فرادید| نخل‌های روغنی یا همان درختان پالم، با خوشه‌های غول‌پیکر میوه‌های قرمز که در زیر شاخه‌های سرکش رشد می‌کنند، یک محصول باستانی هستند. برای هزاران سال، انسان‌ها میوه‌های این گیاه را می‌جوشانند و می‌کوبیدند تا روغن پخت و پز استخراج کنند، پوست دانه‌های آن را برای گرمایش می‌سوزاندند و با برگ‌های آن خیلی چیزها، از بام خانه‌هایشان تا محصولاتی مثل سبد، می‌ساختند.
به گزارش فرادید؛ با این حال، طی چند دهه گذشته، استفاده از روغن نخل افزایش یافته است که این تا حدی به دلیل تطبیق‌پذیری زیاد و بافت خامه‌ای این روغن بوده است و تا حدی به دلیل بهره‌وری زیاد درختان پالم. درخت پالم نسبت به هر گیاه روغنی دیگر، محصول بیشتری تولید می‌کند. برای مثال اگر کشاورزان نصف مساحت زمینی که زیر کشت سویا رفته است را درخت پالم بکارند، می‌توانند همان مقدار روغن را به دست بیاورند.
کارگران یک آسیاب در جمهوری کنگو، میوه‌های پالم را برای فشرده شدن آماده می‌کنند
روغن پالم در حال حاضر محبوب‌ترین روغن گیاهی جهان است که یک سوم مصرف جهانی را به خود اختصاص می‌دهد. این یک روغن پخت و پز رایج در هند و برخی کشورهای دیگر است. اجتناب از آن تقریباً در همه جا دشوار شده است. این محصول در بسیاری از اجناس یک فروشگاه وجود دارد: کلوچه، خمیر پیتزا، نان، رژ لب، لوسیون و صابون. این محصول حتی برای ساخت سوخت گیاهی یا بیودیزل نیز کاربرد دارد؛ در سال 2017، 51 درصد از روغن نخل مصرفی اتحادیه اروپا برای تامین انرژی خودروها و کامیون‌ها بود.
بخشی از جنگل‌های بورنئو که برای کاشت نخل روغنی سوزانده شده است؛ نیمی از گازهای گلخانه‌ای در اندونزی در اثر سوزاندن جنگل شکل ایجاد می‌شوند
در سراسر جهان، تقاضا برای روغن پالم همچنان در حال افزایش است. هند رتبۀ نخست استفاده از این محصول را دارد و پس از آن اندونزی، اتحادیه اروپا و چین قرار دارند. ایالات متحده تا سال 2017 در رتبه هشتم قرار داشته است.
اما تامین این تقاضای روزافزون خسارت زیست‌محیطی زیادی نیز به همراه داشته است. از سال 1973، نزدیک به 16000 مایل مربع از جنگل‌های بارانی در بورنئو (جزیرۀ مشترک مالزی و اندونزی) قطع شده، سوزانده شده و با بولدوزر راه را برای نخل روغنی باز کرده است. این یک پنجم کل جنگل‌زدایی در بورنئو از سال 1973 تا کنون و 47 درصد از سال 2000 تاکنون را تشکیل می‌دهد.
جنگل‌هایی که برای کاشت نخل سوزانده شده‌اند
اندونزی و مالزی در حال حاضر کانون روغن نخل هستند، اما درخت نخل روغنی (با نام علمیElaeis guineensis) در اصل بومی آسیا نیست. این درخت از غرب و مرکز آفریقا می‌آید، جایی که باستان‌شناسان مغزهای نخل 3000 ساله را در بستر نهرها در اعماق جنگل پیدا کرده‌اند. در طول دهه اول قرن نوزدهم بازرگانان بریتانیایی روغن پالم آفریقایی را وارد می‌کردند و از آن برای ساخت تعداد فزاینده‌ای از محصولات، از صابون گرفته تا مارگارین و شمع استفاده می‌کردند. هنگامی که دانشمندان نحوه جداسازی گلیسیرین از روغن را کشف کردند، کاربردهای آن چند برابر شد: داروسازی، فیلم عکاسی، عطر و حتی دینامیت.
برداشت محصول پالم در بورنئو
در آغاز قرن بیستم، نخل‌های روغنی به اندونزی فرستاده شد و مزارع تجاری در آن جا رونق گرفتند. در اواخر دهه 1930 این مزارع فقط 250 هزار هکتار را پوشش می‌دادند. اما در حدود نیم قرن بعدی، پیشرفت‌های کشاورزی، پرورش درختان مقاوم در برابر بیماری و شناسایی یک حشرۀ آفریقایی برای گرده‌افشانی، منجر به بازدهی بیشتر و سرمایه‌گذاری بیشتر در نخل‌های روغنی شد.
کارخانه تولید روغن در میان جنگلی از درختان پالم
هنوز در دهه 1970، سه چهارم بورنئو پوشیده از جنگل‌های بارانی سرسبز بود. اما با افزایش تقاضای جهانی برای روغن پالم، شرکت‌هایی که برای عرضه آن رقابت می‌کردند، بسیاری از این جنگل‌ها را سوزاندند و با بولدوزر تخریب کردند. نگرانی‌های بهداشتی در مورد چربی‌های ترانس نیز به رونق این محصول دامن زد (روغن پالم جایگزین چربی‌های ترانس در بسیاری از محصولات شد). در اوایل دهه 2000 هزاران مایل مربع از جنگل‌های پست در سراسر بورنئو به تصرف نخل‌های روغنی درآمدند؛ روندی که همچنان به شکل نگران‌کننده‌ای ادامه دارد.
کاشت نهال پالم در گابن
منبع: faradeed-173194
