اعمال شب و روز شانزدهم رمضان ۱۴۰۰ + نماز و دعای شانزدهم رمضان
دعای مخصوص، نماز، فضیلت ها و اعمال شب و روز شانزدهم ماه مبارک رمضان در این مطلب آماده شده است.
برخی از ماه‌ها از ویژگی خاصی برخوردارند. از آنجا که ماه رمضان، ماه جاری شدن برکات و خیرات الهی به سوی بندگان خویش است و از طرفی ماه توبه و بازگشتن و قبولی آن در درگاه خداوند و ماه نزول قرآن کریم برای هدایت و راهنمایی بشر و نیز ماه نزول سایر کتاب‌های آسمانی است، بر تمام ماه‌های دیگر قمری شرافت و فضیلت دارد و به همین جهت، خداوند تبارک و تعالی این ماه را مختص به خودش می‌داند.
جلد اول، باب‌های احکام ماه رمضان؛ باب بیستم اعمال و دعاهای وارد شده در روایات در شب و روز شانزدهم ماه از تعدادی روایات دعاهای شب شانزدهم:
مِنْهَا مَا وَجَدْنَاهُ فِی کُتُبِ أَصْحَابِنَا الْعَتِیقَةِ فَهُوَ دُعَاءُ اللَّیْلَةِ السَّادِسَةَ عَشَرَ
دعای شب شانزدهم براساس کتاب‌های کهن راویان امامیّه-رحمهم اللّه-:
اللَّهُمَّ سُبْحَانَکَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ تُعْبَدُ بِتَوْفِیقِکَ وَ تُجْحَدُ بِخِذْلَانِکَ أَرَیْتَ عِبَرَکَ وَ ظَهَرَتْ غِیَرُکَ
خداوندا، منزّهی تو و معبودی جز تو وجود ندارد، به توفیق خود پرستیده می‌شوی و به واسطه‌ی یاری نکردن مورد انکار قرار می‌گیری، عبرت‌ها را نشان داده‌ای
وَ بَقِیَتْ آثَارُ الْمَاضِینَ عِظَةً لِلْبَاقِینَ وَ الشَّهَوَاتُ غَالِبَةٌ وَ اللَّذَّاتُ مُجَاذِبَةٌ
و دگرگونی‌های تو [در طول زمان] آشکار گردیده است و آثار گذشتگان برای پند باقیماندگان، باقی مانده است و خواهش‌های نفس چیره است و لذّت‌ها انسان را به‌سوی خود می‌کشند
نَعْتَرِضُ أَمْرَکَ وَ نَهْیَکَ بِسُوءِ الِاخْتِیَارِ وَ الْعَمَی عَنِ الِاسْتِبْصَارِ وَ نَمِیلُ عَنِ الرَّشَادِ وَ نُنَافِرُ طُرُقَ السَّدَادِ
و ما با امر و نهی تو با اختیار زشت و روی گردانیدن از روشندلی و بصیرت برخورد نموده و از راه راست منحرف گردیده و از راه‌های درست دوری می‌جوییم.
