از کری‌خوانی با عادل فردوسی‌پور تا خداحافظی از تیم ملی با سارا قمی
کاپیتان تیم ملی فوتبال زنان ایران در حالی از تیم ملی خداحافظی کرد که یکی از کلیدی‌ترین بازیکنان ایران در زمین مسابقه بود اما به گفته خودش باید در اوج می‌رفت.
۱۳ سال قبل برای اولین بار پیراهن تیم ملی فوتبال زنان ایران را به تن کرد، ۵۳ بازی رسمی و دوستانه انجام داد، ۲۱ گل به ثمر رساند و بعد پیراهنش را بوسید و خداحافظی کرد. سارا قمی یا "سارادونای" فوتبال زنان ایران در پستی اینستاگرامی تلاش کرد تا عشق خود به فوتبال را در قالب کلمات بیان کند؛ دختری که روزی آرزوی دعوت به تیم ملی و خط خوردن را داشت حالا به قول خودش وقت رفتنش رسیده و باید از این فوتبال"سخت، طاقت‌فرسا و شیرین" خداحافطی می‌کرد.
می‌گوید موقع خداحافظی تمام خاطرات تلخ و شیرین ۱۳ سال بازی در تیم ملی از جلو چشم‌هایش گذشت و اشک ریخت اما باید در اوج می‌رفت و اکنون نه تنها ذهنش پر از اتفاقات فوتبالی است بلکه ریز و درشت فوتبال را در دفترش هم نوشته.
کاپیتان تیم ملی فوتبال زنان ایران بعد از خداحافظی از تیم ملی با ایسنا به گفت‌وگو نشست از ورودش به تیم ملی، کری‌خوانی با عادل فردوسی‌پور و بهترین و بدترین خاطراتش را مرور کرد و از حسرتی که برایش به جا ماند، حرف زد.
مشروح گفت‌وگوی سارا قمی با ایسنا را در ادامه می‌خوانید:
تلاش کردم تا جزو نفرات اصلی تیم ملی باشم
از سال ۸۵-۸۶ وارد اردوهای ملی شدم و اواخر ۸۷ جزو ترکیب ۱۱ نفر اصلی قرار گرفتم. در این سال‌ها فقط یک یا دو بار از روی نیمکت بازی را تماشا کردم یا نیمه دوم وارد زمین شدم، یعنی آنقدر تلاش کردم که جزو بازیکنان اصلی قرار گرفتم. تا سال ۹۰ در پست تخصصی‌ام که مهاجم بود، بازی کردم اما چون در پست هافبک چپ بازیکن کم داشتیم، از سال ۹۰ در این پست قرار گرفتم و شاید به همین دلیل است که آمار گلزنی من پایین آمد. علاوه بر این با ۵۳ بازی، بیشترین بازی ملی را دارم.
به همین دلیل وقتی در سنگاپور آن گل را زدم تنها چیزی که به ذهنم رسید حرف آقای فردوسی‌پور بود چون در آن زمان خیلی دوست داشتم اسمی از سارا قمی و فوتبال بانوان در برنامه نود پخش شود. علاوه بر این در آن بازی نماینده AFC من را به عنوان برترین بازیکن زمین انتخاب کرد و از آنجایی که چند خاطره خوب با هم برایم اتفاق افتاد، در ذهنم ماندگار شد.می‌گوید موقع خداحافظی تمام خاطرات تلخ و شیرین ۱۳ سال بازی در تیم ملی از جلو چشم‌هایش گذشت و اشک ریخت اما باید در اوج می‌رفت و اکنون نه تنها ذهنش پر از اتفاقات فوتبالی است بلکه ریز و درشت فوتبال را در دفترش هم نوشته.
کاپیتان تیم ملی فوتبال زنان ایران بعد از خداحافظی از تیم ملی با ایسنا به گفت‌وگو نشست از ورودش به تیم ملی، کری‌خوانی با عادل فردوسی‌پور و بهترین و بدترین خاطراتش را مرور کرد و از حسرتی که برایش به جا ماند، حرف زد.
مشروح گفت‌وگوی سارا قمی با ایسنا را در ادامه می‌خوانید:
تلاش کردم تا جزو نفرات اصلی تیم ملی باشم
از سال ۸۵-۸۶ وارد اردوهای ملی شدم و اواخر ۸۷ جزو ترکیب ۱۱ نفر اصلی قرار گرفتم. در این سال‌ها فقط یک یا دو بار از روی نیمکت بازی را تماشا کردم یا نیمه دوم وارد زمین شدم، یعنی آنقدر تلاش کردم که جزو بازیکنان اصلی قرار گرفتم. تا سال ۹۰ در پست تخصصی‌ام که مهاجم بود، بازی کردم اما چون در پست هافبک چپ بازیکن کم داشتیم، از سال ۹۰ در این پست قرار گرفتم و شاید به همین دلیل است که آمار گلزنی من پایین آمد. علاوه بر این با ۵۳ بازی، بیشترین بازی ملی را دارم.
خاطره ای دارم که بهترین و بدترین است؛ مقدماتی المپیک ۲۰۱۲ بود که برای اولین بار به دور دوم صعود کرده بودیم. در این مرحله گروهمان به گونه‌ای بود که قطعا می‌توانستیم به مرحله نهایی صعود کنیم اما به دلیل داشتن حجاب اسلامی به ما اجازه بازی ندادند. از این جهت بهترین خاطره ام است که خیلی از کشورها برای اولین بار فوتبال زنان ایران را شناختند و بُعد رسانه‌ای خیلی خوبی داشت و از این جهت تلخ که می‌توانستیم، صعود کنیم و تاریخ‌ساز شویم اما نگذاشتند.
۱۳ سال بازی ملی در یک جمله
روزهای خیلی سخت، طاقت‌فرسا و شیرین، تنها جمله‌ای است که می‌توانم درباره سال‌های حضورم در تیم ملی بگویم.
مربیگری را شروع کرده‌ام
در تیم لیگ برتری تقریبا مربیگری را شروع کرده‌ام و در کنار بازی، مربیگری هم می‌کنم اما نمی‌دانم از چه زمانی رسما شروع کنم.
حرف پایانی
از رسانه‌ها تشکر می‌کنم که با پوشش اخبار زنان باعث پیشرفت فوتبال ما می‌شوند و در آخر دست پدر و مادرم را می‌بوسم که در این سال‌های سخت پشتم بودند و حمایتم کردند.