخواهان نیز بتوانند بهآسانی تردد و ظرفیتهای و تواناییهای خود را بالفعل کنند؛ و این نیازمند عزم جدی مسئولان و مدیران شهری است که بستر را مهیا کنند و این فرهنگ نیز در جامعه نهادینه و راه را برای حضور معلولان هموار کنیم.