می‌توانیم در پارالمپیک 2020 هم روی سکو برویم
روز پایانی بازی‌های پاراآسیایی 2018 جاکارتا، با یک مدال طلای خوشرنگ برای کاروان ایران همراه بود و تیم ملی بسکتبال با ویلچر که در دوره قبلی این بازی‌ها در اینچئون به مدال برنز دست یافته بود، با شکست ۶۸ بر ۶۶ ژاپن در فینال، توانست به قهرمانی برسد.
روز پایانی بازی‌های پاراآسیایی 2018 جاکارتا، با یک مدال طلای خوشرنگ برای کاروان ایران همراه بود و تیم ملی بسکتبال با ویلچر که در دوره قبلی این بازی‌ها در اینچئون به مدال برنز دست یافته بود، با شکست ۶۸ بر ۶۶ ژاپن در فینال، توانست به قهرمانی برسد. ملی‌پوشان این تیم، در شرایطی جشن قهرمانی گرفتند که خیلی از اعضای کاروان ایران در سالن حضور داشتند تا به این ترتیب یک جشن کلی برای کاروان ایران که «امید و خودباوری» نام داشت، شکل بگیرد. این طلا، پنجاه و یکمین طلای ایران در بازی‌های پاراآسیایی بود. این قهرمانی نوبرانه باعث شد به سراغ عادل طرفی کاپیتان تیم ملی بسکتبال با ویلچر و همچنین مرتضی ابراهیمی لژیونر ایران برویم و آنها در گفت‌وگویی که با خبرنگار «ایران» داشتند، درباره این قهرمانی صحبت کردند.
طرفی: بچه‌ها مثل شیر حواس‌شان به من بود!
عادل طرفی درخصوص این قهرمانی چنین توضیح داد: «این مسابقات در 2 گروه 5 تیمی برگزار شد که گروه ما نسبتاً قوی بود و تیم‌های تایلند، عراق، چین و اندونزی میزبان حضور داشتند که توانستیم در 4 بازی به پیروزی برسیم. در نیمه نهایی هم توانستیم کره جنوبی را ببریم و در بازی فینال هم خیلی از بینندگان دیدند که چه بازی سخت و دشواری برابر ژاپن داشتیم اما خدا را شکر به قهرمانی رسیدیم.»
وی که در پایان این مسابقات از بازی‌های ملی خداحافظی کرد، در این خصوص گفت: «من قبل از اینکه به بازی‌های پاراآسیایی برویم، گفته بودم که در پایان این رقابت‌ها از بازی‌های ملی خداحافظی می‌کنم. در این مدت هم دوستان خیلی به من لطف داشتند و خداحافظی خوبی هم شد. من از سال 2003 تاکنون در تیم ملی بودم و از این به بعد هم به فعالیتم در رده باشگاهی ادامه خواهم داد.» این ورزشکار 41 ساله ادامه داد: «سال‌های خوب و پرفراز و نشیبی را در تیم ملی داشتم. در پارالمپیک بودم و این دومین پاراآسیایی‌ام بود که با قهرمانی‌مان همراه شد. تا چند سال پیش کسی فکر نمی‌کرد این قدر پیشرفت کنیم اما حالا توانسته‌ایم به جایگاه خوبی دست پیدا کنیم. تا الان حمایت‌های خوبی صورت گرفته اما امیدوارم باز هم حمایت‌ها ادامه داشته باشد. ما نیروهای جوان و خوبی داریم که اگر برنامه‌ریزی خوبی صورت بگیرد، می‌توانیم در پارالمپیک 2020 توکیو هم روی سکو برویم.»
