حدادی: هنوز نمی‌دانم چه کاره‌ام!/ این روزها، برایم سخت‌تر از مسابقه المپیک است
احسان حدادی پرتابگر المپیکی ایران می‌گوید اگر امروز نتواند رکوردی که مدنظرش است را پرتاب کند، قید حضور در المپیک را می‌زند.
احسان حدادی، پرتابگر دیسک المپیکی چند ساعت مانده به پروازش هنوز نمی داند، مسافر توکیو می شود، یا نه؟ رکورد امروزش، بلیتش را اوکی یا باطل می کند. هرچند خودش دوست دارد برای چهارمین بار در دایره پرتاب المپیک بچرخد و دیسکش را پرتاب کند، اما به رکورد پایین راضی نیست. او دلش می خواهد، با پرتاب دیسکش تا فینال برود. با این حال ظهر امروز همه چیز روشن می شود. البته حسین توکلی مربی بدنساز او خیلی مطمئن می گوید:« او امشب به توکیو می رود.»
قرار بود تا دیروز با پرتاب، تصمیم بگیری، به توکیو می روی یا نه، چی شد؟
دیروز نشد پرتاب کنم، ساعت ۱۲ ظهر امروز با پرتابم، تکلیفم برای سفر به توکیو روشن می شود. تصمیم خیلی سختی است، حسین اقا کنارم است و می گوید:« احسان حتما امشب به توکیو می آید.»
تو درباره حضور بدون مربی در توکیو، اعتراض کرده بودی، اتفاقی افتاد؟
من مثل ریو، برای توکیو هم تنها هستم. بدون مربی، خودم هستم و خودم. البته قبلا این قضیه را گفته بودم، اما نمی دانم چه می شود. وقتی سالم هستی، تنهایی در مسابقه، کارت سخت است، چه برسد به من که مصدوم هستم. پرتاب در المپیک بدون مربی کار سختی است.
حالا وضعیت کمرت چطور است؟
کمرم را در کلینیک بهنام فیزیوتراپی می کنم و جدای از آن تمرین بدنسازی هم می کنم. البته قبل از لیگ در پرتاب زیادی هیجانی شدم و وقتی تنم چرخید، عضله همسترینگ پایم کش آمد.
تو قبلا گفته بودی، بالای ۶۰ متر پرتاب نکنی، به المپیک نمی روی. اما در لیگ ۵۷ متر انداختی، حالا اگر ظهر ۶۳ نیندازی واقعا شب به توکیو نمی روی؟
واقعا با رکورد ۶۰ یا ۶۳،متر نمی شود به المپیک بروی. من این مدت تمرین کردم و قرار بود در لیگ ۶۰ تا ۶۳ متر پرتاب کنم و بعد هم در فرصت ۱۰ روزه هم روی بالا بردن رکوردم تا ۶۵ متر و صعود به فینال کار کنم که قبل از لیگ مصدوم شدم. با اینکه پایم را بستم اما هرچه خواستم خوب پرتاب کنم، نشد. هنوز هم نمی دانم چه کار می کنم. تنها بگویم لحظه آخر تصمیمی می گیرم که پشیمان نشوم و مدام خود خوری نکنم که ای کاش می رفتم و پرتاب می کردم.
این روزها برای تو سخت تر از روز مسابقه المپیک است؟
خیلی سخت گذشت. وقتی هدفت تمرین برای کاربزرگی است، بابت جراحی مصدومیت برنامه ریزی می کنی، اما کرونا آن را سه ماه عقب بیندازد، وقتی هم به آلمان رسیدم، دوباره یکسری مسائل جراحی را به تعویق انداخت، این شرایط همه مثل پازل می ماند و دست به دست هم می دهند تا کار پیش نرود. از طرفی وقتی جراحی و عجله برای شروع تمرین، به جای فیزیوتراپی سر فرصت کار را خراب می کند. ذات ورزش آرامش می خواهد. من اگر بدون عجله، کارها را با صبر انجام میدادم حالا دردسر بزرگ را نداشتم.
با مصدومیتی که داری باید پرتاب را کنار بگذاری؟
من واقعا خیلی خوش شانس هستم که مدال المپیکم را گرفته ام، خیلی ها، در سن ۲۰-۲۲ سالگی باید ورزش را کنار بگذارند، بدون اینکه رنگ المپیک را دیده باشند. ورزش اصلا این طور نیست که برایش زمان بگذاری.
با این شرایط فکر می کنی چه نتیجه ای برایت بهترین است؟
من همه سعی و تلاشم برای بهترین نتیجه است تا نماینده خوب دوومیدانی ایران در المپیک باشم، چرا که شرایط و حال و روز دوومیدانی ایران، اصلا خوب نیست. کرونا هم که همه چیز را بدتر کرد. ما باید پارسال که آماده بودیم به المپیک می رفتیم، اما حیف نشد.
قرار بود تا دیروز با پرتاب، تصمیم بگیری، به توکیو می روی یا نه، چی شد؟
دیروز نشد پرتاب کنم، ساعت ۱۲ ظهر امروز با پرتابم، تکلیفم برای سفر به توکیو روشن می شود. تصمیم خیلی سختی است، حسین اقا کنارم است و می گوید:« احسان حتما امشب به توکیو می آید.»
تو درباره حضور بدون مربی در توکیو، اعتراض کرده بودی، اتفاقی افتاد؟
من مثل ریو، برای توکیو هم تنها هستم. بدون مربی، خودم هستم و خودم. البته قبلا این قضیه را گفته بودم، اما نمی دانم چه می شود. وقتی سالم هستی، تنهایی در مسابقه، کارت سخت است، چه برسد به من که مصدوم هستم. پرتاب در المپیک بدون مربی کار سختی است.
حالا وضعیت کمرت چطور است؟
کمرم را در کلینیک بهنام فیزیوتراپی می کنم و جدای از آن تمرین بدنسازی هم می کنم. البته قبل از لیگ در پرتاب زیادی هیجانی شدم و وقتی تنم چرخید، عضله همسترینگ پایم کش آمد.
تو قبلا گفته بودی، بالای ۶۰ متر پرتاب نکنی، به المپیک نمی روی. اما در لیگ ۵۷ متر انداختی، حالا اگر ظهر ۶۳ نیندازی واقعا شب به توکیو نمی روی؟
واقعا با رکورد ۶۰ یا ۶۳،متر نمی شود به المپیک بروی. من این مدت تمرین کردم و قرار بود در لیگ ۶۰ تا ۶۳ متر پرتاب کنم و بعد هم در فرصت ۱۰ روزه هم روی بالا بردن رکوردم تا ۶۵ متر و صعود به فینال کار کنم که قبل از لیگ مصدوم شدم. با اینکه پایم را بستم اما هرچه خواستم خوب پرتاب کنم، نشد. هنوز هم نمی دانم چه کار می کنم. تنها بگویم لحظه آخر تصمیمی می گیرم که پشیمان نشوم و مدام خود خوری نکنم که ای کاش می رفتم و پرتاب می کردم.
این روزها برای تو سخت تر از روز مسابقه المپیک است؟
خیلی سخت گذشت. وقتی هدفت تمرین برای کاربزرگی است، بابت جراحی مصدومیت برنامه ریزی می کنی، اما کرونا آن را سه ماه عقب بیندازد، وقتی هم به آلمان رسیدم، دوباره یکسری مسائل جراحی را به تعویق انداخت، این شرایط همه مثل پازل می ماند و دست به دست هم می دهند تا کار پیش نرود. از طرفی وقتی جراحی و عجله برای شروع تمرین، به جای فیزیوتراپی سر فرصت کار را خراب می کند. ذات ورزش آرامش می خواهد. من اگر بدون عجله، کارها را با صبر انجام میدادم حالا دردسر بزرگ را نداشتم.
با مصدومیتی که داری باید پرتاب را کنار بگذاری؟
من واقعا خیلی خوش شانس هستم که مدال المپیکم را گرفته ام، خیلی ها، در سن ۲۰-۲۲ سالگی باید ورزش را کنار بگذارند، بدون اینکه رنگ المپیک را دیده باشند. ورزش اصلا این طور نیست که برایش زمان بگذاری.
با این شرایط فکر می کنی چه نتیجه ای برایت بهترین است؟
من همه سعی و تلاشم برای بهترین نتیجه است تا نماینده خوب دوومیدانی ایران در المپیک باشم، چرا که شرایط و حال و روز دوومیدانی ایران، اصلا خوب نیست. کرونا هم که همه چیز را بدتر کرد. ما باید پارسال که آماده بودیم به المپیک می رفتیم، اما حیف نشد.