معضل «شلوغ‌کاری نیمکت‌ها» در لیگ بیستم فوتبال!
ماجرای نیمکت های شلوغ یا شلوغ کاری نیمکت ها به تازه ترین پدیده لیگ برتر بیستم تبدیل شده است و شاهد خشونت های رفتاری و کلامی از سوی مربیان، بازیکنان و عوامل تیم ها در قبال یکدیگر و تصمیمات داوری هستیم.
چهار هفته از آغاز لیگ برتر فوتبال ایران می گذرد و رفتارهای صورت گرفته روی نیمکت تیم ها در ورزشگاه های خالی از تماشاچی بیش از هرچیز دیگری در ذوق می زند! اینبار صرفا رفتار مربیان، بازیکنان و سایر عوامل تیم ها مقابل دوربین ها به تصویر کشیده نمی شود بلکه حتی صدای آن ها به وضوح مشخص و بارها به گوش بیننده های تلویزیونی می رسد.
مختصات تنش های پساکرونایی فوتبال ایران؛ درون زمین!
از همان ابتدای شروع لیگ برتر بیستم، شاهد خشونت های کلامی و رفتاری روی نیمکت تیم ها بوده ایم و «شلوغ کاری نیمکت ها» به یکی از اصلی ترین دغدغه ها تبدیل شده و هر یک از تیم ها نسبت به رفتار نیمکت تیم مقابل به شدت معترض هستند.
کار به جایی رسیده که سرمربیان، مربیان و بازیکنان تیم ها دلیل رفتارهای خشونت آمیز و پرخاشگرانه خود را تحریک از سوی نیمکت تیم مقابل می دانند و خواستار برخورد مراجع اخلاقی و انضباطی شده اند. به طور مثال مهدی تارتار، سرمربی تیم پیکان در نشست خبری اعلام کرد که بسیاری از سرمربیان برای کسب نتیجه دست به هر کاری می زنند و هر رفتاری را روی نیمکت از سوی عوامل تیم حریف شاهد هستیم و باید برخوردهای انضباطی لازم از سوی مراجع ذی ربط فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ در دستور کار قرار گیرد یا محمود فکری که پس از بازی تیمش با فولاد الفاظ زشتی را بر زبان آورد، گفت کسانی که باعث شدند او لب به دشنام باز کند باید عذرخواهی کنند!
قبل از کرونا در مورد بروز خشونت‌ها چه می گفتند؟
پیش از شیوع ویروس کرونا، پرخاشگری و خشونت در رویدادهای ورزشی با علل مختلف فضای تنش‌زا روی سکوها در ورزشگاه‌های ایران یکی از مهم‌ترین مسائلی بود که طی چند ساله اخیر گریبان‌گیر فوتبال ایران شده بود؛ اتفاقی بغرنج که علاوه بر ایجاد التهاب و تنش روی سکوها، بی احترامی به ورزشکاران یا طرفداران حریف با فحاشی و ناسزا و نامناسب کردن فضا برای حضور کودکان و خانواده‌ها همراه شد، آن هم در حالی که یکی از مهم‌ترین مزیت‌ها و فرصت‌های ناشی از رقابت‌های ورزشی، ایجاد فضای نشاط آور و لذت‌بخش برای فرزندان و خانواده ها بود اما سکوها در ایران نه تنها محیطی امن و فضای مناسبی برای همدلی و نزدیکی افراد به شمار نمی رفت بلکه به بستری نا امن که صرفا محلی برای تخلیه ذهنی ناشی از سرکوب‌های خانوادگی و اجتماعی است، تبدیل شده بود.
شیوع ویروس کرونا اما شرایط را برای فوتبال ایران تغییر داد و دیگر شاهد حضور تماشاگران در ورزشگاه ها نیستیم، حال سوال مطرح شده این است که تنش ها و خشونت های به وجود آمده درون زمین و به ویژه نیمکت تیم ها ناشی از چیست؟
هدف وسیله را توجیه می کند؟
ورزش ما در دوران گذار قرار دارد و از مرحله آماتوری به سمت فضای حرفه‌ای در حرکت است هرچند با استانداردهای جهانی فاصله زیادی داریم. در عین حال ورزش ایران مصداق بارز این جمله است که "هدف، وسیله را توجیه می‌کند" و تفکر غالب، "نتیجه‌گرایی به هر قیمتی است" و با توجه به عدم ثبات مدیریت در ورزش ایران هر یک از مسئولان ذی‌ربط قصد دارند به منظور بقای خود کسب نتیجه کنند تا بتوانند نسبت به کارنامه‌شان پاسخگو باشند اما در این مسیر توجه چندانی به معیارها و شاخص‌های تعریف شده در ورزش روز دنیا ندارند و همین رویه باعث می شود فشار بسیار زیادی روی نیمکت تیم ها و به ویژه سرمربیان و مربیان وارد شود.
