افزایش کارتن خواب‌ها در زمستان امسال با شیوع ویروس کرونا
رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران گفت: افزایش آمارهای افراد معتاد خیابانی و کارتن خواب‌ها در زمستان امسال و با شیوع ویروس کرونا نگرانی‌ها را افزایش داده است.
یکی از نگرانی‌های موجود در کشور موضوع افزایش فقر و تعداد جمعیت فقیر در جامعه است. تاملی بر تعداد افراد تحت پوشش دو نهاد حمایتی کمیته امداد و بهزیستی خود گویای همین نکته است. البته این تعداد شامل همه افراد مشمول حمایت توسط این دو نهاد نمی‌شود. برخی اتفاقاتی که منجر به اعتراض خیابانی مردم شده است از جمله در آبان سال یکهزار و سیصد نو و هشت، نشانه دیگری است که ناتوانی دولت در افزایش شاخص‌های اقتصادی دارد. آمارهای افراد معتاد خیابانی ، کارتن خواب‌ها و افزایش ظرفیت سامان سراها و گرم خانه‌ها توسط شهراری تهران و... خود نشانه دیگری است. اکنون که این شرایط حال ناخوش اقتصادی ، باشیوع ویروس کرونا گره خورده است نگرانی را برای افزایش این گروه‌ها در خیابان و مشکلات ناشی از فقر بیشتر کرده است.اگر تاملی بر آمار ارائه شده توسط رئیس پلیس آگاهی تهران داشته باشیم که اعلام کرده بود در سه ماهه اول سال 1399، حدود پنجاه درصد از سارقین خرد شناسایی شده، «سرقت اولی‌ها» هستند خود گویای این است که این سرقت‌ها الزاما برای افزایش دارایی سارقین نیست بلکه سرقت‌های، خرد معمولا برای تأمین معیشت روزانه و هزینه‌های ضروری زندگی است.
از آنجایی که چشم انداز روشنی هم برای مدیریت این شرایط وجود ندارد که البته بخشی به تحریم بر می‌گردد ولی بخش عمده‌ایی به دلیل ضعف مدیریت دستگاه‌های متولی اقتصادی و .. است که مقام معظم رهبری هم در جلسه اخیر بر آن تأکید کرده بودند و حتی به مشکل پوشک وگرانی‌های که به تحریم هم ارتباط ندارد، اشاره کرده بودند.
بحران شیوع کرونا در کشور مشکلات اقتصادی را بیش از پیش نمایان کرده است. به یاد صحبت‌های رئیس جمهور در مجلس شورای اسلامی در معرفی وزیر اقتصاد و دارایی اخیر افتادم که می‌گفت به چند نفر گفتم ولی قبول نکردند.این خود نشان می‌دهد که تصمیم گیران که چشم مردم به تدبیر آنهاست خود افراد قوی نیستند.اشاره آقای جهانگیری معاون اول رئیس جمهور با این مضمون که «دعا کنید تا گرانی‌ها کم شود» نشانه دیگری از استیصال دولت برای مدیریت اقتصادی است.
ممکن است به این موضوع اشاره شود که همه منابع در اختیار دولت نیست و دلایل دیگر، ولی قبول کنیم که سوء مدیریت هم نقش زیادی دارد.ضمن این که من به عنوان یک شهروند انتظار دارم در چنین شرایطی بحرانی توسط دولتمردان، تدابیری اتخاذ شود که نگرانی مان کمتر شود ولی گویا برخی از افراد، «مدیران زمان خوشی» هستند که با خود زمزمه می کنند«همه چیز آروم است». حضور کودکان زباله گرد و کودکان کار و خیابان حتی در این شرایط شیوع کرونایی که استراتژی اصلی و مهم برای پیشگیری ازشیوع کرونا «ماندن در خانه است» دلیل دیگری است که باید نگران باشیم.
چشم‌انداز روشنی هم وجود ندارد که اطمینان بخشی کند و فقر هم می‌تازد، باید نگران بود که بی خانمانی و کارتن خوابی و احتمالاً رها کردن بچه‌ها کنار خیابان‌ها وحتی بی خانمانی سالمندان و زنان و ... در ایام پیش رو و سرما بیشتر هم شود که خود می‌تواند مشکلات دیگر را ایجاد کند.دولت نسبت به همه این افراد مسؤلیت دارد و این افراد باید در اولویت خدمات و حمایت‌ها باشند.
