محمدیان: تمام مسئولیت شکستم را به‌عهده می‌گیرم و جبران می‌کنم
ملی‌پوش وزن ۹۷کیلوگرم کشتی آزاد کشورمان در المپیک توکیو گفت که مسئولیت شکست خود را به‌عهده می‌گیرد و به مردم قول می‌دهد تا از شرمندگی آنها خارج نشود دست از تلاش برنمی‌دارد.
در حالی که همه منتظر رویارویی محمدحسین محمدیان با رشید سعدالله‌اف روس در المپیک 2020 توکیو بودند، این کشتی‌گیر مازندرانی با قبول شکست مقابل اودیکادزه گرجستانی از دور رقابت‌ها حذف شد، شکستی که یکی از اتفاقات غیرمنتظره کشتی آزاد در توکیو بود.
محمدیان در این خصوص در پیج شخصی‌اش در اینستاگرام نوشت: «گاهی نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود... . المپیک برای من از روزی که چشم باز کردم و خودم را شناختم شروع شد، از اولین باری که در خانه چشمم به مدال‌های نقره‌ای پدرم خورد، از روز نخستی که پاهایم تشک کشتی را لمس کرد، از زمانی که دوبنده پرافتخار تیم ملی کشورم را به تن کردم، در تمام سال‌های آن محرومیت سیاه و از زمانی که از آن زندان چهارساله رها شدم... در تمام این سال‌ها روزی نشد که با رؤیای سکوی المپیک، مدال خوشرنگ آن، پرچم پرافتخار کشورم و لبخند رضایت شما از خواب بلند نشوم، تمرین نکنم و به خواب نروم.
از روزی که استارت دوباره برای حضور در دایره طلایی را زدم تا زمانی که روی تشک سالن ماکاهوری به مسابقه بپردازم از وقت و جوانی و زندگی خودم مایه گذاشتم به‌عشق اینکه لبخند شادی را بر لبان مردم شریف و خسته کشورم بیاورم، اما هر خواستن به داشتن نمی‌رسد انگار! همه چیز مثل یک خواب بد و کوتاه رقم خورد و در چشم برهم‌زدنی رؤیاهای بافته نقش بر آب شد و المپیک، این رؤیای ورزشی، بی‌رحم‌تر از آن است که به کسی فرصتی دوباره برای برگرداندن آب رفته به جوی را بدهد. در زندگی‌ام در کنار لحظات زیبا، شکست کم نخوردم و اشک از چشمانم کم جاری نشد، اما جنس این تجربه متفاوت بود. توکیو برای من سرشار از تجربه اما به‌بهای گزاف بود. توکیو را می‌گذارم کنار تمام لحظات تلخی که زندگی سیلی محکمی به من زد، اما در توکیو نمی‌مانم چون با ماندن در گذشته‌ای که قابل بازگشت نیست، آینده زیبایی که می‌شود رقم زد را از دست می‌دهم.
به هیچ عنوان قصد فرافکنی و توجیه آنچه رخ داده است را ندارم و تمام مسئولیت شکست و اشتباهاتم را مثل همیشه برعهده می‌گیرم... به همه عزیزان این قول را می‌دهم تا زمانی که از شرمندگی این شکست در پیشگاه مردم سرزمینم خارج نشوم لحظه‌ای از تلاش و تکاپو دریغ نکنم».
محمدیان در این خصوص در پیج شخصی‌اش در اینستاگرام نوشت: «گاهی نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود... . المپیک برای من از روزی که چشم باز کردم و خودم را شناختم شروع شد، از اولین باری که در خانه چشمم به مدال‌های نقره‌ای پدرم خورد، از روز نخستی که پاهایم تشک کشتی را لمس کرد، از زمانی که دوبنده پرافتخار تیم ملی کشورم را به تن کردم، در تمام سال‌های آن محرومیت سیاه و از زمانی که از آن زندان چهارساله رها شدم... در تمام این سال‌ها روزی نشد که با رؤیای سکوی المپیک، مدال خوشرنگ آن، پرچم پرافتخار کشورم و لبخند رضایت شما از خواب بلند نشوم، تمرین نکنم و به خواب نروم.
از روزی که استارت دوباره برای حضور در دایره طلایی را زدم تا زمانی که روی تشک سالن ماکاهوری به مسابقه بپردازم از وقت و جوانی و زندگی خودم مایه گذاشتم به‌عشق اینکه لبخند شادی را بر لبان مردم شریف و خسته کشورم بیاورم، اما هر خواستن به داشتن نمی‌رسد انگار! همه چیز مثل یک خواب بد و کوتاه رقم خورد و در چشم برهم‌زدنی رؤیاهای بافته نقش بر آب شد و المپیک، این رؤیای ورزشی، بی‌رحم‌تر از آن است که به کسی فرصتی دوباره برای برگرداندن آب رفته به جوی را بدهد. در زندگی‌ام در کنار لحظات زیبا، شکست کم نخوردم و اشک از چشمانم کم جاری نشد، اما جنس این تجربه متفاوت بود. توکیو برای من سرشار از تجربه اما به‌بهای گزاف بود. توکیو را می‌گذارم کنار تمام لحظات تلخی که زندگی سیلی محکمی به من زد، اما در توکیو نمی‌مانم چون با ماندن در گذشته‌ای که قابل بازگشت نیست، آینده زیبایی که می‌شود رقم زد را از دست می‌دهم.
به هیچ عنوان قصد فرافکنی و توجیه آنچه رخ داده است را ندارم و تمام مسئولیت شکست و اشتباهاتم را مثل همیشه برعهده می‌گیرم... به همه عزیزان این قول را می‌دهم تا زمانی که از شرمندگی این شکست در پیشگاه مردم سرزمینم خارج نشوم لحظه‌ای از تلاش و تکاپو دریغ نکنم».