فَلَوْ [فَإِنْ ] عَجَّلْتَ لا انتقمت [لَانْتَقَمْتَ ] وَ مَا ظَلَمْتَ وَ لَکِنَّکَ تُمْهِلُ عَوْداً عَلَی یَدِکَ [بَدْئِکَ ] بِالْإِحْسَانِ
بنابراین، اگر شتاب می‌کردی، از ما انتقام می‌گرفتی و در این حال ستمی از تو سرنزده بود، لیکن نیکوکاری‌ات را ادامه داده و مهلت می‌دهی
وَ تُنْظِرُ تَعَمُّداً لِلرَّأْفَةِ وَ الِامْتِنَانِ فَکَمْ مِمَّنْ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِ وَ مَکَّنْتَهُ أَنْ یَتُوبَ کُفْرَ الْحُوبِ
و برای تکمیل مهرورزی و بخشش خود، درنگ می‌کنی. از این‌رو، چه‌بسا کسانی که نعمت خود را به آنان ارزانی داشتی و امکان دادی که از کفر گناه بزرگ توبه کنند
وَ أَرْشَدْتَهُ الطَّرِیقَ بَعْدَ أَنْ تَوَغَّلَ فِی الْمَضِیقِ فَکَانَ ضَالًّا لَوْ لَا هِدَایَتُکَ وَ کَانَ طَائِحاً حَتَّی تَخَلَّصَتْهُ دَلَائِلُکَ
و بعد از فرورفتن در تنگنا به راه [راست] هدایت نمودی، به‌گونه‌ای که اگر هدایت تو نبود، گمراه و نابود [سرگشته] بودند، تا این‌که براهین تو آنان را رهایی بخشید
وَ کَمْ مِمَّنْ وَسَّعْتَ لَهُ فَطَغَی وَ رَاخَیْتَ لَهُ فَاسْتَشْرَی فَأَخَذْتَهُ أَخْذَةَ الِانْتِقَامِ وَ جَذَذْتَهُ جُذَاذَ الصِّرَامِ
و چه‌بسا کسانی که [نعمتت را] بر آنان گستردی و طغیان ورزیدند و کوتاه آمدی و لجوج و گستاخ شدند و سرانجام با انتقام خود آنان را گرفتی و برکندی.
اللَّهُمَّ فَاجْعَلْنِی فِی هَذِهِ اللَّیْلَةِ مِمَّنْ رَضِیتَ عَمَلَهُ وَ غَفَرْتُ زَلَلَهُ وَ رَحِمْتَ غَفْلَتَهُ وَ أَخَذْتَ إِلَی طَاعَتِکَ نَاصِیَتَهُ
خداوندا، پس در این شب مرا از کسانی قرار ده که عملشان را پسندیده و لغزش‌هایش را آمرزیده و بر غفلتشان رحم آورده و [موی] پیشانی [و زمام امور] شأن را گرفته و به‌سوی طاعتت کشانده‌ای
وَ جَعَلْتَ إِلَی جَنَّتِکَ أَوْبَتَهُ وَ إِلَی جِوَارِکَ رَجْعَتَهُ وَ صَلَّی اللَّهُ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِین
و بازگشتشان را به بهشتت و جوار خود قرار داده‌ای. درود و سلام خداوند بر حضرت محمّد و خاندان او، ای مهربان‌ترین مهربانان.
جلد اول، باب‌های احکام ماه رمضان؛ باب بیستم اعمال و دعاهای وارد شده در روایات در شب و روز شانزدهم ماه و چندین روایت از دعاهای این شب بیان شده است از جمله:
مِنْهَا مِنْ کِتَابِ ابْنِ أَبِی قُرَّةَ فِی عَمَلِ شَهْرِ رَمَضَانَ فِی اللَّیْلَةِ السَّادِسَةِ عَشَرَ مِنْهُ
به نقل از کتاب «عمل شهر رمضان» نوشته‌ی «ابن ابی قرّه» در شب شانزدهم:
اللَّهُمَّ أَنْتَ إِلَهِی وَ لِی إِلَیْکَ حَاجَةٌ وَ بِی إِلَیْکَ فَاقَةٌ وَ لَا أَجِدُ إِلَیْکَ شَافِعاً
