آرزوهای سانسوری مهرجویی برای سینمای ایران

زمانی نه‌چندان دور داریوش مهرجویی بزرگترین نام سینمای ایران بود. کارگردانی که فرهیختگی و جذابیت را توامان به مخاطبان ارایه می‌داد و همین هم راز موفقیتش بود که عوام و خواص را پای فیلم‌هایش می‌کشاند. حالا در شرایطی که این سینماگر کهنه‌کار فرسنگ‌ها از آن دوران فاصله گرفته، به بهانه تجلیلی که قرار است از او در جشن بیستم خانه سینما صورت گیرد، با ذکر بزرگترین آرزویش به تلویح راز عقبگرد بزرگ سینمای ایران در سال‌های اخیر را نیز برملا می‌کند: آرزوی بزرگم این است که سیستم سانسور و نظارت ما در سینما کوتاه بیاید و این‌قدر سختگیری نکند.
این فیلمساز بزرگ که با آثاری چون گاو، هامون، اجاره‌نشین‌ها، بانو، سارا، پری، لیلا و سنتوری تاریخ‌سازی کرده، بعد از ساخت فیلم اشباح دوران دوری‌اش از سینما پنج ساله شده. شاید از این‌رو باشد که نگاه داریوش مهرجویی به آینده سینما ناامیدانه به‌نظر می‌رسد: با این گرانی‌های بی‌سابقه و زیاد شدن قیمت ارز سینما هم لطمه خواهد دید. مهرجویی به‌عنوان فیلمسازی که تعداد زیادی از آثارش از دم تیغ ممیزی گذشته‌اند، شرایط اقتصادی را در کنار سانسور دو بال پرش به چاله ابتذال می‌داند: توسعه بی‌دریغ فیلم‌های مبتذل را باید مدیون سانسور شدید و گاه بی‌رحم دانست.  مهرجویی استقبال از فیلم‌های کمدی را اتفاقی جدید نمی‌داند: این وضعیت امر تازه‌ای نیست، چون عامه مردم به سطحی نگریستن عادت کرده‌اند.
این کارگردان درباره بازیگرانی که در طول سال‌ها فیلمسازی خود با آنها همکاری کرده؛ زنده‌یادان عزت‌الله انتظامی و خسرو شکیبایی را بازیگران حرفه‌ای که سرسپرده بازیگری بودند، نامیده و می‌افزاید: در کنار این دو، بیتا فرهی، لیلا حاتمی و گلشیفته فراهانی هم بازیگران درجه یکی بودند...