راهکار؛ آموزش و برخورد انضباطی
باید رسانه‌ها، آموزش و پرورش، وزارت علوم و خانواده‌ها تمام تلاش خود را به منظور تربیت صحیح به کار گیرند و در عین حال باشگاه‌های ورزشی توجه جدی به این مسئله داشته باشند تا این گونه بتوان شاهد رفتار مناسب بازیکن، مربی و سایر عوامل تیم ها باشیم؛ موضوعی که در کشورهای توسعه یافته مدنظر قرار گرفته و در کشور ما نیز به عنوان یک مساله جدی باید مدنظر قرار گیرد.
اگر عوامل مختلف رفتار درون زمین به صورت دقیق بررسی شود بسیاری از این رفتارها قابل پیش بینی و مدیریت‌اند. باید قبل از گام نهادن به یک رویداد ورزشی آموزش‌های لازم داده شود تا خود کنترلی و مدیریت هیجان در دستور کار قرار گیرد و در نهایت شاهد بروز رفتار حرفه‌ای باشیم. آماده‌سازی ورزشکاران، مربیان و سایر عوامل درون زمین جهت ورود به رویدادهای ورزشی از مهم‌ترین برنامه‌هایی است که باید توسط ارکان ورزش در دستور کار قرار گیرد و زمانی که فرد سعی می‌کند با بروز خشونت به هدف خود برسد باید به او آموزش دهیم تا از مسیر دیگری گام بردارد و از بروز رفتار خشونت آمیز و پرخاشگرانه جلوگیری کند و با مدیریت رفتار بتواند کنترل خشم از سوی خود را در دستور کار قرار دهد.
در این بین همچنین نباید از وظیفه مراجع انضباطی و اخلاقی غافل باشیم، برخورد جدی این کمیته ها در صورت مشاهده و اثبات رفتارهای ناشایست به طور حتم تاثیر بازدارنده به سزایی خواهد داشت و به عنوان یک اهرم می تواند مانع از تکرار چنین مسائلی باشد.
در کنار همه این موارد، عوامل تیم ها اعم از سرمربی، مربیان، بازیکنان و سوایر عوامل تیم ها باید بدانند که رفتارهای آن ها با توجه به خالی بودن ورزشگاه ها و نبود تماشاگران، بیش از پیش خود را نشان می دهد و باید نسبت به بروز واکنش های خود حساسیت بیشتری به خرج دهند و تا حد امکان از رفتارهای تنش آمیز درون زمین یا روی نیمکت ها پرهیز کنن چرا که نقش آن ها نسبت به سایر عوامل در رابطه با خشونت ها و پرخاشگری های رخ داده شده پر رنگ تر است.
مختصات تنش های پساکرونایی فوتبال ایران؛ درون زمین!
از همان ابتدای شروع لیگ برتر بیستم، شاهد خشونت های کلامی و رفتاری روی نیمکت تیم ها بوده ایم و «شلوغ کاری نیمکت ها» به یکی از اصلی ترین دغدغه ها تبدیل شده و هر یک از تیم ها نسبت به رفتار نیمکت تیم مقابل به شدت معترض هستند.
کار به جایی رسیده که سرمربیان، مربیان و بازیکنان تیم ها دلیل رفتارهای خشونت آمیز و پرخاشگرانه خود را تحریک از سوی نیمکت تیم مقابل می دانند و خواستار برخورد مراجع اخلاقی و انضباطی شده اند. به طور مثال مهدی تارتار، سرمربی تیم پیکان در نشست خبری اعلام کرد که بسیاری از سرمربیان برای کسب نتیجه دست به هر کاری می زنند و هر رفتاری را روی نیمکت از سوی عوامل تیم حریف شاهد هستیم و باید برخوردهای انضباطی لازم از سوی مراجع ذی ربط فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ در دستور کار قرار گیرد یا محمود فکری که پس از بازی تیمش با فولاد الفاظ زشتی را بر زبان آورد، گفت کسانی که باعث شدند او لب به دشنام باز کند باید عذرخواهی کنند!
