فرادید| سیمون سینوره (Simone Signoret)، متولد ۲۵ مارس ۱۹۲۱ در ویسبادن، آلمان، و درگذشته ۳۰ سپتامبر ۱۹۸۵ در اوتان، فرانسه، بازیگر برجسته فرانسوی بود که به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین ستارگان سینمای فرانسه شناخته می‌شود. او با بازی در فیلم‌هایی مانند «اتاقی در طبقه بالا» (۱۹۵۹)، «کاسک دور» (۱۹۵۲) و «مادام روزا» (۱۹۷۷) شهرت یافت و اولین هنرمند فرانسوی بود که جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را دریافت کرد. سینوره همچنین به دلیل فعالیت‌های سیاسی و تعهدات اجتماعی‌اش، به‌ویژه در زمینه حقوق زنان و ضد نژادپرستی، چهره‌ای تأثیرگذار بود.
کودکی و خانواده
سیمون سینوره (با نام اصلی Simone Henriette Charlotte Kaminker) در خانواده‌ای یهودی در ویسبادن، آلمان، به دنیا آمد، جایی که پدرش، آندره کامینکر، به‌عنوان مترجم برای جامعه ملل کار می‌کرد. او دو برادر کوچک‌تر داشت. خانواده‌اش بعداً به پاریس نقل‌مکان کردند، جایی که او در محله نویی-سور-سن بزرگ شد. مادرش، ژورژت سینوره، خانه‌دار بود و نام خانوادگی سینوره را بعدها به‌عنوان نام هنری خود برگزید. او در جوانی به ادبیات و تئاتر علاقه‌مند شد و پس از اتمام تحصیلات دبیرستان، به‌عنوان منشی و معلم زبان انگلیسی کار کرد، اما اشتیاقش به بازیگری او را به سینما کشاند.
روابط و فرزندان
سینوره دو بار ازدواج کرد. در سال ۱۹۴۴ با مارک آلگره، کارگردان فرانسوی، ازدواج کرد و از او دختری به نام کاترین آلگره (متولد ۱۹۴۶) داشت که بعدها بازیگر شد. این ازدواج در ۱۹۴۹ به پایان رسید. در سال ۱۹۵۱، او با ایو مونتان، بازیگر و خواننده معروف فرانسوی، ازدواج کرد که تا پایان عمرش در ۱۹۸۵ ادامه داشت. رابطه آن‌ها پرشور اما پرچالش بود، به‌ویژه به دلیل شهرت مونتان به روابط خارج از ازدواج، از جمله رابطه‌ای کوتاه با مرلین مونرو در سال ۱۹۶۰ هنگام فیلم‌برداری «بیا امشب عشق بورزیم». با وجود این مشکلات، سینوره و مونتان به یکدیگر متعهد ماندند و تا زمان مرگ او در کنار هم بودند. مقبره مشترک آن‌ها در گورستان پرلاشز پاریس قرار دارد.
علایق و فعالیت‌ها
سینوره به شدت به مسائل سیاسی و اجتماعی علاقه‌مند بود. او مدتی عضو حزب کمونیست فرانسه بود و در اعتراضات علیه دخالت ارتش فرانسه در الجزایر و همچنین در جنبش‌های حقوق زنان شرکت داشت. سینوره از مدافعان سرسخت عدالت اجتماعی بود و دیدگاه‌های مترقی‌اش او را به چهره‌ای برجسته در محافل روشنفکری فرانسه تبدیل کرد. او همچنین به ادبیات و نویسندگی علاقه داشت و در سال ۱۹۷۶ کتاب خودزندگینامه‌ای «نوستالژی دیگر آن چیزی نیست که بود» را منتشر کرد که در آن درباره زندگی، حرفه و دیدگاه‌هایش نوشت. سینوره همچنین به موسیقی و تئاتر علاقه‌مند بود و در اجراهای متعددی روی صحنه ظاهر شد.
مشکلات سلامتی
سینوره در طول زندگی‌اش با مشکلات سلامتی متعددی مواجه شد. در جوانی به بیماری سل مبتلا شد و دوره‌ای طولانی تحت درمان بود. بعدها در زندگی به سرطان پانکراس مبتلا شد که در نهایت در سال ۱۹۸۵ منجر به مرگش شد. با وجود این مشکلات، او تا آخرین سال‌های زندگی‌اش به بازیگری و فعالیت‌های اجتماعی ادامه داد و روحیه‌ای مقاوم و مصمم از خود نشان داد.
آغاز بازیگری
سینوره بازیگری را در اوایل دهه ۱۹۴۰ با نقش‌های کوچک در فیلم‌های فرانسوی آغاز کرد. او ابتدا به‌عنوان سیاهی‌لشکر در فیلم‌هایی مانند «شامگاه دیدارکنندگان» (۱۹۴۲) ظاهر شد. اولین نقش مهم او در فیلم «مکبث» (۱۹۴۸) به کارگردانی ژان رنوار بود که توجه منتقدان را جلب کرد. او به‌سرعت به یکی از بازیگران برجسته سینمای فرانسه تبدیل شد و به دلیل توانایی‌اش در ایفای نقش‌های احساسی و پیچیده مورد تحسین قرار گرفت.
