شب عاشورا

شب بود. ولی کمتر چیزی پنهان بود. تاریخ به آشکارترین نقطه خودش نزدیک شده بود. کلمات مقدس بیش از هر زمان دیگری، دیده می­ شدند. خطی، جان های لطیف را از جان های خفته جدا می­ کرد. شب بود و  ماه و خورشید، مشغول تلاوت قرآن بودند و در آن سو، سیاهی­ ها دائم در حال تاریک ­تر شدن بودند. این قانون سیاهی است که خودش را می ­بلعد تا تاریک­ تر شود. در آن سو که همه نور بود، برکت زندگی، گل کرده بود. لبخندها، شکوفه زده بودند و مرگ رانده شده بود و همه چیز برای ورود شهادت آماده شده بود. شب بود. حقیقت، پناه نبود و هستی داشت شتابان به استقبال بزرگ­ترین روز خود می­ رفت. آن شب، فرمان داده شد تا بهشت را برای آمدن سرور جوانان خود، آماده کند. در آن فرصت طلایی، نماز و دعا و قرآن، جهان پس از آن شب را تفسیر کرد. آن شب، شب عاشورا بود.