ببینید؛ زوج ستاره پسیانی و صابر ابر این سریال را بالا کشیدند

این روزها در کنار حواشی مرتبط با سریال‌های نسبتا تازه نمایش خانگی، یک اثر گوشه‌ای نشسته و مهجورانه نان و ماستش را می‌خورد؛ از "کنکل" صحبت می‌کنیم که اتفاقا  برخی استانداردهای یک اثر باکیفیت را هم رعایت کرده و البته که شاید زیر سایه آثار هم‌دوره‌اش مانده.  این درام پلیسی پانزده قسمتی، با حضور بازیگران مطرحی مثل صابر ابر، هانیه توسلی، مهدی پاکدل، پدرام شریفی و ستاره پسیانی، اولین تجربه سریال‌سازی رامتین لوافی‌ست که او را با فیلم "هت‌تریک" به یاد می‌آوریم. در این مطلب که به کوشش رسانه سینمایی آرت‌تاکس گردآوری شده،  مروری داریم بر  آنچه که طی این چند هفته از کنکل دیدیم. با ما همراه باشید.

فیلم‌نامه: قابل قبول

مهم‌ترین نقطه‌ی قوت سریال، سرعت قصه‌گویی آن در این چهار اپیزود است. به عنوان سریالی در ساب‌ژانر سرقت، که کم‌تر در فضای صنعت نمایش ایران تجربه شده، کنکل می‌داند که باید با ضرب‌آهنگ مناسب، حفظ تعلیق و پیچش‌(توئیست)های مختلف پیش برود. این رویه از خود پایلوت، که احتمالن از پویایی آن غافل‌گیر می‌شوید، آغاز می‌شود و در هر اپیزود با آغاز و پایان‌های مناسب و رودَست‌های جدید پیش می‌رود. برای مثال سریال در ابتدای اپیزود دوم، رودستی را هم که به عنوان پایانِ معلق/کلیف‌هنگر در پایان پایلوت زده بود با یک رودست دیگر جای‌گزین می‌کند.

به همین سرعت مختصات قصه و آدم‌ها را بر هم می‌زند و ما را با اصل ماجرا آشنا می‌کند. در پایان همان اپیزود نیز نقشه‌ی اصلی کارکترها را از سرقت‌های خُرد به یک سرقت بزرگِ پایانی تغییر می‌دهد و ما را به سمت اپیزود اختصاصیِ سرقت، یعنی اپیزود سوم می‌کِشاند. کل ماجرای سرقت تا پایان آن (البته که پایانِ معلق) در یک اپیزود روایت می‌شود و حالا در اپیزود چهارم پس از فیصله‌یافتن آخرین موانع و تکمیل سرقت، با رودستی تازه یعنی رفتار عجیب رییس کارخانه و گم‌شدن بارِ دزدی مواجهیم. پس سریال از این جهات، سرگرم‌کننده است و مخاطب را پای قصه‌ش نگه می‌دارد.

بازی‌گری: قابل قبول

هانیه توسلی از آن دست‌ بازی‌گرانی‌ست که بدون هدایت درست و شخصیتی دقیق با جزئیات مشخص، دچار سردرگمی در اجرا می‌شود. به‌همین‌خاطر از بین این گروه پنج نفره، تنها کسی است که نمی‌تواند پابه‌پای بقیه تیپ‌سازی کند و حتا در برخی لحظات که باقی اعضا در حال شوخی و کل‌کل هستند، او بلاتکلیف است و حتا زنی جدی و سرد هم که با بقیه دچار اصطکاک شود نیست؛ اما باقی نفرات با اندک ماده‌ی خام اولیه‌ی نقش‌هاشان سَر می‌کنند. صابر ابر که زمانی به او نقد بازی‌های یک‌نواخت و تکراری وارد می‌شد، حالا با تسلط و تجربه، جلوتر از بقیه صحنه را مال خود می‌کند و با این که هم‌زمان، کارِ در حال پخش دیگری به عنوان یک مأمور ساواک دارد، این‌جا هم می‌تواند خودش را به عنوان چیزی که هست، به مخاطب بقبولاند.

منبع: برترین ها