«معتقدم بازیگری، بزرگترین دروغ جهان است که باید با صداقت انجام شود» این عبارات بخشی از صحبت‌های ریحانه رضی بازیگر نقش «حوری» است؛ هنرمندی که از عرصه تئاتر فعالیتش را آغاز کرده و برای نمایش «هیدن» تندیس بهترین بازیگری زن از چهل‌و‌دومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر و تندیس ویژه هیأت داوران در مراسم تئاتر و موسیقی علی معلم (جشن حافظ) را دریافت کرده است.
به گزارش ایران؛ ایفای نقش «حوری» به عنوان کاراکتری کلیدی و اثرگذار در «تاسیان» بهانهای شد تا با او درباره حضور در این اثر، چالش‌ها و تعامل با تینا پاکروان و... به گفتوگو بنشینیم که در ادامه می‌خوانید:
شما فعالیت خود را از عرصه تئاتر آغاز کردید و سپس وارد حوزه تصویر شدید. بسیاری از افراد معتقدند بازیگرانی که از تئاتر وارد دیگر حوزههای نمایشی می‌شوند، موفق‌ترند. آیا با این گزاره موافق هستید؟
من معتقدم که تمرین برای بازیگر امری بسیار ضروری است و به عقیده من تئاتر یک فرآیند مهم تمرینی برای رسیدن به نقش و خلق آن است. البته که موافق تفکیک حوزههای مختلف هنر یا ارزش‌گذاری برای آن نیستم، بدین صورت که بازیگرانی که برآمده از تئاتر هستند، برترند یا نه، مهم برای بازیگر مقوله تمرین کردن از هر منظر است که شامل بدن، بیان، نگاه، اندیشه، تفکر، ایدئولوژی، دیدن و... می‌شود.
چقدر تجربه‌های حضور در تئاتر می‌تواند در عرصه تصویر اثرگذار باشد و به چه شکل؟
به هر حال تئاتر یک اجرای زنده است که بازیگر در یک زمان مشخص به عنوان مثال 70 دقیقه یا نهایت 2 ساعت وقت دارد نقش خود را از نقطه A به نقطه B و سپس به C برساند یعنی یک نقطه شروع و سپس میانه و پایانی دارد. در این زمان کم باید به گونه‌ای نقش را ایفا کرد که مخاطب آن را باور و زندگی کند، به پذیرش برسد و با منِ بازیگر همراه شود. این امر، بسیار کار سختی است. از سوی دیگر فراموش نکنیم که بازیگر در حوزه تصویر مجال بیشتری برای معرفی کاراکتر خود دارد یعنی آن را آرام آرام خلق می‌کند و به مرحله‌ای می‌رساند که مرحله پذیرش مخاطب است. اما در تئاتر نهایت 2 ساعت وقت هست که تمام وجوه کاراکتر به تماشاگر رسانده شود به گونه‌ای که او باور کند. واقعاً نمی‌شود الطافی را که کار کردن در حوزه تئاتر برای بازیگر دارد، نادیده بگیریم چون راه‌هایی را با آموزش از خود حقیقی تئاتر برای بازیگر هموار می‌کند که شاید بتوان گفت کمک بسیار مهمی به بازیگر می‌تواند باشد. در عین حال صادقانه بخواهم بگویم واقعاً صفر و صد مطلقی وجود ندارد و آنچه که گفتم بر اساس نگاهی است که دارم. طبق تجربه شخصی خودم باید بگویم در تئاتر این‌گونه است که با تمرین، تمرین، تمرین، اجرا، اجرا، اجرا، خلق، خلق، خلق ، کاراکتر خلق می‌شود. لازم به ذکر است که من ادبیات نمایشی خواندم، گرایش نویسندگی دارم، نمایشنامه و متن می‌نویسم و کاراکتر را در قلم خلق می‌کنم قبل از اینکه بخواهم آن را بازی کنم. در تئاتر فرصتی نیست برای اینکه بتوانیم در زمان طولانی جزئیات پلان به پلان و سکانس به سکانس کاراکتر را معرفی کنیم بلکه باید آنقدر روی صحنه، کاراکتر را درست ایفا کرد که تماشاگر پس‌زمینه تو را بشناسد، موقعیت فعلی تو را بپذیرد و حتی آینده تو را درک کند بدون آن که ببیند. گاهی مواقع احساس می‌کنم کار کردن در حوزه تئاتر، شبیه ورزش کردن است چراکه ذهن، بدن، نگاه و حتی بیان فرد را برای خلق کردن آماده نگه می‌دارد. از نظر من تمرین به معنای واقعی برای بازیگر اهم و مهم است.