خداوندا، تو معبود منی و من به تو حاجت و نیاز دارم و در دل خود شفاعت‌کننده‌ای به درگاه تو
وَ لَا مُتَقَرِّباً أَوْجَهُ فِی نَفْسِی وَ لَا أَعْظَمُ رَجَاءً عِنْدِی مِنْکَ وَ قَدْ نَصَبْتُ یَدِی إِلَیْکَ فِی تَعْظِیمِ ذِکْرِکَ
و وسیله‌ی تقرّبی بلندمرتبه‌تر و پرامیدتر از تو نمی‌یابم و اکنون برای تعظیم یاد و بزرگداشت اسمائت، دست به‌سوی تو بلند کرده‌ام
وَ تَفْخِیمِ أَسْمَائِکَ وَ إِنِّی أُقَدِّمُ إِلَیْکَ بَیْنَ یَدَیْ حَوَائِجِی بَعْدَ ذِکْرِی نَعْمَاءَکَ عَلَیَّ بِإِقْرَارِی لَکَ
و پیشاپیش خواسته‌های خود و بعد از به یاد آوردن نعمت‌هایت بر من، اعتراف به درگاهت
وَ مَدْحِی إِیَّاکَ وَ ثَنَائِی عَلَیْکَ وَ تَقْدِیسِی مَجْدَکَ وَ تَسْبِیحِی قُدْسَکَ الْحَمْدُ لَکَ بِمَا أَوْجَبْتَ عَلَیَّ مِنَ الشُّکْرِ [شُکْرَکَ ]
و مدح و ثنا و به پاکی ستودن بزرگی و تسبیح مقام قدست را مقدم می‌دارم. ستایش تو را که سپاسگزاری از خود را بر من واجب نمودی
وَ عَرَّفْتَنِی مِنْ نَعْمَائِکَ وَ أَلْبَسْتَنِی مِنْ عَافِیَتِکَ وَ أَفْضَلْتَ عَلَیَّ مِنْ جَزِیلِ عَطِیَّتِکَ
و نعمتت را به من شناساندی و عافیتت را به من پوشاندی و عطایای بزرگ و برترت را به من ارزانی داشتی؛
فَإِنَّکَ قُلْتَ سَیِّدِی (لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابِی لَشَدِیدٌ) وَ قَوْلُکَ صِدْقٌ وَ وَعْدُکَ حَقٌّ
زیرا -ای آقای من-فرمودی: «اگر سپاسگزاری کنید، قطعاً [نعمت خود را] افزون می‌کنم و اگر ناسپاسی کنید، کیفر من بسیار سخت است.» و سخن تو راست و وعده‌ات حق است
وَ قُلْتَ سَیِّدِی (وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لا تُحْصُوها) وَ قُلْتَ (ادْعُوا رَبَّکُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْیَةً)
و نیز-ای آقای من- فرمودی: «اگر بخواهید نعمت خدا را به شماره درآورید، نمی‌توانید.» و نیز فرمودی: «خدا را از رویتضرّع و به‌صورت نهانی بخوانی.»
وَ قُلْتَ (ادْعُوهُ خَوْفاً وَ طَمَعاً إِنَّ رَحْمَتَ اللَّهِ قَرِیبٌ مِنَ الْمُحْسِنِینَ)
و فرمودی: «خدا را از روی بیم و آزمندی بخوانید، که رحمت او به نیکوکاران نزدیک است.»
اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ قَلِیلًا مِنْ کَثِیرٍ مَعَ حَاجَةٍ بِی إِلَیْهِ عَظِیمَةٌ
خدایا، من اندک از بسیار را درخواست می‌کنم با این‌که نیاز من به آن بسیار و بی‌نیازی تو از آن دیرینه است
وَ غِنَاکَ عَنْهُ قَدِیمٌ وَ هُوَ عِنْدِی کَثِیرٌ وَ هُوَ عَلَیْکَ سَهْلٌ یَسِیرٌ
و آن نزد من بسیار، و برآوردن آن برای تو آسان و راحت است.
