اِنجیسی ۵۲۴۸، یک کهکشان مارپیچی است که در فاصله ۴۲ میلیون سال نوری از ما در صورت فلکی گاوران (عوّا) قرار دارد و با نام کالدوِل ۴۵ نیز شناخته میشود؛ این کهکشان مارپیچی ساختاری خیرهکننده با بازوهای مارپیچی و میلهای مرکزی را به نمایش میگذارد.
ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ رادیویی بزرگ «MeerKAT» در آفریقای جنوبی، دو کهکشان رادیویی غول پیکر را کشف کردند که 62 برابر بزرگتر از کهکشان راه شیری هستند و به عنوان دو مورد از بزرگترین اجرام آسمانی شناخته میشوند.
به لطف «تلسکوپ فضایی جیمز وب»، یافتههای جدیدی درباره سیاره «WASP-107b» به دست آمده است. این غول گازی که به دلیل چگالی بسیار کم و اتمسفر پفکرده خود مشهور شده، جزئیات غیرمنتظرهای را از طریق مشاهدات جوی پیشرفته در اختیار دانشمندان قرار داده است.
پژوهشگران با مقایسه عکسهایی که توسط دو ماموریت ناسا با فاصله بیش از ربع قرن از یکدیگر گرفته شدهاند، آتشفشان فعال جدید و بزرگی را در قمر «آیو»(Io) سیاره مشتری مشاهده کردهاند.
ستاره شناسان پیش از این از رنگ قرمز این جرم میدانستند که کاملا دور است، و فرض میکردند که شکل علامت سؤالی آن توسط یک جفت کهکشان دوردست که در اعماق فضا به سمت یکدیگر پیچ خوردهاند ایجاد شده است.
تصاویر نجومی از خوشه ستارهای پروین، اغلب سحابیهای انعکاسی آبی و جذاب را نشان میدهند. اما در اینجا آنها توسط آسمان نارنجی ناشی از طلوع ماه غیب شدهاند.
نام کانوپوس برای اولینبار توسط «بطلمیوس» در سال ۱۵۰ پس از میلاد برای این ستاره انتخاب شد. اصطلاح Canopus از کلمه یونانی «Kanobos» گرفته شده است. این لقب دیانورد اسطورهای «منلایٔوس اسپارتی» یونانی بود. با اینحال، برخی باور دارند که این اصطلاح از یک کلمه
اگر بتوانیم حداکثر ۳ درصد از جهان را ببینیم، چگونه می توانیم تعداد کل کهکشان های موجود در آن را تخمین بزنیم.کهکشان راه شیری فقط یک ذره در جهان پر از تعداد نامحدود کهکشان است. اما اگر بخواهیم حدس بزنیم، چند کهکشان در جهان هستی وجود دارد؟
در 15 ژوئیه 2011، فضاپیمای دان ناسا یک رویارویی طولانی با سیارک وستا را آغاز کرد. این پرواز مأموریت دان را به اولین مأموریتی تبدیل کرد که به مدار یک سیارک کمربند اصلی وارد شد.
این خوشه بهقدری روشن و بزرگ است که پیشینیان، آن را بیستوچهارمین ستاره روشن در صورت فلکی قنطورس میپنداشتند و ازاینرو آن را همانند ستارگان نامیده بودند.
دست خدا در واقع گلبولی دنبالهدار است که رسما با نام «CG ۴» شناخته میشود. این گلبول در فاصله حدود ۱۳۰۰ سال نوری از زمین در کهکشان خودمان، راهشیری قرار دارد و در صورت فلکی کشتیدم دیده میشود.
دست خدا در واقع گلبولی دنبالهدار است که رسما با نام «CG ۴» شناخته میشود. این گلبول در فاصله حدود ۱۳۰۰ سال نوری از زمین در کهکشان خودمان، راهشیری قرار دارد و در صورت فلکی کشتیدم دیده میشود.
ستارههای مرده که به کوتولههای سفید معروف هستند، از نظر جرم مشابه خورشید و از نظر اندازه مشابه زمین هستند. آنها در کهکشان ما رایج هستند و ۹۷ درصد از ستارههای کهکشان راه شیری را تشکیل میدهند. همان طور که ستارهها به پایان زندگی خود میرسند، هسته آنها فرو
کهکشان M100 در مقیاس واقعی کیهانی، باشکوه است و نمونهای تمامعیار از کهکشان مارپیچی بزرگ و خوشتعریف شناخته میشود. این کهکشان بزرگ با بیش از 100 میلیارد ستاره، بازوهای مارپیچی کاملاً مشخصی دارد و ازاینمنظر شبیه به راهشیری خودمان است.
