روی مزار نخستین مهمان بهشت زهرا(س) که در ابتدای ردیف یک این قطعه آرمیده، سنگ مرمری سیاه‌رنگ گذاشته شده که قدیمی و کهنه به‌نظر نمی‌رسد. متن روی سنگ ساده است و فقط تاریخ تولد و فوت او ذکر شده: «آرامگاه محمدتقی خیال، فرزند علی، تولد 1264، وفات 27/4/1349قطعه یک، ردیف یک، شماره یک».
به گزارش همشهری، وقتی مرحوم محمدتقی خیال از دنیا رفت، از بهشت زهرای امروزی خبری نبود و مردم تهران میت عزیزان‌شان را در زیارتگاه‌ها و امامزاده‌های نزدیک به محله خود دفن می‌کردند. این رسم و رویه تا جایی پیش رفته بود که لابه‌لای کوچه و خیابان‌های این شهر 92گورستان ایجاد شده بود که معروف‌ترین و مجهزترین آنها آرامستان مسگرآباد بود. این گورستان درسال 1304برای جلوگیری از دفن اموات در حیاط خانه‌ها و مزارع شخصی در شرق تهران ساخته شده بود و دولت وقت بر سازوکار خاکسپاری مردگان در آنجا نظارت داشت، اما در اواخر
دهه 40فضای گورستان مسگرآباد هم دیگر ظرفیت پذیرفتن اموات تازه را نداشت و همین امر باعث شده بود تدفین بی‌نظم و قاعده مردگان در گورستان‌های محلی و مکان‌های زیارتی مرسوم شود. سرانجام تعدد گورستان‌های پایتخت مسئولان را به صرافت انداخت برای درگذشتگان تهران آرامستانی مشخص و شناسنامه‌دار درنظر بگیرند.
پنجشنبه ۲۵ تیرماه ۱۳۴۹ همزمان با روز شهادت حضرت زهرا(س) خبر آغاز به‌کار بهشت زهرا(س) به‌عنوان گورستان رسمی تهران که دارای غسالخانه و سردخانه مجهز و 20 دستگاه آمبولانس بود اعلام شد، ولی مسئولان وقت آرامستان هم می‌دانستند که مردم تهران به آسانی رضایت نمی‌دهند درگذشتگان خود را در محلی تازه و دور از سایر قبور خانوادگی خود به خاک بسپارند.
منبع: etemadonline-674082
