کودک آزاری اغلب در چه خانواده‌هایی رخ می‌دهد؟

ریحانه خادمی مددکار اجتماعی فرماندهی انتظامی شهرستان جویبار گفت: والدینی که در دوران کودکی مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند بیشتر امکان دارد کودکان خود را مورد آزار قرار دهند، استفاده از مواد مخدر و دارو هم می‌تواند منجر به کودک آزاری شود.

او افزود: کودک آزاری در خانواده‌هایی که از نظر اجتماعی بسیار منزوی بوده و با دیگران نیز ارتباطی ندارند نیز ممکن است رخ دهد.

والدینی که بیش از حد انتقاد می‌کنند و در روش‌های تربیتی و رعایت نظم بسیار خشن هستند، آن‌هایی که برای کودکانشان خیلی کم یا زیاد ابراز نگرانی کرده و یا استرس بسیار زیادی دارند هم ممکن است در شمار والدین کودک آزار قرار داشته باشند.

والدین کودک آزار اغلب قصد صدمه زدن به کودکان خود را ندارند. معمولاً آن‌ها در هنگام عصبانیت کودکان خود را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند. این والدین نیاز به کمک روان‌شناس دارند.

---

اهمیت مادر برای کودک در رفع نیاز‌های او خلاصه نمی‌شود همه احساس امنیت کودک وابسته به وجود مادر است، اولین احساس رضایت در نتیجه مکیدن حاصل می‌شود. شیر دادن مادر، پیوندی عمیق بین کودک و مادر به وجود می‌آورد و موجب رضایت خاطر مادر و احساس امنیت و رضایت کودک می‌شود.

کودک نیاز به دریافت محبت واقعی و عمیق مادر یا جانشین مادر دارد تا بتواند مراحل رشد را به ‌طور طبیعی طی یا عشق و علاقه خود را به او ابراز کند.

طرد کودک و عدم توجه به او برای کودک بسیار خطرناک و دردناک است. عدم توجه مادر به کودک می‌تواند اختلالات مختلف روانی برای کودک به بار آورد. از همان ابتدا مشاهده می‌شود که کودک نسبت به ناراحتی و عصبانیت واکنش نشان می‌دهد، گاه به شدت گریه می‌کند، عصبانی شده و شیر نمی‌خورد. روابط اولیه کودک و مادر اهمیت فوق العاده‌ای در چگونگی اجتماعی شدن و رشد شخصیت او دارد.

عدم توجه به کودک نیز سبب طرد شدن کودک شده و در نتیجه او به هیچ وجه نسبت به محیطی که در آن زندگی می‌کند احساس امنیت نمی‌کند، چنین کودکانی معمولاً مشوش و مضطرب اند و ناسازگاری‌های رفتاری نشان می‌دهند، لذا قرار گرفتن کودک در یک محیط خانوادگی پر استرس و یا در معرض خطر آزار و اذیت می‌تواند مانع رشد جسمی و فکری کودک گردد.

کودکان تحت آزار در کسب مهارت‌های بنیادی در دامان خانواده دچار مشکل شده و  مهارت‌های اصلی فکر کردن را به دست نمی‌آورند،این کودکان اعتماد به نفس ضعیفی خواهند داشت و رشد اجتماعی پیدا نمی‌کنند و نهایتاً در بزرگسالی ممکن است نقش مثبت و مؤثر در اجتماع نداشته باشند.

پیشگیری اولیه برای این موضوع آموزش والدین و آشنا ساختن آنان با مسئولیت هایشان در قبال کودک، نحوه رفتار و برخورد‌های صحیح با کودکان است و بعد از آن شناسایی خانواده‌های پرخطر قبل از گرفتار شدن کودک و اقدامات مداخله ای، درمانی و حمایتی برای خانواده‌های گرفتار می‌باشد.