(تصاویر) روغن باستانی آفریقایی چگونه جنگل‌های آسیا را می‌بلعد؟
فرادید| نخل‌های روغنی یا همان درختان پالم، با خوشه‌های غول‌پیکر میوه‌های قرمز که در زیر شاخه‌های سرکش رشد می‌کنند، یک محصول باستانی هستند. برای هزاران سال، انسان‌ها میوه‌های این گیاه را می‌جوشانند و می‌کوبیدند تا روغن پخت و پز استخراج کنند، پوست دانه‌های آن را برای گرمایش می‌سوزاندند و با برگ‌های آن خیلی چیزها، از بام خانه‌هایشان تا محصولاتی مثل سبد، می‌ساختند.
به گزارش فرادید؛ با این حال، طی چند دهه گذشته، استفاده از روغن نخل افزایش یافته است که این تا حدی به دلیل تطبیق‌پذیری زیاد و بافت خامه‌ای این روغن بوده است و تا حدی به دلیل بهره‌وری زیاد درختان پالم. درخت پالم نسبت به هر گیاه روغنی دیگر، محصول بیشتری تولید می‌کند. برای مثال اگر کشاورزان نصف مساحت زمینی که زیر کشت سویا رفته است را درخت پالم بکارند، می‌توانند همان مقدار روغن را به دست بیاورند.
بخشی از جنگل‌های بورنئو که برای کاشت نخل روغنی سوزانده شده است؛ نیمی از گازهای گلخانه‌ای در اندونزی در اثر سوزاندن جنگل شکل ایجاد می‌شوند
در سراسر جهان، تقاضا برای روغن پالم همچنان در حال افزایش است. هند رتبۀ نخست استفاده از این محصول را دارد و پس از آن اندونزی، اتحادیه اروپا و چین قرار دارند. ایالات متحده تا سال 2017 در رتبه هشتم قرار داشته است.
اما تامین این تقاضای روزافزون خسارت زیست‌محیطی زیادی نیز به همراه داشته است. از سال 1973، نزدیک به 16000 مایل مربع از جنگل‌های بارانی در بورنئو (جزیرۀ مشترک مالزی و اندونزی) قطع شده، سوزانده شده و با بولدوزر راه را برای نخل روغنی باز کرده است. این یک پنجم کل جنگل‌زدایی در بورنئو از سال 1973 تا کنون و 47 درصد از سال 2000 تاکنون را تشکیل می‌دهد.
برداشت محصول پالم در بورنئو
در آغاز قرن بیستم، نخل‌های روغنی به اندونزی فرستاده شد و مزارع تجاری در آن جا رونق گرفتند. در اواخر دهه 1930 این مزارع فقط 250 هزار هکتار را پوشش می‌دادند. اما در حدود نیم قرن بعدی، پیشرفت‌های کشاورزی، پرورش درختان مقاوم در برابر بیماری و شناسایی یک حشرۀ آفریقایی برای گرده‌افشانی، منجر به بازدهی بیشتر و سرمایه‌گذاری بیشتر در نخل‌های روغنی شد.
کاشت نهال پالم در گابن
منبع: faradeed-173194