به گزارش خبرنگار مهر، تمرینات پیش‌فصل تیم‌های لیگ برتری برای فصل بیست و پنجم رفته رفته آغاز می‌شود اما همچنان زمزمه های بی ثباتی برای نیمکت تیم‌ها مطرح شده است. تغییراتی که بیش از آنکه رنگ و بوی فنی داشته باشد، به بازارگرمی سرمربیان و ضعف در مدیریت باشگاه‌ها شباهت دارد.
تکرار چرخه معیوب از فصل گذشته
سال گذشته، لیگ برتر فوتبال ایران شاهد آغاز فصلی عجیب از لحاظ جابه‌جایی‌های زودهنگام مربیان بود. مازیار زارع که با شمس آذر کار را شروع کرده بود، خیلی زود جایش را به سعید دقیقی داد و خودش جای همین مربی را در ملوان گرفت تا هر دو نفر جایگاه خود را عوض کنند.
رضا مهاجری نیز هم فصل را با خیبر خرم‌آباد آغاز کرد اما خیلی زود کنار گذاشته شد تا اتفاقاتی عجیب برای جایگاه مهم سرمربی در بالاترین سطح فوتبال کشور رقم بخورد. این روند نه‌تنها بی‌ثباتی فنی در تیم‌ها ایجاد کرد، بلکه ماهیت رقابت حرفه‌ای را به شدت زیر سوال برد.
نکته مهم‌تر اینکه بسیاری از این مربیان به فاصله کوتاهی از قطع همکاری با یک تیم، بلافاصله با تیم دیگری در همان لیگ به توافق می‌رسند و گاهی حتی بدون وقفه تمرینات تیم جدید را آغاز می‌کنند؛ چیزی که این ذهنیت را تقویت می‌کند که برخی تغییرات نه‌تنها برنامه‌ریزی نشده نیستند، بلکه شاید از ابتدا هم صرفاً یک پل برای جابجایی بعدی بوده‌اند.
بازنده اصلی؛ رقابت سالم است
در خوش‌بینانه‌ترین نگاه، این تغییرات مداوم و بدون برنامه، مانعی جدی برای شکل‌گیری پویایی فنی و رقابت سالم در لیگ برتر است. در زننده‌ترین حالت نیز، بازارگرمی مربیان و بازی با افکار عمومی، ارزش و شأن جایگاه «سرمربی لیگ برتری» را زیر سوال می‌برد.
سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال که در سال‌های اخیر بیشتر روی پرونده‌های مجوز حرفه‌ای باشگاه‌ها تمرکز داشته‌اند، باید توجه ویژه‌ای نیز به معضل بی‌ثباتی روی نیمکت‌ها داشته باشند. تدوین چارچوب‌های حرفه‌ای‌تر برای قراردادها، الزام به رعایت دوره‌های مشخص همکاری و جلوگیری از تعهدات دوگانه مربیان شاید راهکارهایی برای برون‌رفت از این وضعیت نابسامان باشد.
تا زمانی که مربی بدون پاسخگویی بابت تعهدات خود بتواند به‌راحتی از تیمی جدا شود و به تیمی دیگر بپیوندد، نمی‌توان انتظار داشت لیگ ایران حتی به سطح حرفه‌ای آسیا نزدیک شود.