مذاکرات وین؛ به این زودی یا به آن زودی؟
متن و زمنیۀ صحبت آقای عبدالهیان، اما منظور او را روشن می‌کند. او خواسته است بگوید از نظر ایران «به زودی» یعنی واقعاً «به زودی» یعنی همین چند روز یا چند هفتۀ آینده، اما از نظر غربی‌ها، «به زودی» یعنی آینده‌ای دور و نامشخص!
رسانه‌ها به نقل از امیرعبدالهیان وزیر خارجۀ دولت رئیسی، در مورد زمان بازگشت جمهوری اسلامی به مذاکرات وین تیتر زده‌اند: تفاوتِ بینِ «به زودی» ایران و غرب، خیلی زیاد است!
این تیتر چنین القاء می‌کند که منظور عبدالهیان از «به زودیِ» مورد نظرش برای ازسرگیری مذاکرات، به این زودی‌ها هم که ما فکرمی‌کنیم نیست و چه بسا مقصود او از «به زودی» چند ماه یا چند سال یا چند قرن بعد باشد!
در حقیقت، او با این نوع بیان خود، خواسته متلکی را بارِ غربی‌ها کند، اما رسانه‌ها آن را به صورت معکوس وانمود کرده‌اند.
با این همه، این امکان وجود دارد که ایران در مقامِ عمل آغاز مذاکره را به تأخیر اندازد، اما این چیزی نیست که از سخنان عبدالهیان بتوان برداشت کرد.
از نگاه من، رسالتِ رسانه، کشفِ امرِ واقع یا حقیقت و انتقالِ آن به مخاطب است. این رسالت هم بدون وفاداری محض به حقیقت و احساسِ بی‌طرفی نسبت به مرجعِ آن با هر نوع ماهیتی، به سرانجام نمی‌رسد.
گاهی البته کشف حقیقت و نوع انتقال آن، طاقت‌فرسا و همراه با خطاست، اما سهل‌انگاری یا تعمد برای تحریف در زمینه، نه فقط رسانه را به ابزار تبلیغاتی و دستگاهِ شستشوی مغزیِ مخاطب تقلیل می‌دهد، بلکه اگر فراگیر شود زندگی اجتماعی و حتی تمدن بشری را مورد تهدید قرار می‌دهد. پس برای منافع خودمان هم که شده باید به «فکت»ها وفاداری محض داشت.
این تیتر چنین القاء می‌کند که منظور عبدالهیان از «به زودیِ» مورد نظرش برای ازسرگیری مذاکرات، به این زودی‌ها هم که ما فکرمی‌کنیم نیست و چه بسا مقصود او از «به زودی» چند ماه یا چند سال یا چند قرن بعد باشد!
در حقیقت، او با این نوع بیان خود، خواسته متلکی را بارِ غربی‌ها کند، اما رسانه‌ها آن را به صورت معکوس وانمود کرده‌اند.
با این همه، این امکان وجود دارد که ایران در مقامِ عمل آغاز مذاکره را به تأخیر اندازد، اما این چیزی نیست که از سخنان عبدالهیان بتوان برداشت کرد.
از نگاه من، رسالتِ رسانه، کشفِ امرِ واقع یا حقیقت و انتقالِ آن به مخاطب است. این رسالت هم بدون وفاداری محض به حقیقت و احساسِ بی‌طرفی نسبت به مرجعِ آن با هر نوع ماهیتی، به سرانجام نمی‌رسد.
گاهی البته کشف حقیقت و نوع انتقال آن، طاقت‌فرسا و همراه با خطاست، اما سهل‌انگاری یا تعمد برای تحریف در زمینه، نه فقط رسانه را به ابزار تبلیغاتی و دستگاهِ شستشوی مغزیِ مخاطب تقلیل می‌دهد، بلکه اگر فراگیر شود زندگی اجتماعی و حتی تمدن بشری را مورد تهدید قرار می‌دهد. پس برای منافع خودمان هم که شده باید به «فکت»ها وفاداری محض داشت.