حضور شما در سریال «تاسیان» چگونه رقم خورد؟
من مشغول بازی در تئاتر «هیدن» بودم که تینا پاکروان نازنین تماس گرفت و از من خواست ملاقاتی با هم داشته باشیم. به دفتر ایشان رفتم و پیشنهاد حضور در «تاسیان» را به من دادند و درباره کاراکتر با هم صحبت کردیم. باید بگویم که بازی در این سریال را با عشق و افتخار پذیرفتم و در طول مسیر بسیار از ایشان یاد گرفتم.
از کاراکتر «حوری» برایمان بگویید. چگونه با آن آشنا شدید؟
من زمانی به پروژه «تاسیان» ملحق شدم که تقریباً یک سال و اندی از فیلمبرداری کار گذشته بود و دوستان در این مدت با هم کار می‌کردند و همچنین بسیار به نقش‌ها و موقعیت‌ها اشراف داشتند (چه عزیزان پشت صحنه و چه بازیگران جلوی دوربین). من به عنوان بازیگر یک نقش بسیار مهم و کلیدی در فیلمنامه یعنی کاراکتر «حوری» که خانم پاکروان درباره تأثیرگذار بودن این کاراکتر بارها به من تأکید کردند، در نقطه صفر بودم و طبیعی است که دچار استرس شدم و به این فکر کردم که ابتدا باید خودم را و سپس «حوری» را پیدا کنم. این کار یقیناً با پیچیدگی‌ها و سختی‌هایی نیز همراه بود. خدا را شاکرم که همه چیز به درستی و خوبی پیش رفت و حضور خانم پاکروان برای رسیدن به کاراکتر «حوری» بسیار مؤثر بود چون به هر حال خالق تمام کاراکترها ایشان بودند و آگاهی کاملی به متن و نقش داشتند.
تعامل شما با تینا پاکروان در مقام کارگردان چگونه بود؟
صادقانه بگویم به دلیل زمان بسیار کمی که برای رسیدن به کاراکتر «حوری» داشتم، بسیار نگران بودم که آیا می‌توانم در زمان کم و بر اساس آن ایده‌آلی که در ذهن خودم و کارگردان وجود دارد، خودم را به نقش و اساساً گروه برسانم. این یک نگرانی در من به وجود آورده بود اما خانم پاکروان به من آرامش داد و گفت که به من می‌گوید «حوری» کیست و راهنمایی‌ام می‌کند تا بتوانم «حوری» را پیدا کنم. ایشان لحظه‌ای دستش را از دست من رها نکرد و اگر بخواهم یک مثال عاطفی بزنم این است که انگار دست یک کودک نوپا (حوری) را گرفت و پس از اینکه خیالش راحت شد که می‌تواند روی پای خودش بایستد، دستش را رها کرد و مثل یک مادر ایستاد و به تشویق و حمایت ادامه داد. این حرکت باعث شد من بسیار زود خودم را پیدا کنم، به گروه وصل شوم و هماهنگ با آنها پیش بروم. در این مسیر از تجربه‌هایم نیز بهره بردم و دست از تلاش برنداشتم. همچنین از تک تک عوامل پروژه «تاسیان» ممنونم که کنار من بودند.
قسمت ۱۲ را شاید بتوان نقطه عطف بازی شما دانست. ورود به خانواده نجات و آشنایی با خواهر «جمشید». آیا حضورتان پس از این قسمت پُررنگ‌تر خواهد شد؟ از چالش‌برانگیزترین سکانسی که بازی داشتید، برایمان بگویید.
من فکر می‌کنم که خود بازیگری یعنی یک چالش بزرگ و به هر حال من باید بدانم هر نقشی را که ایفا می‌کنم، منِ حقیقی نیست پس این خودش یک چالش بزرگ است. اساساً خود کلمه بازیگر یعنی یک چالش و تمام. من همیشه تصورم از بازیگری این است که بازیگری حرف، کلمه، جمله، فعل، فاعل، مفعول و صفت است و همچنین معتقدم بازیگری، بزرگترین دروغ جهان است که باید با صداقت انجام شود و چه چیزی از این سخت‌تر؟ مگر می‌شود یک دروغ بزرگ را با صداقت انجام داد؟ آنهایی که توانستند با صداقت بازی کنند، به نظرم بسیار موفق بودند.
اگر از نگاه مخاطب به این سریال نگاه کنیم، این اثر برحسب کدام ویژگی‌هایش می‌تواند مخاطب را با خود همراه کند؟
صداقتی که توسط خالق «تاسیان» به پروژه تزریق شده است.
نکته گفتنی برای پایان گفتوگو دارید؟
تصور من این است که این جهان واقعاً جدی نیست که برای آن از صداقت، رفاقت، مهر، عشق، دوستی، انسانیت و شرافت دور شویم. این حقیقت است که می‌گویند عشق یعنی کاهش رنج بشر. مؤمن باشیم به عشق که تنها راه نجات است.
منبع: etemadonline-715239
