نقد فیلم The Alto Knights؛ فرصت از دست رفته
داستان فیلم در نیویورک دههی ۱۹۵۰ جریان دارد و بر رابطهی میان فرانک کاستلو ( با بازی رابرت دنیرو)، رئیس خانوادهی جنایی لوچیانو، و ویتو جنووزه (باز هم با بازی دنیرو)، رفیق صمیمی و در عین حال یکی از رقبای سرسخت او، تمرکز دارد. این دو که زمانی دوستان نزدیک بودند، به دلیل حسادتهای کوچک و قدرتطلبی، وارد یک رویارویی مرگبار میشوند. فیلم از طریق روایت کاستلو، که گاه با استفاده از تصاویر آرشیوی و گفتوگوهای مستقیم با دوربین ارائه میشود، داستان این دو شخصیت و با تکیه بر روابط این دو چهره پرنفوذ را کاوش میکند. محور اصلی داستان، تلاش کاستلو برای خروج از دنیای تاریک جرم و جنایت و در مقابل، عطش جنووِزه برای کنترل کامل و برگشتن بر مسند قدرت است.
فیلم The Alto knights کاملا بر پایه روایت واقعی داستان نمیباشد و آن شعار این داستان بر پایه روایات واقعی میباشد تا حدی در تضاد با اتفاقات نمایش داده شده در طول فیلم است. به عنوان مثال فیلم در به تصویر کشیدن فرانک کاستلو، که در واقعیت یکی از قدرتمندترین سران مافیا بود، بهنوعی تقدسزدایی کرده و از نمایش جنبههای تاریکتر فعالیتهایش (مانند قاچاق مواد مخدر) خودداری میکند. فرانک کاستلو یک چهره کلیدی در مافیای آمریکا بود، و با برقراری ارتباطات و نفوذ گستردهاش به عنوان یکی از تاثیرگذارترین اشخاص مافیا شناخته میشود. او همچنین در دوران ممنوعیت الکل نقش مهمی را برای قاچاق مرزی ایفا کرده است.
شخصیت فرانک بیشتر به یک سیاستمدار در لباس مافیا شباهت داره، و به قول ویتو او بیشتر یک دیپلماس هست تا رئیس باند یک سازمان جنایتکار. او اهل دیپلماسی، گفتگو و حفظ تعادل بین خانوادههای مافیاست. قدرت برای او نه از طریق خشونت، بلکه از راه نفوذ، هوش و عملگرایی است. او در فیلم شخصیتی بیش از اندازه خونسرد دارد، و تقریباً هیچ حضوری از او در جلسات برگزارشده به نمایش در نمیآید. اینطور بگویم که The Alto knights فرانک کاستلو را طوری نشان میدهد که در تمام طول فیلم به مانند شخصی است که انگار در دوران پس از بازنشستگیاش به سر میبرد، تا نمایش یک شخصیت کلیدی مافیایی.
مشکل The Alto knightsهمین تمرکز بیش از حد بر رابطه بین دو شخصیت اصلی داستان و غفلت از پرداختن به رویدادهای تاریخی و واقعی مهم مرتبط با دنیای مافیا در آن دوره است، که برای فیلمی که ادعای الهام از وقایع واقعی دارد، یک وهن به حساب میآید. The Alto knights به مورادی که در طول داستان بهصورت بسیار جزئی میپردازد، و مورادی که نمیپردازد در واقع موارد بسیار مهمی هستند، که در طول داستان میتوانست بیشتر به آنها پرداخته شود. اما کارگردان تصمیم میگیرد به صدای راوی برای تنها بیان این موارد در حد اشارهای گذرا بسنده کند.
حضور دنیرو در دو نقش متضاد، نقطه قوت اصلی فیلم است. او با مهارت همیشگیاش، تفاوتهای شخصیتی کاستلو و جنووِزه را بهخوبی به تصویر میکشد. The Alto knights با دقت به بازسازی نیویورک دهه ۱۹۵۰ پرداخته و از نظر بصری، حس و حال آن دوران را بهخوبی منتقل میکند و جلوههای بصری در به تصویر کشیدن دنیای مافیا موفق عمل کردهاند.
The Alto knights فیلمی است که تنها بازی دنیرو در آن به چشم میآید، و هیچ چیز خاص یا متفاوتی درباره آن وجود ندارد. شخصیت فرانک در طول فیلم در حد معرفی باقی میماند و ما هیچگاه نمیفهمیم چرا شخصیتی مانند فرانک کستلو شخصیتی پر نفوذ و با سیاست در مافیا بود. از طرفی فیلم بهصورت کامل وفادار به جزئیات داستان واقعی آن نیست و موارد مهم مانند ممنوعیت الکل در آن دوران تنها در قالب بازگوییهایی خام در اختیار مخاطب قرار میگیرند. به قول یکی از منتقدین The Alto knights اگر به صورت مستند ساخته میشد بهتر بود تا اینگونه بصورتی ناپخته تمرکزش تنها روی قسمتی از این اتفاقات زنجیرهای مافیایی باشد.
منبع: گیمفا
منبع: faradeed-242665