حوادث غیرمترقبه آنقدر در حافظه جمعی ما تکرار شده‌اند که دیگر غافلگیرکننده نیستند؛ دولت و بخش خصوصی برای جان انسان‌ها ارزش قائل باشند
حمید میرزاده در یادداشتی با عنوان «حوادث مترقبه تناقضی در واژگان واقعیتی در زندگی» در روزنامه اعتماد نوشت: در ادبیات فارسی، «اغراق» یکی از آرایه‌های بلاغی است؛ اغراقی که به واقعیت روزمره ما نزدیک می‌شود. به همین اعتبار، شاید دیگر «حوادث غیرمترقبه» نام دقیقی برای بسیاری از وقایع تلخ کشورمان نباشد، چراکه این حوادث آن‌چنان پرتکرار و قابل پیش‌بینی شده‌اند که واژه «غیرمترقبه» در وصف آنها، نوعی تغافل زبانی به نظر می‌رسد. شاید وقت آن رسیده باشد که این رویدادها را «حوادث مترقبه» بنامیم! یعنی رویدادهایی که انتظارشان می‌رود، احتمال وقوع‌شان بالاست و در بسیاری از موارد می‌توان از آنها جلوگیری کرد.
انفجار در معادن و بنادر، آتش‌سوزی در جنگل‌ها، مزارع، کارخانجات، بازارها و انبارها، تلفات ناشی از سیلاب‌ها و فجایع مشابه، آنقدر در حافظه جمعی ما تکرار شده‌اند که دیگر غافلگیرکننده نیستند. نام بردن از مکان وقوع هر یک از این حوادث، نه فقط یادآور درد و تاسف و تاثر، که نشان‌دهنده ضعف در پیشگیری و برنامه‌ریزی است. در چنین شرایطی، برخوردهای انفعالی و مقطعی نه‌تنها کارساز نیست، بلکه استمرار فاجعه را تضمین می‌کند. آنچه نیاز داریم، عبور از واکنش‌های احساسی و ورود به عرصه برنامه‌ریزی‌های تخصصی و علمی و اصولی است؛ راهی که کشورهای پیشرفته سال‌ها پیش در پیش گرفته‌اند. آنها با تکیه بر دانش مهندسی HSE (مخفف Health, Safety, Environment - سلامت، ایمنی و محیط‌زیست)، توانسته‌اند یا از بروز حوادث جلوگیری کنند، یا در صورت وقوع، اثرات مخرب آن را به حداقل برسانند. مهندسی HSE از ارکان اساسی مدیریت در سازمان‌ها و صنایع بزرگ است. مهندسان ایمنی با استفاده از دستورالعمل‌ها، استانداردها و روش‌های علمی، حافظ جان انسان‌ها، تجهیزات و محیط‌زیست هستند. با این حال، با وجود پیشرفت‌های علمی در کشور، هنوز هیچ دانشگاهی در ایران در مقطع کارشناسی رشته مستقلی تحت عنوان HSE ایجاد نکرده است؛ هر چند این رشته در مقطع کارشناسی ارشد ارایه می‌شود.
برای تحقق سلامت، ایمنی و حفاظت از محیط‌زیست در محیط‌های کاری، وجود نیروهای متخصص و آموزش‌دیده در حوزه HSE نه یک انتخاب، بلکه ضرورتی حیاتی است. اگر بخواهیم حوادث «واقعا غیرمترقبه» باشند، باید آمادگی و پیش‌بینی‌پذیری را جدی بگیریم. وقت آن رسیده به جای واکنش‌های دیرهنگام، سراغ آموزش، تخصص و پیشگیری برویم.
حوادث غیرمترقبه، در سایه بی‌تدبیری، مترقبه می‌شوند. تغییر نگاه از واکنش به پیشگیری، از شعار به تخصص و از انفعال به برنامه‌ریزی، راه نجات از این چرخه مرگبار است و تداوم بی‌توجهی، یعنی پذیرش فاجعه. وظیفه ملی همه صاحبان کارگاه‌ها و صنایع و معادن و بنادر و مجموعه‌های خدمات اجتماعی، در بخش دولتی و خصوصی است که برای جان انسان‌ها ارزش قائل باشند. به تعبیر قرآن، جان هر انسان جان یک جهان است.
منبع: etemadonline-710907