قبل از کرونا در مورد بروز خشونت‌ها چه می گفتند؟
پیش از شیوع ویروس کرونا، پرخاشگری و خشونت در رویدادهای ورزشی با علل مختلف فضای تنش‌زا روی سکوها در ورزشگاه‌های ایران یکی از مهم‌ترین مسائلی بود که طی چند ساله اخیر گریبان‌گیر فوتبال ایران شده بود؛ اتفاقی بغرنج که علاوه بر ایجاد التهاب و تنش روی سکوها، بی احترامی به ورزشکاران یا طرفداران حریف با فحاشی و ناسزا و نامناسب کردن فضا برای حضور کودکان و خانواده‌ها همراه شد، آن هم در حالی که یکی از مهم‌ترین مزیت‌ها و فرصت‌های ناشی از رقابت‌های ورزشی، ایجاد فضای نشاط آور و لذت‌بخش برای فرزندان و خانواده ها بود اما سکوها در ایران نه تنها محیطی امن و فضای مناسبی برای همدلی و نزدیکی افراد به شمار نمی رفت بلکه به بستری نا امن که صرفا محلی برای تخلیه ذهنی ناشی از سرکوب‌های خانوادگی و اجتماعی است، تبدیل شده بود.
شیوع ویروس کرونا اما شرایط را برای فوتبال ایران تغییر داد و دیگر شاهد حضور تماشاگران در ورزشگاه ها نیستیم، حال سوال مطرح شده این است که تنش ها و خشونت های به وجود آمده درون زمین و به ویژه نیمکت تیم ها ناشی از چیست؟
هدف وسیله را توجیه می کند؟
ورزش ما در دوران گذار قرار دارد و از مرحله آماتوری به سمت فضای حرفه‌ای در حرکت است هرچند با استانداردهای جهانی فاصله زیادی داریم. در عین حال ورزش ایران مصداق بارز این جمله است که "هدف، وسیله را توجیه می‌کند" و تفکر غالب، "نتیجه‌گرایی به هر قیمتی است" و با توجه به عدم ثبات مدیریت در ورزش ایران هر یک از مسئولان ذی‌ربط قصد دارند به منظور بقای خود کسب نتیجه کنند تا بتوانند نسبت به کارنامه‌شان پاسخگو باشند اما در این مسیر توجه چندانی به معیارها و شاخص‌های تعریف شده در ورزش روز دنیا ندارند و همین رویه باعث می شود فشار بسیار زیادی روی نیمکت تیم ها و به ویژه سرمربیان و مربیان وارد شود.
راهکار؛ آموزش و برخورد انضباطی
باید رسانه‌ها، آموزش و پرورش، وزارت علوم و خانواده‌ها تمام تلاش خود را به منظور تربیت صحیح به کار گیرند و در عین حال باشگاه‌های ورزشی توجه جدی به این مسئله داشته باشند تا این گونه بتوان شاهد رفتار مناسب بازیکن، مربی و سایر عوامل تیم ها باشیم؛ موضوعی که در کشورهای توسعه یافته مدنظر قرار گرفته و در کشور ما نیز به عنوان یک مساله جدی باید مدنظر قرار گیرد.
اگر عوامل مختلف رفتار درون زمین به صورت دقیق بررسی شود بسیاری از این رفتارها قابل پیش بینی و مدیریت‌اند. باید قبل از گام نهادن به یک رویداد ورزشی آموزش‌های لازم داده شود تا خود کنترلی و مدیریت هیجان در دستور کار قرار گیرد و در نهایت شاهد بروز رفتار حرفه‌ای باشیم. آماده‌سازی ورزشکاران، مربیان و سایر عوامل درون زمین جهت ورود به رویدادهای ورزشی از مهم‌ترین برنامه‌هایی است که باید توسط ارکان ورزش در دستور کار قرار گیرد و زمانی که فرد سعی می‌کند با بروز خشونت به هدف خود برسد باید به او آموزش دهیم تا از مسیر دیگری گام بردارد و از بروز رفتار خشونت آمیز و پرخاشگرانه جلوگیری کند و با مدیریت رفتار بتواند کنترل خشم از سوی خود را در دستور کار قرار دهد.
در این بین همچنین نباید از وظیفه مراجع انضباطی و اخلاقی غافل باشیم، برخورد جدی این کمیته ها در صورت مشاهده و اثبات رفتارهای ناشایست به طور حتم تاثیر بازدارنده به سزایی خواهد داشت و به عنوان یک اهرم می تواند مانع از تکرار چنین مسائلی باشد.
در کنار همه این موارد، عوامل تیم ها اعم از سرمربی، مربیان، بازیکنان و سوایر عوامل تیم ها باید بدانند که رفتارهای آن ها با توجه به خالی بودن ورزشگاه ها و نبود تماشاگران، بیش از پیش خود را نشان می دهد و باید نسبت به بروز واکنش های خود حساسیت بیشتری به خرج دهند و تا حد امکان از رفتارهای تنش آمیز درون زمین یا روی نیمکت ها پرهیز کنن چرا که نقش آن ها نسبت به سایر عوامل در رابطه با خشونت ها و پرخاشگری های رخ داده شده پر رنگ تر است.