روبان‌های صورتی ما کجاست؟

سحر  طلوعی: اکتبر ماه روبان‌‌های صورتی در آمریکا و البته بسیاری از کشورهای جهان است. ماهی که در آن انواع کمپین‌ها و مراکز بهداشتی و حتی غیرمرتبط با امور پزشکی و بهداشتی، مثل کاخ سفید یا دیگر سازه‌های مهم به رنگ صورتی درمی‌آیند، از سرطان پستان حرف می‌زنند، درباره آن آگاهی می‌دهند و برای نجات جان انسان‌ها تلاش می‌کنند.

سرطان پستان دومین سرطان شایع در جهان و نخستین سرطان برای زنان است. این سرطان از نیم تا یک درصد در مردان هم بروز می‌کند،‌ اما حاد نیست. سازمان بهداشت جهانی در پایان سال 2022 گزارش داد بیش از دو میلیون و 300 هزار زن در سراسر جهان به این سرطان مبتلا شده‌اند. از این تعداد حدود 670 هزار زن جان خود را از دست دادند. آنها که خود یا اطرافیانشان پروسه سرطان را پشت سر گذاشته‌اند، به خوبی می‌دانند این بیماری از هر نوعش تا چه حد هزینه‌بر و عذاب‌آور است. قصه هم‌پایان بیماران سرطانی را بسیار شنیده‌ایم و می‌دانیم آنها که در روند درمان با بیمار همراه می‌شوند، چه سختی‌ها می‌کشند و چه فشارهایی را تحمل می‌کنند. با همه این حرف‌ها معاینات معمولی و تشخیص زودهنگام این بیماری در درمان آن بسیار مؤثر است و مانع از مرگ‌و‌میر می‌‌شود و این همه ماجراست. با وجود همه این تلاش‌ها و کمپین‌ها برای آگاهی و درمان،‌ باز هم بسیاری از زنان گرفتار می‌شوند، هزینه‌های گزاف می‌پردازند و متأسفانه جان خود را از دست می‌دهند. شاید مهم‌ترین علت این اتفاق تابو بودن صحبت از سرطان پستان است. وقتی پای زنان به میان می‌آید، 

سر و کله انواع و اقسام تابوها هم پیدا می‌‌شود. پنهان‌کاری و حرف‌نزدن درباره این موضوع باعث شده بسیاری از زنان هنوز ندانند برای معاینات ابتدایی، تشخیص زودهنگام و درمان به کجا مراجعه کنند و پیش از آن که کار از کار بگذرد، جلوی فاجعه را بگیرند. با این حساب حرف‌زدن درباره آن و ساخت برنامه‌های آموزشی نخستین گام و مهم‌ترین مرحله از مبارزه با سرطان پستان است. حرف‌زدن و آگاهی‌دادن درباره این بیماری ضربه مهلکی به پیکره تابو و سپس سلو‌ل‌های سرطانی است. برای کشوری مثل ما که سرطان پستان سرلیست سرطان‌های شایع برای زنان است، بنرهای خیابانی، تهیه بروشور و ساخت برنامه‌های آموزشی در تلویزیون و دیگر رسانه‌های تصویری بی‌تردید نقش مؤثری در آگاهی زنان دارند. تهیه بروشورها و بنرها وظیفه وزارت بهداشت است و ساخت برنامه‌های آموزشی کار تلویزیون سراسری. صداوسیمای ما همراه با وزارت بهداشت در خط اول این مبارزه قرار دارد، اما متأسفانه در رودربایستی تابو گیر افتاده است و نقش خود را به‌درستی بازی نمی‌کند. سرطان پستان در ادبیات تلویزیونی به سرطان سینه تغییر نام داده و بیش از پیش بر ابهاماتش افزوده شده است. از شبکه سلامت تلویزیون که بگذریم، شبکه‌های فراگیر صداوسیمای ما خود را درگیر این موضوع نمی‌کنند و حتی با همان ادبیات خاص خود هم تلاشی برای افزایش آگاهی مخاطبان درباره سرطان پستان انجام نمی‌دهند. آنها درباره بسیاری از موضوعات سیاسی و غیرسیاسی برنامه می‌سازند،‌ اما یک‌دهم هزینه و وقت و تلاش خود را دست‌کم برای اینکه زنان بدانند در نخستین گام برای معاینه و تشخیص به کجا مراجعه ‌‌کنند، صرف همکاری با وزارت بهداشت نمی‌کنند. شبکه‌های فراگیر که هیچ، از پلتفرم‌های تصویری داخلی هم کاری در این زمینه ندیده‌ایم. رسانه‌های تصویری فراگیر با ساخت برنامه‌های کوتاه و تنها با گفتن یک جمله که مراجعه سر وقت و بهنگام به جراحان عمومی می‌تواند بار بزرگی از دوش نیمی از جمعیت بردارد، کمک بزرگی به زنان می‌کنند. این تولیدات نه هزینه چندانی دارد و نه امنیت روانی مخاطبان را به خطر می‌اندازد. این میان هرچه دیده‌ایم تلاش تک چهر‌ه‌های سلبریتی و البته رسانه‌های مکتوب است که به قدر توان خود کوشیده‌اند گامی برای تابوشکنی از سرطان پستان و آگاهی و هشدار نسبت به آن بردارند که کافی نیست. اکتبر ماه آگاهی‌دادن درباره سرطان پستان است. از روبان‌های صورتی نترسیم و درباره آنها حرف بزنیم.