شهرت و نقش‌های برجسته
سینوره در فیلم «کاسک دور» (Casque d’Or، ۱۹۵۲) نقش ماری، زنی گرفتار در یک مثلث عشقی، را بازی کرد که یکی از به‌یادماندنی‌ترین نقش‌هایش بود و جایزه بفتا را برایش به ارمغان آورد. موفقیت بزرگ او در سال ۱۹۵۹ با فیلم «اتاقی در طبقه بالا» (Room at the Top) رقم خورد که برایش جایزه اسکار بهترین بازیگر زن، بفتا و جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره کن را به همراه داشت. او اولین بازیگر فرانسوی بود که اسکار دریافت کرد. دیگر فیلم‌های برجسته او شامل «دیابولیک» (۱۹۵۵)، «ارتش سایه‌ها» (۱۹۶۹)، «اعتراف» (۱۹۷۰)، «بیوه کودرک» (۱۹۷۱) و «مادام روزا» (۱۹۷۷) است که برای آخرین فیلم جایزه سزار بهترین بازیگر زن را برد. او در بیش از ۵۰ فیلم بازی کرد و توانایی‌اش در ایفای نقش‌های متنوع، از زنان قوی و آسیب‌پذیر تا شخصیت‌های پیچیده، او را به اسطوره‌ای در سینما تبدیل کرد.
جوایز و افتخارات
سینوره کارنامه‌ای درخشان از جوایز دارد. او برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر زن برای «اتاقی در طبقه بالا» (۱۹۵۹)، جایزه بفتا برای «کاسک دور» (۱۹۵۲)، جایزه امی برای نقش‌های تلویزیونی، جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره کن (۱۹۵۹)، جایزه سزار بهترین بازیگر زن برای «مادام روزا» (۱۹۷۷) و جایزه خرس نقره‌ای جشنواره برلین برای «بیوه کودرک» (۱۹۷۱) شد. او همچنین چندین نامزدی دیگر از جمله برای سزار و بفتا دریافت کرد. در سال ۱۹۶۵، نشان شوالیه لژیون دونور فرانسه به او اهدا شد.
فعالیت‌های دیگر
سینوره علاوه بر سینما، در تئاتر نیز فعال بود و در نمایش‌هایی مانند «گربه روی شیروانی داغ» (۱۹۵۸) بازی کرد که برایش تحسین‌های بسیاری به همراه داشت. او همچنین در تلویزیون ظاهر شد و در سریال‌هایی مانند «موسیقی شب» (۱۹۶۶) بازی کرد که جایزه امی را برایش به ارمغان آورد. سینوره به‌عنوان نویسنده نیز فعالیت داشت و کتاب خاطراتش مورد استقبال قرار گرفت. او همچنین در دوبله برخی فیلم‌ها همکاری کرد و صدایش در چند اثر سینمایی شنیده شد.
نکات جالب و کمتر شناخته‌شده
- سینوره در جوانی به دلیل ریشه‌های یهودی‌اش، در زمان اشغال فرانسه توسط نازی‌ها، نام خانوادگی مادرش را برای فعالیت‌هایش انتخاب کرد تا از مشکلات احتمالی جلوگیری کند.
- او در سال ۱۹۶۰ با مرلین مونرو در فیلم «بیا امشب عشق بورزیم» هم‌بازی شد و این دو رابطه‌ای دوستانه اما پیچیده داشتند.
- سینوره در سال ۱۹۶۱ در اعتراض به جنگ الجزایر، در تظاهرات خیابانی شرکت کرد و به همین دلیل مدتی تحت نظارت پلیس قرار گرفت.
- او در مصاحبه‌ای گفته بود که بازیگری برایش راهی برای بیان حقیقت و احساسات عمیق انسانی است.
- سینوره به دلیل سبک زندگی ساده و صریحش، در میان همکاران و طرفداران به «دوست واقعی» معروف بود.
جمع‌بندی
سیمون سینوره با کارنامه‌ای درخشان در سینمای فرانسه و جهان، نه‌تنها به‌عنوان بازیگری بااستعداد، بلکه به‌عنوان فعال اجتماعی و مدافع حقوق بشر شناخته می‌شود. او با نقش‌های ماندگار در فیلم‌هایی مانند «اتاقی در طبقه بالا» و «مادام روزا» و دریافت جوایز معتبر، جایگاه ویژه‌ای در تاریخ سینما دارد. زندگی شخصی‌اش، با عشق پرشور به ایو مونتان، چالش‌های سلامتی و تعهد به عدالت اجتماعی، او را به شخصیتی الهام‌بخش و چندوجهی تبدیل کرده است. میراث سینوره همچنان در جشنواره‌های فیلم و مطالعات سینمایی گرامی داشته می‌شود.
منبع: faradeed-249225