جرم کهکشان کشفشده که با نام دب اکبر III/Unions 1 یا UMa3/U1 شناخته میشود، فقط 16 برابر جرم خورشید و وسعت آن نیز تنها 10 سال نوری است. بهطور معمول، کهکشانهای کوچکی که به دور راهشیری میچرخند، براساس صورت فلکی که در آن یافت میشود، نامگذاری میشوند که در
تصاویر کهکشان NGC 1559 در نور مرئی مانند تصاویری که توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته است، گرداب درخشانی از نور با خوشههای ستارهای درخشان و جوان را نشان میدهد که در بازوهای مارپیچی پراکنده با خطوط غبار سیاه پوشیده شدهاند.
کهکشان های کوتوله فراوانترین کهکشانها در کیهان هستند و بنا به تعریف کوچک بوده و درخشش اندکی دارند. آنها کمتر از ۱۰۰ میلیون ستاره دارند در حالی که به عنوان مثال کهکشان «راه شیری» نزدیک به ۲۰۰ میلیارد ستاره دارد.
یک گروه از ستارهشناسان با هدایت «تیم کارلتون» محقق دانشگاه ایالتی آریزونا در آمریکا یک کهکشان کوتوله کشف کردهاند که در تصویربرداری تلسکوپ فضایی جیمز وب به صورت اتفاقی ظاهر شده در حالی که هدف اصلی رصد نبوده است.
بتا سهپایه اولین منظومه سیارهای بود که اخترشناسان در اطراف آن یک صفحه گرد و غباری از مواد متشکل از زبالههای ناشی از برخورد سیارکها و سیارات کوچک در طول سالهای شکلگیری منظومه سیارهای مشاهده کردند. پس از آن، ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل،
حلقههای ارواح که به دایرههای رادیویی فرد یا ORC معروف هستند، آنقدر عظیم هستند که کل کهکشانها در مرکز آنها زندگی میکنند. قطر یک ORC بیش از ۵۰ هزار برابر قطر کهکشان راه شیری است. آنها صدها هزار سال نوری وسعت دارند و از طریق طول موجهای رادیویی شناسایی
کهکشان کوتوله در فاصله تقریبا ۷ میلیون سال نوری از زمین در صورت فلکی سنبله قرار دارد. این کهکشان یک "کهکشان نامنظم" در نظر گرفته میشود زیرا ظاهر مارپیچی یا بیضی منظمی ندارد. در عوض، ستارگانی که این گردهمایی آسمانی را تشکیل میدهند، بیشتر شبیه یک
هر سه کهکشان در فاصله 70 میلیون سال نوری از ما گروهبندی میشوند و گاهی اوقات بهعنوان «سهگانه درنا» شناخته میشوند. آنها یک قاب تلسکوپی زیبا، ثبتشده در 13 دسامبر، با دنبالهدار C/2020 V2 ZTF را به اشتراک میگذارند.
در حالی که میدانیم چهچیزی باعث ایجاد شفقهای قطبی میشود و حتی ایدهای درباره علت ایجاد استیو داریم، منشأ «ارواح» مرموزی که گاهی در هنگام طوفانهای شدید در آسمان ظاهر میشوند، مشخص نیست. اما اکنون، یک مطالعه جدید ممکن است پاسخهایی داشته باشد.