اللَّهُمَّ إِنَّ عَفْوَکَ عَنْ ذَنْبِی وَ تَجَاوُزَکَ عَنْ خَطِیئَتِی وَ صَفْحَکَ عَنْ ظُلْمِی وَ سَتْرَکَ عَلَی قَبِیحِ عَمَلِی
خداوندا، این‌که گناه مرا عفو کردی و از خطایم درگذشتی و ستم مرا نادیده گرفتی و عمل زشتم را پوشیدی
وَ حِلْمَکَ عَنْ کَبِیرٍ جُرْمِی عِنْدَ مَا کَانَ مِنْ خَطَئِی وَ عَمْدِی أَطْمَعَنِی فِی أَنْ أَسْأَلَکَ مَا لَا أَسْتَوْجِبُهُ مِنْکَ فَصِرْتُ
و در برابر جرم بزرگ [بسیار] من بردباری نمودی، خواه خطا بوده و یا به عمد، مرا آزمند نموده که چیزی را از تو بخواهم که مستحق آن نیستم.
أَدْعُوکَ آمِناً وَ أَسْأَلُکَ مُسْتَأْنِساً لَا خَائِفاً وَ لَا وَجِلًا مُدِلًّا عَلَیْکَ فِیمَا قَصَدْتُ فِیهِ إِلَیْکَ
از این‌رو، اکنون چنان گردیده‌ام که با ایمنی، تو را می‌خوانم و با دلبستگی و انس تو را از تو تقاضا می‌کنم، نه با بیم و هراس و در آنچه آهنگ تو را نموده‌ام، بر تو اعتماد دارم
فَإِنْ أَبْطَأَ عَنِّی عَتَبْتُ بِجَهْلِی عَلَیْکَ وَ لَعَلَّ الَّذِی أَبْطَأَ عَنِّی هُوَ خَیْرٌ لِی
و اگر خواسته‌ام به تأخیر افتد، با جهل خود تو را سرزنش می‌کنم، درحالی‌که شاید تأخیر آن به خیر من بوده است،
لِعِلْمِکَ بِعَاقِبَةِ الْأُمُورِ فَلَمْ أَرَ مَوْلًی کَرِیماً أَصْبَرَ عَلَی عَبْدٍ لَئِیمٍ مِنْکَ عَلَیَّ
زیرا تو از عاقبت همه چیز آگاهی. بنابراین، ای پروردگار من، آقایی بزرگوارتر و شکیباتر از تو که بر [نادانی] بنده‌ی فرومایه‌اش صبر کند، ندیده‌ام؛
یَا رَبِّ إِنَّکَ تَدْعُونِی فَأُوَلِّی عَنْکَ وَ تَتَحَبَّبُ إِلَیَّ فَأَتَبَغَّضُ إِلَیْکَ وَ تَتَوَدَّدُ إِلَیَّ فَلَا أَقْبَلُ مِنْکَ
زیرا ای پروردگار من، تو مرا می‌خوانی و من از تو رو برمی‌گردانم و با من اظهار دوستی می‌کنی و من اظهار خشم می‌کنم و تو به من مهربانی می‌کنی و من نمی‌پذیرم،
کَأَنَّ لِی التَّطَوُّلَ عَلَیْکَ ثُمَّ لَا یَمْنَعُکَ ذَلِکَ مِنَ الرَّحْمَةِ لِی وَ الْإِحْسَانِ إِلَیَّ وَ التَّفَضُّلِ عَلَیَّ بِجُودِکَ وَ کَرَمِکَ
به‌گونه‌ای که گویی من بر تو منّت گذارده و چیزی بخشیده‌ام، ولی این همه مانع از رحمت و نیکوکاری و تفضّل تو به جود و کرمت بر من نشد،
فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ ارْحَمْ عَبْدَکَ الْجَاهِلَ وَ عُدْ عَلَیْهِ بِفَضْلِ إِحْسَانِکَ وَ جُودِکَ إِنَّکَ جَوَادٌ کَرِیم
پس بر محمّد و آل محمّد درود فرست و بر این بنده‌ی نادانت رحم آر و با فضل نیکوکاری‌ات بر او ببخش، به راستی که تو بخشنده و بزرگواری.
