نقد فصل هفتم سریال آینه سیاه (Black Mirror)

فصل هفتم سریال آینه سیاه  (Black Mirror)، ساخته‌ی چارلی بروکر، بار دیگر ما را به دنیای تاریک و آینده‌نگرانه‌ خودش می‌برد، اما این‌بار با نگاهی شخصی‌تر، عاطفی‌تر و انسانی‌تر. برخلاف برخی فصل‌های پیشین که گاه بیش از حد درگیر پیچیدگی‌های فناوری یا فرم‌های روایی تجربی می‌شدند، این فصل تلاش می‌کند تا در میان زرق و برق مصنوعی دنیای فناوری، رگه‌ای از اضطراب‌های انسان معاصر را بیابد و آن را با یک لحن دراماتیک، گاه طنزآمیز و گاه سوگناک بازگو کند.

مسیر زندگی که چارلی بروکر به آن دست یافته است، احتمالا رویای هر نویسنده‌ای در هرجایی از دنیا باشد. این که به عنوان یک نویسنده موفق، یک سریال تضمینی و قطعی با بودجه‌ای تقریبا نامحدود در اختیار دارید که کاملا در اختیار ایده‌های شماست. تنها باید چند داستان برای هر فصل آماده کنید و روند ساخت را شروع کنید! البته از حق نگذریم، چارلی بروکر تا به این‌جای کار ثابت کرده است که قدر این موقعیت را می‌داند. هیچ‌وقت هیچ کدام از فصل‌های سریال «آینه سیاه»، با یک افت شدید طرف نبوده است.  

فصل هفتم شامل شش قسمت مستقل است که هرکدام در بستر زمانی و مکانی متفاوتی رخ می‌دهند، اما همگی به نحوی با پرسش‌های بنیادین درباره هویت، حافظه، واقعیت، و اخلاق در دنیای دیجیتال پیوند دارند. این تنوع فرمی و محتوایی، از نقاط قوت فصل هفتم است که اجازه می‌دهد بیننده در هر قسمت، تجربه‌ای منحصربه‌فرد و متفکرانه داشته باشد. در ادامه، نگاهی به هر قسمت می‌اندازیم.

شش داستان متفاوت

با پخش فصل هفتم، سوالی که به ذهن می‌رسد این است که  آیا می‌توان گفت «آینه سیاه» هنوز می‌درخشد؟ فصل هفتم «آینه سیاه» ترکیبی از دو عنصر مختلف است، هم در بعضی قسمت‌ها از نظر خلاقیت بسیار عالی عمل می‌کند، و هم در بعضی قسمت‌ها لغزش‌های آشکاری در بخش روایت دیده می‌شود. قسمت‌هایی مانند «بت نوآر»، «مرثیه»، و «هتل روِری» نشان می‌دهند که چارلی بروکر همچنان توانایی خلق جهان‌هایی با مضامین پیچیده انسانی و اجتماعی را دارد. در عوض، قسمت‌هایی مانند «اسباب‌بازی» و «کالیستر» درگیر کلیشه‌ها یا تکرار ایده‌های قبلی می‌شوند.

تغییر قابل توجه این فصل، گرایش به مضامین انسانی‌تر و روایت‌های احساسی‌تر است؛ این فصل به اندازه فصل‌های قبلی درگیر این نیست که شوک و غافلگیری ناشی از پیشرفت فناوری را نشان دهد، و بیشتر می‌کوشد تصویری واقعی از اضطراب، حسرت، و ناامیدی انسان معاصر در دنیایی دیجیتال را ارائه دهد. اگرچه همه قسمت‌ها موفق نیستند، اما فصل هفتم در مجموع همچنان تأمل‌برانگیز، تأثیرگذار، و ارزشمند باقی می‌ماند. «آینه سیاه» به ما نشان می‌دهد که آینه، نه صرفا برای دیدن آینده، که برای شناختن حالِ خودمان است. و در انعکاس این تصویر شاید بیشتر از فناوری، باید از آن‌چه که در دل خودمان نهفته است، هراس داشته باشیم.

نقاط قوت:

داستان‌های خلاقانه و جذاب
• نگاهی عمیق به دنیای فناوری

نقاط ضعف: 

بعضی قسمت‌ها تکرار ایده‌های جذاب فصل‌های قبلی هستند

منبع: مایکت