کهکشان آندرومدا حدود ٤ میلیارد سال آینده به کهکشان ما برخورد خواهد کرد. در این برخورد به احتمال زیاد اتفاقی برای منظومه شمسی نمی افتد، ولی ممکن است دمای کهکشان افزایش یابد، گازهایی با هم ترکیب شوند و ستاره های جدیدی متولد شوند. منبع: آخرین خبر
ستارهشناسان اولین نمونه از یک قرص چرخان حاوی مواد را کشف کردهاند که یک ستاره جوان واقع در کهکشانی بیرون از راه شیری را تغذیه میکند. این قرص تقریبا مشابه نمونههایی است که در اطراف ستارههای تازه متولدشده راه شیری یافت میشوند و نشان میدهد که ستارهها و
یک پژوهش جدید نشان میدهد سیاهچالههای کلانجرم در مرکز کهکشانها که آنها را به عنوان «اختروش»(quasars) میشناسیم، گاهی اوقات میتوانند توسط ابرهای متراکم گاز و غبار در کهکشانهای میزبان خود پنهان شوند. این موضوع ایده غالب را مبنی بر اینکه اختروشها فقط توسط
دو تلسکوپ فضایی پرتو ایکس ناسا قدرت تصویربرداری خود را ادغام کردهاند تا «استخوانهای» میدان مغناطیسی یک ساختار دستشکل قابل توجه در فضا را نمایان کنند. این تلسکوپها همراه با هم رفتار یک ستاره مرده فروپاشیده را نشان میدهند که درون تودههایی از ذرات ماده
سال ۲۰۰۳، مجموعهای از شرارههای خورشیدی عظیم از خورشید برخاست، که قویترین طوفان خورشیدی در تاریخ مدرن نام گرفت. قویترین این طوفانها در ۲۸ اکتبر از سطح خورشید بیرون زد، این انفجار به قدری قدرتمند و پرسرعت بود که ذرات باردار الکتریکی به نام (CME) را ایجاد
انفجار رادیویی سریع بزرگترین شگفتی برای محققان بود. استوارت رایدر، اخترشناس دانشگاه مک کواری در سیدنی استرالیا، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «ما نمیدانستیم که انفجارهای رادیویی سریع حتی در زمانهای دور وجود داشتهاند یا خیر».
تلسکوپ فضایی متعلق به آژانس فضایی اروپا (ESA)، گایا (Gaia)، در جدیدترین تحقیقات خود موفق شده است در یک خوشه نزدیک به زمین، نیم میلیون ستاره، نزدیک به ۴۰۰ اختروش عدسی گرانشی و موقعیت حدود ۱۵۶ هزار سیارک عجیب را شناسایی کند.
یک مطالعه جدید جرم دقیق کهکشان راه شیری را محاسبه کرده است، و نتیجه اینکه کمتر از آن چیزی است که قبلا فکر میکردیم. یکی از راههای تعیین جرم کهکشان، استفاده از چیزی است که به عنوان منحنی چرخشی آن میشناسیم.
آیا ستارگان هنگام شکلگیری همیشه جت تولید میکنند؟ هیچکس از این موضوع مطمئن نیست. هنگامی که یک ابر گازی بهصورت گرانشی منقبض میشود، باعث تشکیل دیسکی میشود که با سرعت زیادی میچرخد و به انقباض خود تا تشکیل یک پیشستاره ادامه میدهد.
NGC۴۶۳۲ که حدود ۵۶ میلیون سال نوری از ما دور است، در محاصره حلقه بزرگی از گاز قرار دارد و با زاویهای شیبدار نسبت به صفحه یک کهکشان به دور آن میچرخد.
NGC 7331 در فاصله تقریباً 50 میلیون سال نوری از ما در صورت فلکی شمالی اسب بالدار قرار دارد. NGC 7331 در ابتدا به عنوان یک سحابی مارپیچی شناسایی شد و درواقع یکی از درخشانترین کهکشانهایی است که در فهرست معروف قرن 18 چارلز مسیه گنجانده نشده است.
کهکشانهای حلقه-قطبی در گذشته با استفاده از روشنایی ستاره کشف شدند. اما NGC 4632 یکی از اولین کهکشانهایی است که بررسیهای تلسکوپ رادیویی، حلقه قطبی آن را نشان داد.
لوسی این تصاویر را در حالی گرفت که ۱۴ میلیون مایل (۲۳ میلیون کیلومتر) از سیارک فاصله داشت که تنها حدود نیم مایل عرض (۱ کیلومتر) دارد. در طول دو ماه آینده، لوسی به پیشروی تا نزدیکترین فاصله ۲۶۵ مایلی (۴۲۵ کیلومتری) در ۱ نوامبر ۲۰۲۳ به سمت دینکینش ادامه خواهد
این ستاره پرجرم هلیومی دارای یک میدان مغناطیسی فوق العاده قوی است، به این معنی که میتواند مرحله مقدماتی یک مگنتار(مغنااختر) باشد که یک پوسته ستارهای متراکم است که تاکنون منشأ ناشناختهای دارد.