این که با افتخار اعلام می‌شود و کلی هم تو بوق و کرنا می‌شود که این افزایش داده شده است مگر این درصد افزایش، شامل چه مبلغی می‌شود؟ برای خانواده پنج نفره و بیشتر که با افزایش چند برابری حاصل از یارانه پرداخت می‌شود 500 هزار تومان است.
در بهترین حالت برای این خانواده‌ها 75 هزار تومان و برای یک خانواده یک نفره حدود 20 هزار تومان افزایش می‌یابد؛ حال این سؤال مطرح می‌شود افزایش هزینه‌های این خانواده‌ها با این تورم افسار گسیخته، چند صد درصد رشد پیدا کرده است؟ قبول کنیم نظام رفاه و تأمین اجتماعی در ایران ناکارآمد هست و این خطرناک است.
سید حسن موسوی چلک؛ رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران
از آنجایی که چشم انداز روشنی هم برای مدیریت این شرایط وجود ندارد که البته بخشی به تحریم بر می‌گردد ولی بخش عمده‌ایی به دلیل ضعف مدیریت دستگاه‌های متولی اقتصادی و .. است که مقام معظم رهبری هم در جلسه اخیر بر آن تأکید کرده بودند و حتی به مشکل پوشک وگرانی‌های که به تحریم هم ارتباط ندارد، اشاره کرده بودند.
بحران شیوع کرونا در کشور مشکلات اقتصادی را بیش از پیش نمایان کرده است. به یاد صحبت‌های رئیس جمهور در مجلس شورای اسلامی در معرفی وزیر اقتصاد و دارایی اخیر افتادم که می‌گفت به چند نفر گفتم ولی قبول نکردند.این خود نشان می‌دهد که تصمیم گیران که چشم مردم به تدبیر آنهاست خود افراد قوی نیستند.اشاره آقای جهانگیری معاون اول رئیس جمهور با این مضمون که «دعا کنید تا گرانی‌ها کم شود» نشانه دیگری از استیصال دولت برای مدیریت اقتصادی است.
ممکن است به این موضوع اشاره شود که همه منابع در اختیار دولت نیست و دلایل دیگر، ولی قبول کنیم که سوء مدیریت هم نقش زیادی دارد.ضمن این که من به عنوان یک شهروند انتظار دارم در چنین شرایطی بحرانی توسط دولتمردان، تدابیری اتخاذ شود که نگرانی مان کمتر شود ولی گویا برخی از افراد، «مدیران زمان خوشی» هستند که با خود زمزمه می کنند«همه چیز آروم است». حضور کودکان زباله گرد و کودکان کار و خیابان حتی در این شرایط شیوع کرونایی که استراتژی اصلی و مهم برای پیشگیری ازشیوع کرونا «ماندن در خانه است» دلیل دیگری است که باید نگران باشیم.
چشم‌انداز روشنی هم وجود ندارد که اطمینان بخشی کند و فقر هم می‌تازد، باید نگران بود که بی خانمانی و کارتن خوابی و احتمالاً رها کردن بچه‌ها کنار خیابان‌ها وحتی بی خانمانی سالمندان و زنان و ... در ایام پیش رو و سرما بیشتر هم شود که خود می‌تواند مشکلات دیگر را ایجاد کند.دولت نسبت به همه این افراد مسؤلیت دارد و این افراد باید در اولویت خدمات و حمایت‌ها باشند.
این که با افتخار اعلام می‌شود و کلی هم تو بوق و کرنا می‌شود که این افزایش داده شده است مگر این درصد افزایش، شامل چه مبلغی می‌شود؟ برای خانواده پنج نفره و بیشتر که با افزایش چند برابری حاصل از یارانه پرداخت می‌شود 500 هزار تومان است.
در بهترین حالت برای این خانواده‌ها 75 هزار تومان و برای یک خانواده یک نفره حدود 20 هزار تومان افزایش می‌یابد؛ حال این سؤال مطرح می‌شود افزایش هزینه‌های این خانواده‌ها با این تورم افسار گسیخته، چند صد درصد رشد پیدا کرده است؟ قبول کنیم نظام رفاه و تأمین اجتماعی در ایران ناکارآمد هست و این خطرناک است.
سید حسن موسوی چلک؛ رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران