طرفداران قدیمی فوتبال از زمین خاکی راه‌آهن به‌عنوان کارخانه بازیکن‌سازی فوتبال تهران نام می‌برند. چنین تعاریفی درباره دومین زمین خاکی تهران اغراق‌آمیز نیست، چراکه بسیاری از فوتبالیست‌های مطرح پایتخت تا پایان دهه ۶۰ در همین زمین خاکی به مدارج بالای فوتبال رسیدند. امیر ابوطالب، بازیکن سال‌های دور راه‌آهن، یکی از کسانی است که در شکل‌گیری زمین خاکی معروف راه‌آهن نقش داشت و روایت‌های جالبی درباره آن نقل می‌کند.
زمین فوتبال راه‌آهن در برهه‌ای، جولانگاه آمریکایی‌هایی بود که برای کار در راه‌آهن به تهران آمده بودند. آمریکایی‌ها در قطعه زمین بزرگی که نزدیک به راه‌آهن تهران بود راگبی بازی می‌کردند، اما زمین راگبی آمریکایی به تسخیر بچه‌های محله راه‌آهن درآمد تا بنای یکی از مهم‌ترین زمین‌های خاکی فوتبال در پایتخت را بگذارند
امیر ابوطالب می‌گوید: «زمین خاکی راه‌آهن قبلاً با عنوان کمپ آمریکایی‌ها شناخته می‌شد و در سال ۱۳۱۶ برای بازی راگبی کارگران آمریکایی ایجاد شده بود. وقتی مأموریت آمریکایی‌ها به پایان رسید و از تهران رفتند، من و برادرم به اتفاق بچه‌های محله راه‌آهن جمع شدیم و همان‌جا فوتبال بازی کردیم.»
فوتبال در آن سال‌ها در محله راه‌آهن سکه رایجی بود و برادران ابوطالب به آن رونق دوچندانی بخشیدند. آنها با حمایت پدرشان که کارمند شرکت راه‌آهن تهران بود، بچه‌های محله را به ضیافت فوتبال در کمپ آمریکایی دعوت می‌کردند و در یک بازه زمانی نسبتاً کوتاه، زمین خاکی این محله به پاتوق فوتبالیست‌های مطرح تهران که جایی برای تمرین نداشتند تبدیل شد.
ابوطالب می‌گوید: «بعد از مدت کوتاهی فوتبالیست‌هایی مثل اکبر کارگر جم، نصرالله عبداللهی، علی جباری، جهانگیر کوثری و... پایشان به زمین خاکی راه‌آهن باز شد. حتی غلامرضا تختی که آن موقع عضو تیم کشتی راه‌آهن بود به کمپ آمریکایی‌ها می‌آمد و با ما فوتبال بازی می‌کرد.»
به موازات اوج‌گیری دورهمی فوتبالیست‌های تهرانی در زمین خاکی راه‌آهن، تشکیلاتی برای برگزاری جام باشگاه‌های تهران سر و شکل گرفت و راه‌آهنی‌ها تیمی به نام لوکوموتیو را روانه مسابقات کردند. این نخستین تیمی بود که از دل زمین خاکی حوالی میدان راه‌آهن متولد شد، اما با وقوع جنگ جهانی دوم و ورود متفقین به تهران لوکوموتیو از حرکت ایستاد و زمین خاکی راه‌آهن به مدت ۲ سال تعطیل شد.
ابوطالب درباره تعطیلی موقت مهم‌ترین زمین خاکی پایتخت می‌گوید: «پلیس تا مدتی مانع ورود فوتبالیست‌ها به کمپ آمریکایی‌ها یا همان زمین خاکی راه‌آهن می‌شد و فضای عجیبی شکل گرفته بود. این شرایط پایدار نبود و بعد از پایان جنگ جهانی دوم و خروج متفقین از تهران بار دیگر دور هم جمع شدیم و این بار با تیم لوکوموتیورانان راهی جام تخت‌جمشید شدیم که همان تیم بعدها به راه‌آهن تغییر نام داد.»
منبع: همشهری
منبع: faradeed-168395