وی که پس از قهرمانی به روی سبد بسکتبال رفت و روی آن نشست، درباره این صحنه جالب هم صحبت کرد: «خوشبختانه توانستم یک خداحافظی جذاب و فوق‌العاده داشته باشم. این هم یک رسم در بسکتبال است که بازیکنی که می‌خواهد خداحافظی کند، سمت سبد می‌رود. بچه‌ها هم من را به عنوان کاپیتان بالای سبد فرستادند. البته هر کدام از بچه‌ها برای خودشان کاپیتان هستند و ما در همه جا چه در تمرین و مسابقه مثل برادر کنار هم بودیم و 5 نفر داخل زمین واقعاً از جان مایه می‌گذاشتند.»
او درباره اینکه نمی‌ترسید از بالای سبد بیفتد، با خنده پاسخ داد: «نه اصلاً، چون بچه‌ها مثل شیر پایین بودند و حواس‌شان به من بود!» طرفی درباره تفاوت‌های بسکتبال با ویلچر با بسکتبال هم صحبت کرد: «شاید خیلی‌ها فکر کنند تفاوت‌هایی باشد اما هم در ابعاد زمین و هم در وزن توپ یا فاصله سبد، تفاوتی وجود ندارد. فرقی که وجود دارد این است که ما روی ویلچر هستیم و فقط از دست‌ها و بازوهایمان استفاده می‌کنیم و باید ویلچر را هم حرکت دهیم که این کار ما را سخت‌تر می‌کند اما در فینال دیدید که چقدر جذابیت داشت و همه تماشاگران با شور و هیجان بازی را نگاه می‌کردند.» این سنتر تیم ملی که لژیونر هم بوده در این خصوص و همچنین آینده‌اش گفت: «من از سال 2004 تاکنون در لیگ‌های خارجی بودم. 13 سال در اسپانیا بودم و برای ساراگوسا بازی می‌کردم. بعد از آن هم برای تیم‌های کولونیا بورگوس و سانتالوچیا در ایتالیا بازی کردم و در تیم بندیک استانبول هم بودم. در این سال ها به قهرمانی اروپا و چند بار قهرمانی اسپانیا رسیدم و در جمع بهترین بازیکنان اروپا هم قرار گرفتم. حالا هم باید ببینم وضعیت چطور پیش می‌رود و تیم جدیدم را انتخاب نکرده‌ام.»
ابراهیمی: ویلچری که خریده‌ام 170 میلیون قیمت داشت!
مرتضی ابراهیمی، دیگر بازیکن تیم ملی بسکتبال با ویلچر هم درباره قهرمانی در جاکارتا گفت: «خدا را شکر با اردوهای خوبی که برگزار کردیم به شرایط خوبی رسیدیم و به این قهرمانی رسیدیم که همه ما را خوشحال کرد. البته آقای محمدرضا دستیار سرمربی‌مان و مازیار میرعظیمی و مسعود فلاح که مربیان‌مان بودند، خیلی زحمت کشیدند که از آنها تشکر می‌کنیم.» وی ادامه داد: «ما در بازی‌های پاراآسیایی مسابقات سختی را پشت سر گذاشتیم و تنها مشکل‌مان ویلچرها بود که باید به روز باشد. ژاپنی‌ها که در فینال با آنها مسابقه دادیم، ویلچرهای محکمی داشتند اما خدا را شکر توانستیم این تیم را شکست دهیم و به قهرمانی برسیم. همه چیز برای ما در این دوره فراهم بود اما مشکلی که وجود دارد، قیمت بالای ویلچر است که حدود 140 میلیون قیمت دارد. البته بچه‌ها به طور میانگین لژیونر هستند. خود من از بهترین برند دنیا ویلچر خریده‌ام که 170 میلیون قیمت داشت! امیدوارم حالا که به قهرمانی رسیده‌ایم، از این کادر حمایت کنند تا بتوانیم این موفقیت‌ها را ادامه دهیم. این مربیان بسیار دلسوز هستند و حالا هم که انتظارها از ما بالا رفته است. امیدوارم حمایت‌ها بیشتر شود تا با توکل بر خدا در پارالمپیک 2020 توکیو روی سکو برویم.» این ملی‌پوش 27 ساله زنجانی که در رقابت‌های جهانی جوانان زیر 23 سال جهان در سال 2013، موفق به دریافت عنوان بهترین بازیکن پست 5 جهان شد، یکی از لژیونرهای تیم ملی محسوب می‌شود که در این باره هم توضیح داد: «من 7 سال است که در فنرباغچه ترکیه بازی می‌کنم و کلاً سالی دو سه هفته بیشتر ایران نمی توانم بیایم. فنرباغچه 3 بازیکن ایرانی دارد و به غیر از من مرتضی عابدی و محسن طلوعی هم هستند که محسن امسال به جمع ما اضافه شده است. ما پارسال در لیگ دو اروپا بودیم اما امسال توانستیم مجوز حضور در لیگ قهرمانان اروپا را به دست آوریم.»
