فیلم سینمایی «تومان» ساخته مرتضی فرشباف از جمله آثار کم حاشیه سینمای کشور است که این روز‌ها میزبان مخاطب شده و تاکنون فروشی نزدیک به ۱۵۰ میلیون تومان را به دست آورده است.
فروش کم فیلم تومان را بیشتر باید به همزمانی اکران آن با سایر آثار ربط داد، هر چند بر فیلم نقدهایی وارد است اما این فیلم سینمایی یکی از گونه های متفاوت سینمایی در سالهای اخیر است که با بهره گرفتن از بازیگران جوان تئاتری نظر مثبت اکثریت منتقدین را از آن خود کرده است.
داستان این فیلم دربارهٔ فردی است که از راه قمار اسب و فوتبال تلاش می‌کند یک شبه طبقه اجتماعی خود را تغییر دهد. سعید سعدی و سعید ملکان تهیه کنندگی این فیلم را به صورت مشترک بر عهده داشته اند.
میرسعید مولویان، مجتبی پیرزاده، پردیس احمدیه ، ایمان صیاد برهانی و حامد نجابت بازیگرانی هستند که در فیلم سینمایی تومان به ایفای نقش پرداخته اند.
فیلم تومان اثری درباره جاه طلبی جوانان برای پیمودن راه صد ساله در یک شب است، اثر در اقلیم ترکمن رخ داده و بسته به همان اقلیم روایتی متفاوت از شهری را نشان می دهد که همه چیز در آن بر پایه شرط بندی می گذرد.
مرتضی فرشباف به خوبی در این فیلم توانسته جاه طلبی جوانی را با کمک میرسعید مولویان بازیگر نقش اول فیلم به نمایش بگذارد، روایت فیلمنامه در چهار فصل یکسال از زندگی وی را نشان می دهد، روایتی که به فراز و فرودهای فراوان زندگی وی می پردازد.
این جوان با بازی تحسین برانگیز میرسعید مولویان برای منافع شخصی همه چیز خود را از دست می دهد اما همچنان بر پایه طمع خود به کارهایش ادامه می دهد، ریتم تند فیلم در اکثریت مواقع برای مخاطب هیجان کورس اسب دوانی را به همراه دارد. ریتم تندی که هرچند گاها به دلیل طولانی بودن اثر آزار دهنده می شود.
شاید تنها اشکال عمده این فیلم را باید در زمان طولانی فیلم دانست، اتفاقی که شاید بعد از تدوین برای اکران عموم اتفاق بهتری باشد، البته مرتضی فرشباف زمان فیلم را استاندارد می داند اما بدون شک این فیلم با این زمانبندی و با توجه به موقعیت خود در گیشه موفقیت چندانی را تجربه نخواهد کرد.
اما فارغ از مسائل کیفی بزرگترین پیروزی فیلم تومان در استفاده از بازیگران جوان تئاتری است، بازیگرانی که با تمام انرژی در اثر ظاهر شده و همه گونه در راه نقش ایثار می کنند، انتخاب و جرات مرتضی فرشباف و تهیه کننده اثر مهمترین نیاز امروز سینمای ایران است، ریسکی که شاید در گام اول کمی خطرناک باشد اما در ادامه بدون شک سینمای ایران را از یکنواختی و تکراری شدن بازیگران رها می کند.
