آن برخورد باعث یک انقراض انبوه شد و حدود ۶۰ درصد گونه‌های سیاره را نابود کرد که مشهورترین آنها دایناسورهای غیرپرنده بودند.
حالا شواهد تازه حاکیست که آن سیارک ویرانگر نه از جایی نزدیک، بلکه از راه دور می‌آمد؛ در واقع از جایی در بخش‌های دورافتاده منظومه شمسی.
نویسندگان این مطالعه که در نشریه «ساینس» منتشر شده، می‌گویند که این شواهد بالاخره مباحثات دیرینه درباره این بخش حیاتی از تاریخ سیاره را حل و فصل می‌کند.
پروفسور استیو بروساتی، فسیل‌شناس از دانشگاه ادینبورو، گفت: «این یکی از آن مطالعاتی است که باعث می‌شود در جا میخکوب شوید و به پیوند کیهانی همه چیزها فکر کنید.»
«واقعا جالب است که ۶۶ میلیون سال پیش، دایناسورهای سراسر جهان درحال گذراندن یک روز عادی بودند، همانطور که برای ده‌ها میلیون سال می‌زیستند، و ناگهان سیارکی از هیچ کجا ظاهر شد و جهان را برای همیشه تغییر داد. اما این سیارک از ناکجا نیامده بود، سرمنشائی داشت، آن سرمنشاء جایی در دامنه‌های دوردست منظومه شمسی ما، ورای سیاره مشتری بود.»
این لحظه در زمان، میان دو دوره کرتاسه و پالئوژن، در ترکیب‌های شیمیایی لایه‌های سنگِ مدفون در زیر سطح زمین، در سراسر جهان ثبت شده است. در علم زمین‌شناسی به این لایه مرز کی-پی‌جی می‌گویند.
دانشمندان قبلا عناصر گروه پلاتین (از جمله شامل ایریدیوم، روتنیم، اسمیوم، رودیوم، پلاتین و پالادیوم) را با تراکم بالا در این لایه یافته‌اند.
این عناصر در زمین کمیاب اما در شهاب‌ها رایج هستند. با این حال، برخی دانشمندان قبلا فکر می‌کردند که تراکم بالای این عناصر ممکن است ناشی از فعالیت گسترده آتشفشانی بوده باشد.
دیگران تصور می‌کردند که ترکیب خاص این عناصر، که به ویژگی ایزوتوپی معروف است، بیشتر با ترکیب سیارک‌ها هماهنگ است.
برای حل این سوال، محققان نمونه‌هایی از مرز کی-پی‌جی استخراج کردند.
در مقایسه با نمونه‌های دیگر برخورد سیارک‌ها، این تیم کشف کرد که میزان ایزوتوپ‌های روتنیوم مشابه سطح زمین یا سایر انواع شهاب‌سنگ نیست. در عوض، آنها با کندریت‌های کربنی فرازمینی مطابقت داشتند: نوعی سیارک که در بخش‌های بیرونی منظومه شمسی شکل می‌گیرد.
پروفسور بروساتی می‌گوید: «این تصور که سرنوشت این قطعه سنگ فضایی، از یک مکان دورافتاده، به نحوی، به رغم همه احتمالات، با زمین و دایناسورها گره خورده، یک داستان غیرمحتمل اما واقعی است.»
منبع: بی بی سی
منبع: faradeed-202304
