اسدالله تولید کننده سابق خشخاش در مزرعه خود در ولسوالی سنگین ولایت هلمند کار می‌کند. این مرد ۶۵ ساله می‌گوید که از زمانی که مقامات طالبان کشت خشخاش را ممنوع کرده اند درآمد او به شدت کاهش یافته است.
به گزارش فرارو، اسدالله از چهار جریب (۱.۶ هکتار) در هلمند - که مدت‌ها مرکز تولید خشخاش است - بین ۲۵۰۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰۰ افغانی (۳۵۰۰ تا ۷۰۰۰ دلار) در هر فصل از این گیاه که برای تولید تریاک و هروئین استفاده می‌شود، به دست آورد.
وی که توسط مقامات مجبور شده است به کاشت محصولات دیگر روی بیاورد، اکنون در تلاش است تا زندگی خود را تامین کند.
اسدالله با تاسف می‌گوید: ما تمام شدیم. برای شام چیزی برای خوردن نداریم. اکنون ما به سختی ۲۵۰۰۰ افغانی در می‌آوریم.
این کشاورز مانند همسایه‌هایش در روستای تورما ابتدا سعی کرد ذرت بکارد که شکست خورد. او گفت: ما پولی برای کود نداشتیم و افزود که بیشتر مردم کشت ماش روی می‌آورند که رشد آن آسان‌تر است، اما کسری از سود خشخاش را به همراه دارد.
فرمان هیبت الله آخوندزاده، رهبر طالبان در آوریل ۲۰۲۲ مبنی بر ممنوعیت تولید خشخاش در بزرگترین تولید کننده جهان، باعث کاهش ۹۵ درصدی برداشت در سال گذشته شد.
این اقدام به کشاورزان ضربه سختی زد و به گفته دفتر مبارزه با مواد مخدر و جرایم سازمان ملل متحد، ریشه کنی خشخاش سال گذشته بیش از یک میلیارد دلار به کشاورزان افغان خسارت وارد کرد.
لالا خان، ۴۰ ساله، وقتی مشخص شد که مقامات مصمم به اجرای این ممنوعیت هستند، به کشت پنبه روی آورد، اما درآمد سالانه او به شدت کاهش یافت. او می‌گوید: سه روز یک بار گوشت می‌خوردیم، حالا ماهی یک بار است.
خان می‌گوید که او فقط یک گونی آرد و یک کیسه کود به عنوان غرامت برای توقف تولید خشخاش دریافت کرده است. وی می‌پرسد: با آن چه کنیم؟
احسان الله، یکی دیگر از تولیدکنندگان سابق خشخاش، به سختی می‌تواند خشم خود را از وضعیت بد فعلی خود پنهان کند. وی گفت: ما تمام نیاز‌های روزانه خود را به صورت نسیه می‌خریم و وقتی درو می‌کنیم، بدهی‌ها را پس می‌دهیم. اما اکنون چیزی نداریم.
در روستای همجوار خماری، کشاورزی به نام بسم الله توضیح می‌دهد که ۸۰ درصد از زمین‌های این منطقه قبلاً برای کشت خشخاش و ۲۰ درصد برای گندم، ذرت، لوبیا و پنبه استفاده می‌شد.
در افغانستان که خانواده‌های بزرگ عادی هستند، یکی از بزرگترین مخارج خانواده‌ها جهیزیه برای ازدواج دختران است. او می‌گوید: ما می‌توانستیم آن را با تریاک تامین کنیم، اما نه با ذرت و لوبیا.
برخی از مردم، مانند بسم الله، هنوز مقداری از صمغ خشخاش باقی مانده از آخرین محصول خود دارند.
بسم الله می‌گوید: بیشتر مردم مقداری از آن را در خانه نگه می‌دارند، اما از ترس دزد‌ها از گفتن آن اجتناب می‌کنند. ما منتظریم تا قیمت بالاتر برود... امیدواریم (جهیزیه ها) را با آن تهیه کنیم.
در میوند، در ولایت همجوار قندهار، بازار سابق تریاک اکنون متروکه است و به جای آن به فروش شکر، روغن، چای و شیرینی روی آورده‌اند.
همه ولایات به اندازه هلمند در توقف تولید خشخاش مطیع نبوده اند.
در ماه می، درگیری بین کشاورزان و نیرو‌هایی که برای تخریب مزارع خشخاش فرستاده شده بودند، منجر به کشته شدن چندین نفر در شمال شرقی بدخشان شد.
به گفته گروه بین‌المللی بحران (ICG)، اجرای دقیق این ممنوعیت برای بخش عظیمی از روستا‌های افغانستان سختی‌های زیادی ایجاد کرده است.
در گزارشی که در ماه جاری منتشر شد، آمده است: کمپین مبارزه با مواد مخدر طالبان که با جدیت فزاینده‌ای اجرا می‌شود، عمیقاً کشوری را که در زمره بزرگترین تأمین کنندگان مواد مخدر غیرقانونی در جهان قرار دارد، تحت تأثیر قرار داده است.
در این بیانیه آمده است: اگرچه طالبان بر اجرای آن مصمم هستند، اما ممکن است زیر بار مشکلات اقتصادی فرو بریزد.
گروه بین‌المللی بحران می‌گوید در حالی که برای کمک به کشاورزان برای تولید محصولات سودآور مانند انار، انجیر، بادام یا پسته به سرمایه گذاری هنگفتی نیاز بود، اما این یک راه حل کوتاه مدت است.
در این گزارش آمده است: محصولات مجاز اشتغال کافی ایجاد نمی‌کند، بنابراین باید تمرکز بر اشتغال زایی در صنایع غیرکشاورزی باشد.
در همین حال، یکی دیگر از فروشندگان سابق تریاک در میوند گفت که در حالی که بازار آزاد بسته شده بود، معاملات همچنان در حال انجام است. او می‌گوید: همه تریاک دارند.
مردم معمولاً ۱۰ تا ۱۵ کیلو تریاک از برداشت‌های قبلی دارند که فقط به مشتریان خاص خود می‌فروشند.
منبع: faradeed-206765