دعای روز شانزدهم ماه رمضان
بسم الله الرحمن الرحیم
اَللّهُمَّ وَفِّقْنی فیهِ لِمُوافَقَةِ الاْبْرارِ وَجَنِّبْنی فیهِ مُرافَقَةَ الاْشْرارِ وَآوِنی فیهِ بِرَحْمَتِکَ اِلی دارِ الْقَرارِ بِاِلهِیَّتِکَ یا إلَهَ العالَمین.
خدایا موفقم دار در این ماه به همراهی کردن با نیکان و دورم دار در آن از رفاقت با اشرار و جایم ده در آن به وسیله رحمت خود به خانه قرار و آرامش به معبودیت خود ای معبود جهانیان.
دعای اللهم سبحانک لا اله الا انت تعبد بتوفیقک
الجزء الأول؛ أبواب أحکام شهر رمضان؛ الباب العشرون فیما نذکره من زیادات و دعوات فی اللیلة السادسة عشر و یوم‌ها و فیها ما نختاره من عدة روایاتجلد اول، باب‌های احکام ماه رمضان؛ باب بیستم اعمال و دعاهای وارد شده در روایات در شب و روز شانزدهم ماه از تعدادی روایات دعاهای شب شانزدهم:
مِنْهَا مَا وَجَدْنَاهُ فِی کُتُبِ أَصْحَابِنَا الْعَتِیقَةِ فَهُوَ دُعَاءُ اللَّیْلَةِ السَّادِسَةَ عَشَرَ
دعای شب شانزدهم براساس کتاب‌های کهن راویان امامیّه-رحمهم اللّه-:
اللَّهُمَّ سُبْحَانَکَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ تُعْبَدُ بِتَوْفِیقِکَ وَ تُجْحَدُ بِخِذْلَانِکَ أَرَیْتَ عِبَرَکَ وَ ظَهَرَتْ غِیَرُکَ
خداوندا، منزّهی تو و معبودی جز تو وجود ندارد، به توفیق خود پرستیده می‌شوی و به واسطه‌ی یاری نکردن مورد انکار قرار می‌گیری، عبرت‌ها را نشان داده‌ای
وَ بَقِیَتْ آثَارُ الْمَاضِینَ عِظَةً لِلْبَاقِینَ وَ الشَّهَوَاتُ غَالِبَةٌ وَ اللَّذَّاتُ مُجَاذِبَةٌ
و دگرگونی‌های تو [در طول زمان] آشکار گردیده است و آثار گذشتگان برای پند باقیماندگان، باقی مانده است و خواهش‌های نفس چیره است و لذّت‌ها انسان را به‌سوی خود می‌کشند
نَعْتَرِضُ أَمْرَکَ وَ نَهْیَکَ بِسُوءِ الِاخْتِیَارِ وَ الْعَمَی عَنِ الِاسْتِبْصَارِ وَ نَمِیلُ عَنِ الرَّشَادِ وَ نُنَافِرُ طُرُقَ السَّدَادِ
و ما با امر و نهی تو با اختیار زشت و روی گردانیدن از روشندلی و بصیرت برخورد نموده و از راه راست منحرف گردیده و از راه‌های درست دوری می‌جوییم.
فَلَوْ [فَإِنْ ] عَجَّلْتَ لا انتقمت [لَانْتَقَمْتَ ] وَ مَا ظَلَمْتَ وَ لَکِنَّکَ تُمْهِلُ عَوْداً عَلَی یَدِکَ [بَدْئِکَ ] بِالْإِحْسَانِ
بنابراین، اگر شتاب می‌کردی، از ما انتقام می‌گرفتی و در این حال ستمی از تو سرنزده بود، لیکن نیکوکاری‌ات را ادامه داده و مهلت می‌دهی
وَ تُنْظِرُ تَعَمُّداً لِلرَّأْفَةِ وَ الِامْتِنَانِ فَکَمْ مِمَّنْ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِ وَ مَکَّنْتَهُ أَنْ یَتُوبَ کُفْرَ الْحُوبِ
و برای تکمیل مهرورزی و بخشش خود، درنگ می‌کنی. از این‌رو، چه‌بسا کسانی که نعمت خود را به آنان ارزانی داشتی و امکان دادی که از کفر گناه بزرگ توبه کنند
وَ أَرْشَدْتَهُ الطَّرِیقَ بَعْدَ أَنْ تَوَغَّلَ فِی الْمَضِیقِ فَکَانَ ضَالًّا لَوْ لَا هِدَایَتُکَ وَ کَانَ طَائِحاً حَتَّی تَخَلَّصَتْهُ دَلَائِلُکَ
و بعد از فرورفتن در تنگنا به راه [راست] هدایت نمودی، به‌گونه‌ای که اگر هدایت تو نبود، گمراه و نابود [سرگشته] بودند، تا این‌که براهین تو آنان را رهایی بخشید
وَ کَمْ مِمَّنْ وَسَّعْتَ لَهُ فَطَغَی وَ رَاخَیْتَ لَهُ فَاسْتَشْرَی فَأَخَذْتَهُ أَخْذَةَ الِانْتِقَامِ وَ جَذَذْتَهُ جُذَاذَ الصِّرَامِ
و چه‌بسا کسانی که [نعمتت را] بر آنان گستردی و طغیان ورزیدند و کوتاه آمدی و لجوج و گستاخ شدند و سرانجام با انتقام خود آنان را گرفتی و برکندی.
اللَّهُمَّ فَاجْعَلْنِی فِی هَذِهِ اللَّیْلَةِ مِمَّنْ رَضِیتَ عَمَلَهُ وَ غَفَرْتُ زَلَلَهُ وَ رَحِمْتَ غَفْلَتَهُ وَ أَخَذْتَ إِلَی طَاعَتِکَ نَاصِیَتَهُ
خداوندا، پس در این شب مرا از کسانی قرار ده که عملشان را پسندیده و لغزش‌هایش را آمرزیده و بر غفلتشان رحم آورده و [موی] پیشانی [و زمام امور] شأن را گرفته و به‌سوی طاعتت کشانده‌ای
وَ جَعَلْتَ إِلَی جَنَّتِکَ أَوْبَتَهُ وَ إِلَی جِوَارِکَ رَجْعَتَهُ وَ صَلَّی اللَّهُ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِین
و بازگشتشان را به بهشتت و جوار خود قرار داده‌ای. درود و سلام خداوند بر حضرت محمّد و خاندان او، ای مهربان‌ترین مهربانان.
دعای محمد بن ابی قره در شب شانزدهم رمضان
الجزء الأول؛ أبواب أحکام شهر رمضان؛ الباب العشرون فیما نذکره من زیادات و دعوات فی اللیلة السادسة عشر و یوم‌ها و فیها ما نختاره من عدة روایاتجلد اول، باب‌های احکام ماه رمضان؛ باب بیستم اعمال و دعاهای وارد شده در روایات در شب و روز شانزدهم ماه و چندین روایت از دعاهای این شب بیان شده است از جمله:
مِنْهَا مِنْ کِتَابِ ابْنِ أَبِی قُرَّةَ فِی عَمَلِ شَهْرِ رَمَضَانَ فِی اللَّیْلَةِ السَّادِسَةِ عَشَرَ مِنْهُ
به نقل از کتاب «عمل شهر رمضان» نوشته‌ی «ابن ابی قرّه» در شب شانزدهم:
اللَّهُمَّ أَنْتَ إِلَهِی وَ لِی إِلَیْکَ حَاجَةٌ وَ بِی إِلَیْکَ فَاقَةٌ وَ لَا أَجِدُ إِلَیْکَ شَافِعاً
خداوندا، تو معبود منی و من به تو حاجت و نیاز دارم و در دل خود شفاعت‌کننده‌ای به درگاه تو
وَ لَا مُتَقَرِّباً أَوْجَهُ فِی نَفْسِی وَ لَا أَعْظَمُ رَجَاءً عِنْدِی مِنْکَ وَ قَدْ نَصَبْتُ یَدِی إِلَیْکَ فِی تَعْظِیمِ ذِکْرِکَ
و وسیله‌ی تقرّبی بلندمرتبه‌تر و پرامیدتر از تو نمی‌یابم و اکنون برای تعظیم یاد و بزرگداشت اسمائت، دست به‌سوی تو بلند کرده‌ام
وَ تَفْخِیمِ أَسْمَائِکَ وَ إِنِّی أُقَدِّمُ إِلَیْکَ بَیْنَ یَدَیْ حَوَائِجِی بَعْدَ ذِکْرِی نَعْمَاءَکَ عَلَیَّ بِإِقْرَارِی لَکَ
و پیشاپیش خواسته‌های خود و بعد از به یاد آوردن نعمت‌هایت بر من، اعتراف به درگاهت
وَ مَدْحِی إِیَّاکَ وَ ثَنَائِی عَلَیْکَ وَ تَقْدِیسِی مَجْدَکَ وَ تَسْبِیحِی قُدْسَکَ الْحَمْدُ لَکَ بِمَا أَوْجَبْتَ عَلَیَّ مِنَ الشُّکْرِ [شُکْرَکَ ]
و مدح و ثنا و به پاکی ستودن بزرگی و تسبیح مقام قدست را مقدم می‌دارم. ستایش تو را که سپاسگزاری از خود را بر من واجب نمودی
وَ عَرَّفْتَنِی مِنْ نَعْمَائِکَ وَ أَلْبَسْتَنِی مِنْ عَافِیَتِکَ وَ أَفْضَلْتَ عَلَیَّ مِنْ جَزِیلِ عَطِیَّتِکَ
و نعمتت را به من شناساندی و عافیتت را به من پوشاندی و عطایای بزرگ و برترت را به من ارزانی داشتی؛
فَإِنَّکَ قُلْتَ سَیِّدِی (لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابِی لَشَدِیدٌ) وَ قَوْلُکَ صِدْقٌ وَ وَعْدُکَ حَقٌّ
زیرا -ای آقای من-فرمودی: «اگر سپاسگزاری کنید، قطعاً [نعمت خود را] افزون می‌کنم و اگر ناسپاسی کنید، کیفر من بسیار سخت است.» و سخن تو راست و وعده‌ات حق است
وَ قُلْتَ سَیِّدِی (وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لا تُحْصُوها) وَ قُلْتَ (ادْعُوا رَبَّکُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْیَةً)
و نیز-ای آقای من- فرمودی: «اگر بخواهید نعمت خدا را به شماره درآورید، نمی‌توانید.» و نیز فرمودی: «خدا را از رویتضرّع و به‌صورت نهانی بخوانی.»
وَ قُلْتَ (ادْعُوهُ خَوْفاً وَ طَمَعاً إِنَّ رَحْمَتَ اللَّهِ قَرِیبٌ مِنَ الْمُحْسِنِینَ)
و فرمودی: «خدا را از روی بیم و آزمندی بخوانید، که رحمت او به نیکوکاران نزدیک است.»
اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ قَلِیلًا مِنْ کَثِیرٍ مَعَ حَاجَةٍ بِی إِلَیْهِ عَظِیمَةٌ
خدایا، من اندک از بسیار را درخواست می‌کنم با این‌که نیاز من به آن بسیار و بی‌نیازی تو از آن دیرینه است
وَ غِنَاکَ عَنْهُ قَدِیمٌ وَ هُوَ عِنْدِی کَثِیرٌ وَ هُوَ عَلَیْکَ سَهْلٌ یَسِیرٌ
و آن نزد من بسیار، و برآوردن آن برای تو آسان و راحت است.
