سپیده توکلی: با خوشحالی از دوومیدانی رفتم؛ نه دلخوری!

سپیده توکلی رکورددار سه ماده تیم ملی دوومیدانی زنان ایران بعد از 15 سال از این ورزش خداحافظی کرد و حالا باید او را به عنوان یک پیشکسوت جوان دوومیدانی بشناسیم. توکلی که حدود 15 روز پیش در مرحله آخر لیگ دوومیدانی رسما خداحافظی کرد به شرایط پیش آمده در این مراسم انتقاد داشت چرا که مسئولان فدراسیون حتی به او اجازه ندادند متن خداحافظی خود را بخواند و این باعث ناراحتی این دوومیدانی کار و خانواده اش شد.

توکلی در گفت وگو با خبرآنلاین درباره علت خداحافظی از دوومیدانی گفت: بالاخره بعد از 15 سال باید یک جا این قضیه تمام می شد و می دانستم که باید جای خود را به جوان ترها بدهم. تقریبا در این پانزده سال تمام تلاش و توانم را با توجه به شرایطی که وجود داشت، به کار گرفتم و آن چه در حد توانم بود انجام دادم و احساس کردم از این جا به بعد شاید خیلی چیزها برایم خوشایند نباشد. تصیم گرفتم یک روز همانطور که خودم ورزش را شروع کردم خودم هم نقطه پایانش را مشخص کنم و تصمیم به خداحافظی گرفتم.

او درخصوص وضعیت سال های اخیر که مسئولان فدراسیون دوومیدانی اهمیت کمتری به دختران این رشته دادند و همین باعث دلسرد شدن آن ها شد؛ گفت:در 4-5 سال اخیر محدودیت و مشکلات به خصوص در بخش بانوان بود. خیلی ها دلسرد شدند و خداحافظی کردند اما من نمی خواستم کسی مانع پیشرفتم باشد. نخواستم علت خداحافظی ام چیزی غیر از خواست خودم باشد؛ به همین دلیل سخت تلاش کردم و حتی بهترین مدال هایم را در این چهارسال گرفتم؛ هرچند خیلی دیده نشد و تقدیر و تشکری از من صورت نگرفت . با تمام این تفاسیر اما دوست داشتم بایستم تا ثابت کنم آن چیزی که بقیه درباره ما می گویند اشتباه است و این اتفاق افتاد. الان با میل شخصی و خوشحالی و آرامش خداحافظی کردم.

او با بیان اینکه بازی های آسیایی 2014 را هم جزو خاطرات تلخ ورزشی خود نمی داند، گفت: شاید از نظر خیلی ها اینچئون برای من تلخ باشد اما آن هم برای من خوشایند بود. اینچئون برای من همیشه سمبل خودباروری بود و بعد از این مسابقات خیلی بیشتر از قبل انگیزه داشتم و باعث شد دوومیدانی برای من شیرین تر باشد. اما تلخ ترین لحظاتم به آسیب دیدگی هایم برمی گردد و بدترین آن هم قبل از بازی های 2018 بود. در اوج آمادگی و بعد از رکوردشکنی و مدال آوری از ناحیه دیسک کمر دچار آسیب دیدگی شدم. چون می خواستند من را خط بزنند،درگیری روحی هم پیدا کردم و باید بگویم جنازه ام به بازی های آسیایی 2018 رسید. شاید همه بگویند در این مسابقه ها من بدترین نتیجه را گرفتم اما هیچ کسی نمی داند که چه اتفاقاتی برای من رخ داد. جاکارتا همان جایی بود که تصمیم گرفتم از دوومیدانی خداحافظی کنم اما نمی خواستم آن زمان این کار را بکنم که دیگران تصور کنند سنگ اندازی هایشان ثمربخش بوده است.

رکورددار پرش ارتفاع درباره وضعیت زنان دوومیدانی کار در ایران گفت: به نظرم زنان دوومیدانی کار مقداری به حال خودشان رها شده اند. ما اخیرا رکوردشکنی داشتیم اما این رویه در صورتی ادامه پیدا می کند که آن ها دیده شوند و اهمیت ها مستمر باشد. نوجوانان وجوانانی داشتیم که خیلی خوب بودند اما به رده بزرگسالان نرسیدند یا اینکه موفق نبودند. دختران استعداد دارند اما اگر به اندازه پسران یا رشته های دیگر دیده شوند، رکوردهایشان بهتر می شوند.

او درپایان صحبت های خود گفت: فرزانه فصیحی برای بازی های آسیایی باید انتخاب می شد اما این اتفاق رخ نداد و او هم خداحافظی کرد. با این حال او به کمک همسرش و هزینه شخصی برگشت و خودش اردوی خارجی رفت و نشان داد اگر شرایط باشد می تواند خوب باشد؛ فقط اینکه باید هدف و انگیزه داشته باشیم و ازحاشیه دور بود. امیدوارم با رئیس جدید و برنامه ریزی مستمر دربخش زنان که حالا استعدادهای خوبی هم داریم و کسی مثل فرزانه در تیم هست؛ تنها کسی که از دوره ما باقی مانده، همه حفظ شوند و رسیدگی لازم به آن ها صورت بگیرد.نباید باعث دلخوری آن ها شویم. امیدوارم اخبار خوب درباره آن ها بشنویم و این رکوردشکنی ها ادامه داشته باشد.»