طرفی: بچه‌ها مثل شیر حواس‌شان به من بود!
عادل طرفی درخصوص این قهرمانی چنین توضیح داد: «این مسابقات در 2 گروه 5 تیمی برگزار شد که گروه ما نسبتاً قوی بود و تیم‌های تایلند، عراق، چین و اندونزی میزبان حضور داشتند که توانستیم در 4 بازی به پیروزی برسیم. در نیمه نهایی هم توانستیم کره جنوبی را ببریم و در بازی فینال هم خیلی از بینندگان دیدند که چه بازی سخت و دشواری برابر ژاپن داشتیم اما خدا را شکر به قهرمانی رسیدیم.»
وی که در پایان این مسابقات از بازی‌های ملی خداحافظی کرد، در این خصوص گفت: «من قبل از اینکه به بازی‌های پاراآسیایی برویم، گفته بودم که در پایان این رقابت‌ها از بازی‌های ملی خداحافظی می‌کنم. در این مدت هم دوستان خیلی به من لطف داشتند و خداحافظی خوبی هم شد. من از سال 2003 تاکنون در تیم ملی بودم و از این به بعد هم به فعالیتم در رده باشگاهی ادامه خواهم داد.» این ورزشکار 41 ساله ادامه داد: «سال‌های خوب و پرفراز و نشیبی را در تیم ملی داشتم. در پارالمپیک بودم و این دومین پاراآسیایی‌ام بود که با قهرمانی‌مان همراه شد. تا چند سال پیش کسی فکر نمی‌کرد این قدر پیشرفت کنیم اما حالا توانسته‌ایم به جایگاه خوبی دست پیدا کنیم. تا الان حمایت‌های خوبی صورت گرفته اما امیدوارم باز هم حمایت‌ها ادامه داشته باشد. ما نیروهای جوان و خوبی داریم که اگر برنامه‌ریزی خوبی صورت بگیرد، می‌توانیم در پارالمپیک 2020 توکیو هم روی سکو برویم.»
وی که پس از قهرمانی به روی سبد بسکتبال رفت و روی آن نشست، درباره این صحنه جالب هم صحبت کرد: «خوشبختانه توانستم یک خداحافظی جذاب و فوق‌العاده داشته باشم. این هم یک رسم در بسکتبال است که بازیکنی که می‌خواهد خداحافظی کند، سمت سبد می‌رود. بچه‌ها هم من را به عنوان کاپیتان بالای سبد فرستادند. البته هر کدام از بچه‌ها برای خودشان کاپیتان هستند و ما در همه جا چه در تمرین و مسابقه مثل برادر کنار هم بودیم و 5 نفر داخل زمین واقعاً از جان مایه می‌گذاشتند.»
او درباره اینکه نمی‌ترسید از بالای سبد بیفتد، با خنده پاسخ داد: «نه اصلاً، چون بچه‌ها مثل شیر پایین بودند و حواس‌شان به من بود!» طرفی درباره تفاوت‌های بسکتبال با ویلچر با بسکتبال هم صحبت کرد: «شاید خیلی‌ها فکر کنند تفاوت‌هایی باشد اما هم در ابعاد زمین و هم در وزن توپ یا فاصله سبد، تفاوتی وجود ندارد. فرقی که وجود دارد این است که ما روی ویلچر هستیم و فقط از دست‌ها و بازوهایمان استفاده می‌کنیم و باید ویلچر را هم حرکت دهیم که این کار ما را سخت‌تر می‌کند اما در فینال دیدید که چقدر جذابیت داشت و همه تماشاگران با شور و هیجان بازی را نگاه می‌کردند.» این سنتر تیم ملی که لژیونر هم بوده در این خصوص و همچنین آینده‌اش گفت: «من از سال 2004 تاکنون در لیگ‌های خارجی بودم. 13 سال در اسپانیا بودم و برای ساراگوسا بازی می‌کردم. بعد از آن هم برای تیم‌های کولونیا بورگوس و سانتالوچیا در ایتالیا بازی کردم و در تیم بندیک استانبول هم بودم. در این سال ها به قهرمانی اروپا و چند بار قهرمانی اسپانیا رسیدم و در جمع بهترین بازیکنان اروپا هم قرار گرفتم. حالا هم باید ببینم وضعیت چطور پیش می‌رود و تیم جدیدم را انتخاب نکرده‌ام.»
ابراهیمی: ویلچری که خریده‌ام 170 میلیون قیمت داشت!
مرتضی ابراهیمی، دیگر بازیکن تیم ملی بسکتبال با ویلچر هم درباره قهرمانی در جاکارتا گفت: «خدا را شکر با اردوهای خوبی که برگزار کردیم به شرایط خوبی رسیدیم و به این قهرمانی رسیدیم که همه ما را خوشحال کرد. البته آقای محمدرضا دستیار سرمربی‌مان و مازیار میرعظیمی و مسعود فلاح که مربیان‌مان بودند، خیلی زحمت کشیدند که از آنها تشکر می‌کنیم.» وی ادامه داد: «ما در بازی‌های پاراآسیایی مسابقات سختی را پشت سر گذاشتیم و تنها مشکل‌مان ویلچرها بود که باید به روز باشد. ژاپنی‌ها که در فینال با آنها مسابقه دادیم، ویلچرهای محکمی داشتند اما خدا را شکر توانستیم این تیم را شکست دهیم و به قهرمانی برسیم. همه چیز برای ما در این دوره فراهم بود اما مشکلی که وجود دارد، قیمت بالای ویلچر است که حدود 140 میلیون قیمت دارد. البته بچه‌ها به طور میانگین لژیونر هستند. خود من از بهترین برند دنیا ویلچر خریده‌ام که 170 میلیون قیمت داشت! امیدوارم حالا که به قهرمانی رسیده‌ایم، از این کادر حمایت کنند تا بتوانیم این موفقیت‌ها را ادامه دهیم. این مربیان بسیار دلسوز هستند و حالا هم که انتظارها از ما بالا رفته است. امیدوارم حمایت‌ها بیشتر شود تا با توکل بر خدا در پارالمپیک 2020 توکیو روی سکو برویم.» این ملی‌پوش 27 ساله زنجانی که در رقابت‌های جهانی جوانان زیر 23 سال جهان در سال 2013، موفق به دریافت عنوان بهترین بازیکن پست 5 جهان شد، یکی از لژیونرهای تیم ملی محسوب می‌شود که در این باره هم توضیح داد: «من 7 سال است که در فنرباغچه ترکیه بازی می‌کنم و کلاً سالی دو سه هفته بیشتر ایران نمی توانم بیایم. فنرباغچه 3 بازیکن ایرانی دارد و به غیر از من مرتضی عابدی و محسن طلوعی هم هستند که محسن امسال به جمع ما اضافه شده است. ما پارسال در لیگ دو اروپا بودیم اما امسال توانستیم مجوز حضور در لیگ قهرمانان اروپا را به دست آوریم.»