اللَّهُمَّ إِنَّ عَفْوَکَ عَنْ ذَنْبِی وَ تَجَاوُزَکَ عَنْ خَطِیئَتِی وَ صَفْحَکَ عَنْ ظُلْمِی وَ سَتْرَکَ عَلَی قَبِیحِ عَمَلِی
خداوندا، این‌که گناه مرا عفو کردی و از خطایم درگذشتی و ستم مرا نادیده گرفتی و عمل زشتم را پوشیدی
وَ حِلْمَکَ عَنْ کَبِیرٍ جُرْمِی عِنْدَ مَا کَانَ مِنْ خَطَئِی وَ عَمْدِی أَطْمَعَنِی فِی أَنْ أَسْأَلَکَ مَا لَا أَسْتَوْجِبُهُ مِنْکَ فَصِرْتُ
و در برابر جرم بزرگ [بسیار] من بردباری نمودی، خواه خطا بوده و یا به عمد، مرا آزمند نموده که چیزی را از تو بخواهم که مستحق آن نیستم.
أَدْعُوکَ آمِناً وَ أَسْأَلُکَ مُسْتَأْنِساً لَا خَائِفاً وَ لَا وَجِلًا مُدِلًّا عَلَیْکَ فِیمَا قَصَدْتُ فِیهِ إِلَیْکَ
از این‌رو، اکنون چنان گردیده‌ام که با ایمنی، تو را می‌خوانم و با دلبستگی و انس تو را از تو تقاضا می‌کنم، نه با بیم و هراس و در آنچه آهنگ تو را نموده‌ام، بر تو اعتماد دارم
فَإِنْ أَبْطَأَ عَنِّی عَتَبْتُ بِجَهْلِی عَلَیْکَ وَ لَعَلَّ الَّذِی أَبْطَأَ عَنِّی هُوَ خَیْرٌ لِی
و اگر خواسته‌ام به تأخیر افتد، با جهل خود تو را سرزنش می‌کنم، درحالی‌که شاید تأخیر آن به خیر من بوده است،
لِعِلْمِکَ بِعَاقِبَةِ الْأُمُورِ فَلَمْ أَرَ مَوْلًی کَرِیماً أَصْبَرَ عَلَی عَبْدٍ لَئِیمٍ مِنْکَ عَلَیَّ
زیرا تو از عاقبت همه چیز آگاهی. بنابراین، ای پروردگار من، آقایی بزرگوارتر و شکیباتر از تو که بر [نادانی] بنده‌ی فرومایه‌اش صبر کند، ندیده‌ام؛
یَا رَبِّ إِنَّکَ تَدْعُونِی فَأُوَلِّی عَنْکَ وَ تَتَحَبَّبُ إِلَیَّ فَأَتَبَغَّضُ إِلَیْکَ وَ تَتَوَدَّدُ إِلَیَّ فَلَا أَقْبَلُ مِنْکَ
زیرا ای پروردگار من، تو مرا می‌خوانی و من از تو رو برمی‌گردانم و با من اظهار دوستی می‌کنی و من اظهار خشم می‌کنم و تو به من مهربانی می‌کنی و من نمی‌پذیرم،
کَأَنَّ لِی التَّطَوُّلَ عَلَیْکَ ثُمَّ لَا یَمْنَعُکَ ذَلِکَ مِنَ الرَّحْمَةِ لِی وَ الْإِحْسَانِ إِلَیَّ وَ التَّفَضُّلِ عَلَیَّ بِجُودِکَ وَ کَرَمِکَ
به‌گونه‌ای که گویی من بر تو منّت گذارده و چیزی بخشیده‌ام، ولی این همه مانع از رحمت و نیکوکاری و تفضّل تو به جود و کرمت بر من نشد،
فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ ارْحَمْ عَبْدَکَ الْجَاهِلَ وَ عُدْ عَلَیْهِ بِفَضْلِ إِحْسَانِکَ وَ جُودِکَ إِنَّکَ جَوَادٌ کَرِیم
پس بر محمّد و آل محمّد درود فرست و بر این بنده‌ی نادانت رحم آر و با فضل نیکوکاری‌ات بر او ببخش، به راستی که تو بخشنده و بزرگواری.