سید عطاءالله مهاجرانی نوشت: ای کاش کفگیر ایشان زودتر به ته دیگ میخورد و سراغ شاهنامه میرفتند. نه تنها ایشان بلکه کفگیر همه ائمه جمعه و جماعات سراسر کشور و علمای اعلام میبایست به شاهنامه فردوسی میخورد، تا مشام جانشان تروتازه میشد.
در زمانهای که سیطره اساطیر خارجی با هزاران ترفند، در پی مدلسازیهای فراذهنی هستند، تماشا و دیدن داستانی از شاهنامه فردوسی، واجب است؛ آری واجبِ واجب آنهم کفایی! در شبی که به مدد واژگان بیبدیل خالق شاهنامه، گوشها میهمان کلمههای تمام فارسی بود. مخاطبین به
در منظومۀ حماسی «کوشنامه» که در قرن ششم هجری تالیف شده است، ماجرای سفر یکی از شخصیتهای اسطورهای ایران به سرزمین «سیلا» و ازدواج او با دختر پادشاه آن کشور نقل شده است.
با تأمل در جریان روشنفکری ایران معلوم میشود که غالبا بر یک احوال نبوده و در هر دورهای به سویی گرایش پیدا کرده است. ازاینرو بسیاری از روشنفکران ایرانی در طول زندگی خویش تحت تأثیر مراکز قدرت و تغییر شرایط اجتماعی، شخصیتی دوگانه و گاه چندگانه داشتهاند و چون
ایسنا نوشت: محمدعلی اسلامی ندوشن در معرفی سودابه مینویسد: او نمونه برجسته یک زن نابکار است، هم شهوتران است و هم حسابگر. در اظهار عشق خود به سیاوش هم نظر سیاسی دارد و هم قصد کامطلبی، تنها زن شاهنامه است که مانند هلن یونانی فاجعهآفرین است.
قربان صابر، بازیگر شناختهشده تاجیکستان میگوید به این اُمیدند که خطشان به فارسی برگردد. او ولی ادامه میدهد نمیشود یکباره بر سر زنان و مردان چهل، پنجاه ساله کاملا بیخبر، ریخت و گفت همانطور که فارسی حرف میزنید، باید فارسی هم بنویسید.
ایسنا نوشت: شاهنامهپژوهان میگویند بیتهای «زن و اژدها هر دو در خاک به...» و «زنان را ستایی سگان را ستای...» در هیچیک از نسخههای معتبر شاهنامه نیامده و از فردوسی نیستند.
ایسنا نوشت: محمدعلی اسلامی ندوشن میگوید: شاهنامه بر خلاف آنچه در نزد اشخاص ناآشنا معروف شده یک کتاب ضدّ زن نیست. در تمام دوران پهلوانی، از سودابه که بگذریم، یک زن پتیاره دیده نمیشود. اکثر زنان در شاهنامه نمونهٔ بارز زن تمامعیار هستند.
ایسنا نوشت: سعید حمیدیان «بسی رنج بردم...» را بیت جعلی میداند و برای بیت «چو ایران نباشد...» تردید دارد که برای فردوسی باشد یا نه. البته او با اشاره به فاصله زمان خلق شاهنامه و قدیمیترین نسخه خطی موجود از آن میگوید: در حدود دو سه قرن ممکن است خیلی بلاها
ایسنا نوشت: محمدجعفر یاحقی، استاد زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه فردوسی، از ابیات سست و بیسروتهی بر وزن و در مضمون شاهنامه میگوید، آنها را تهمت میخواند و بیان میکند: «بترسیم از روزی که این افتراها همهگیر شود و بزرگان ما در خشم ناشی از آن بسوزند که آن
پیشینه جشن مهرگان به هزاره دوم پیش از میلاد بر میگردد و بیش از چهارهزارسال قدمت دارد دیرینگی جشن مهرگان دستِکم تا دوران شاهان باستانی و بزرگی چون فریدون بازمیگردد فردوسی در شاهنامه به روشنی به این جشن کهن و پیدایش آن در دوران پادشاهی فریدون اشاره کردهاست
مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان لرستان گفت: فردوسی در شاهنامه به سیر و سلوک در وحدت وجود پرداخته و از همین روی باید گفت که روح حاکم بر شاهنامه توحید است.