فریماه فرجامی بازیگر قدیمی تئاتر و سینما و تلویزیون متولد ۱۸ اردیبهشت ۱۳۳۱ در تهران بود و در حال حاضر ۷۱ سال سن دارد او در سن 71 سالگی دو بار سکته مغزی کرد و به کما رفت و بعد از مدتی درگذشت.
او در رشته هنرهای دراماتیک تحصیل کرده و مدرک خود را در سال ۱۳۵۶ در مقطع لیسانس دریافت نموده است در همان سال موفق شد به عنوان ویراستار فعالیت کند.
شروع فعالیت هنری
فریماه فرجامی از سال ۱۳۵۵ با گویندگی نمایش‌های رادیویی فعالیت خود را آغاز کرد در سال ۱۳۵۹ اولین تجربه حرفه‌ای خود را در سینما به دست آورد و در فیلم “گفت هر سه نفرشان” به کارگردانی غلام علی دلفان بازی کرد.فریماه فرجامی دارای سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن برای فیلم پرده آخر از جشنواره فیلم فجر می باشد.
در سال ۱۳۶۰ فیلم خط قرمز به کارگردانی مسعود کیمیایی را بازی کرد و تا دهه ۸۰ حضور مستمری در سینما داشت در سال ۱۳۹۸ با فیلم سینمایی لامینور آخرین کار سینمایی خود را انجام داد.
لیست فیلم های سینمایی فریماه فرجامی
گفت هرسه نفرشان
خط قرمز
تیغ و ابریشم
اجاره‌نشین‌ها
بی‌پناه
سرب
مادر
جوانی مادر
پرده آخر
نرگس
راز گل سرخ
تماس شیطانی
بانی چاو
عشق گمشده
جوانمرد
ساغر
آب و آتش
زهر عسل
کاغذ دیواری زرد
نیم
لامینور
فرجانی در سال 1369 وقتی 38 ساله بود برای بازی در فیلم پرده آخر به کارگردانی واروژ کریم مسیحی سیمرغ بلورین بهتری بازیگر نقش اول زن را گرفت.
تلویزیون و فریماه فرجامی
فریماه فرجامی در تلویزیون نیز سابقه زیادی دارد در سال ۱۳۶۷ با بازی در بخش چهار جراحی به کارگردانی مسعود فروتن در تلویزیون بازی کرد و در سال ۱۳۸۲ با سریال روشن تر از خاموشی آخرین گام خود را در تلویزیون برداشت.
لیست سریال های فریماه فرجامی
بخش چهار جراحی
بانی چاو
خانه سبز
پهلوانان نمی‌میرند
راه سوم
گل من گلی
ولایت عشق
فرمان
روشن‌تر از خاموشی
پاییز بلند
فریماه فرجامی ۲ ماه پیش ۲۴ سکته مغزی شد و تحت درمان قرار گرفت اما متاسفانه بعد از مدتی مجدداً دچار سکته شد و به بیمارستان منتقل شد و درگذشت.
یادداشت احساسی ماهایا پطروسیان برای فریماه فرجامی
ماهایا پطروسیان که در فیلم «پرده آخر» در کنار فریماه فرجامی هنرنمایی کرده همزمان با انتشار خبر بیماری و به کما رفتن این بازیگر نوشت.
ماهایا پطروسیان که در فیلم «پرده آخر» در کنار فریماه فرجامی هنرنمایی کرده برای فریماه فرجامی یادداشتی نوشت که در ادامه می خوانید:
«فریماه عزیز، آنچه که از تو در خاطرم مانده و همیشگی شده، زیبایی خیره کننده و توأمان توانایی های هنری بسیار بالایت بود. در روز های همکاری در فیلم «پرده آخر»، به وضوح می دیدم که چگونه با سخت‌گیری و وسواس بسیار، سعی در انتخاب بهترین و درست ترین پیشنهادات داشتی و چه راحت از بسیاری دیگر می گذشتی... من در اوایل ورودم به سینما بودم و تو در اوج و درخشان...، در اوج بودنی چنان دشوار، که فقط کسانی که در دهه شصت و اوایل دهه هفتاد، کار می کردند، آن را با گوشت و استخوان درک کرده اند. «ستاره» بودن در سینمای ایران با همه جای جهان متفاوت است، منظور نه تنها کشورهایی اروپایی و آمریکا که حتی کشورهای آسیایی است! در واقع « ستاره» و سوپر استار در اینجا فقط نام آن را یدک میکشد... و در دهه شصت وضع از امروز بسیار بدتر بود...، حساسیت های بیجا و خرد کننده، که روی زندگی شخصی وفردیت و استقلال هنرمندان سایه ای گسترده می افکند...، ممنوع بودن گرفتن دستمزد های بالا، آنهم در شرایطی که فیلم های آن هنرمند در گیشه یکی پس از دیگری موفق بودند، و در واقع بی نصیبی فرد ازموفقیت های کاریش، انتخاب بدترین عکسها و بد چهره ترین پوسترها و بی رمق ترین بیلبوردهای سر در سینماها، که تا حد ممکن غیر جذاب باشد و حتی هنرمند مورد نظر قابل شناسایی هم نباشد! و و و. (این شرایط برای زنان به مراتب وخیم تر بود) در این دوران سورئال، تو می درخشیدی... اما هر انسانی بالاخره روزی از تلاش های « سیزیف» وار و بی حاصل متلاشی و در هم شکسته میشود...، در فضای فرهنگی که هنر در طول چند دهه، فقط حرکتی لاک پشت گونه دارد و گاه حتی به راحتی عقبگردی کذایی میکند، و کل کوشش های افراد این حرفه را به بی ثمری کامل میکشاند، در این فضا قطعا بسیاری به کنار کشیدن زود هنگام رضا میدهند... فریماه زیبا و درخشان، کارنامه ات مملو از فیلم ها و نقش های ماندگار و استثنایی است... ای کاش «خودت» را آنگونه که «دوربین» و هنردوستان دوستت داشتند، دوست میداشتی... «دوستت دارم، برای همه نشدنی هایی که شدنی کردی و همه آنچه که میتوانست بشود و نشد»
