تصاویر؛ با سریع ترین پهپادهای نظامی جهان آشنا شوید

وقتی از هواپیماهای بدون سرنشین نظامی صحبت می‌شود، سرعت گرچه عامل مهم و تأثیرگذاری است، اما همواره اهمیت ندارد. بسیاری از پهپادها به منظور اجرای مأموریت‌های اطلاعاتی، نظارتی و شناسایی طراحی و تولید می‌شوند و نیازی به سرعت بالا ندارند. آن‌ها باید در محدوده خاصی و برای مدت زمانی مشخص، پرسه بزنند و آن ناحیه را زیر نظر بگیرند. با این حال، سرعت همچنان یک عنصر حیاتی است و بعضی از پهپادها نیاز دارند که سریع باشند و هر چه سریع‌تر، بهتر.

معرفی سریع‌ترین پهپادهای نظامی جهان

ارتش‌های سراسر جهان، هواپیماهای بدون سرنشین یا پهپادها را در انواع و اقسام مختلف طراحی و تولید می‌کنند که بعضی از آن‌ها سرعت بیشتری نسبت به بقیه دارند. سرعت یک پهپاد بستگی به مأموریت آن دارد که بالاتر توضیح دادیم. پهپادهایی مثل MQ-1 Predator یا پسرعموی بزرگ‌تر آن، MQ-9 Reaper که در زمره سریع‌ترین پهپادها قرار می‌گیرند، به سختی می‌توانند چنین عنوانی را یدک بکشند. ایالات متحده آمریکا دارنده سریع‌ترین پهپادهای نظامی دنیاست و کشورهای دیگری هم در این رده‌بندی حضور دارند.

اغلب پهپادهای سریع ایالات متحده در حال توسعه و طراحی هستند و تعداد کمی در خدمت ارتش است. هر یک از پهپادهایی که در ادامه این مطلب از گجت نیوز معرفی می‌شود، سرعت فوق العاده بالایی داشته و می‌توانند مأموریت‌های مختلفی انجام دهند. همچنین قرار است با سریع‌ترین پهپادهای چندمنظوره و پرسرعت‌ترین پهپادهای مهاجم و… آشنا شویم.

Lockheed Martin RQ-170 Sentinel

کمپانی نورثروپ گرومن یک پهپاد پرسرعت به نام X-47B دارد که بدون سرنشین بوده و برای اجرا عملیات‌های مبتنی بر ناوها طراحی شده است. این هواپیما یک جت بدون دم است که بدنه بال ترکیبی داشته و می‌تواند در عملیات‌های محدود و نیمه خودمختار شرکت کند. علاوه بر این، می‌توان آن را به طور خودکار در هوا سوخت گیری کرد و مطمئنا نسبت به بسیاری از پهپادهای دیگر ارتش ایالات متحده، استقامت بیشتری دارد. X-47B برای یک جنگنده تهاجمی طراحی شده و بیشتر جنبه آزمایشی و نمایشی دارد.

علیرغم نمایشی و آزمایشی بودن پهپاد نورثروپ گرومن، دو نمونه از آن به تولید رسیده و مورد استفاده قرار گرفته و سوخت گیری هوایی را با موفقیت پشت سر گذاشته است. در صورتی که این پهپاد تولید شود، تبدیل به اولین هواپیمای بدون سرنشینی خواهد شد که می‌تواند بدون دخالت انسان، از روی ناو هواپیمابر برخیزد یا روی آن بنشیند. X-47B قادر به حمل 4500 پوند بار است و قسمت حمل بار آن دیده نمی‌شود.

پهپاد نورثروپ گرومن از یک پیشرانه توربوفن پرت اند ویتنی F100-2200U بهره می‌برد. حداکثر سرعت این پهپاد 960 مایل در ساعت بوده و می‌تواند بدون سوخت گیری تا حداکثر برد 2416 مایلی و ارتفاع 40 هزار فوتی با مداومت پروازی 6 ساعت پرواز کند.

QF-16

شاید پیش خودتان فکر می‌کنید که یکی از شناخته‌شده‌ترین هواپیماهای جاسوسی جهان، SR-71 Blackbird است، اما این تنها برگ برنده لاکهید مارتین نیست و آن‌ها گزینه‌های در حال توسعه دیگری روی میز دارند. هواپیمای بدون سرنشین دیگری که در حال حاضر تولید می‌شود، مدل افسانه‌ای SR-72 Darkstar است. از این پهپاد اطلاعات زیادی در دست نیست، اما می‌دانیم که به عنوان یک نمونه مافوق صوت در حال توسعه بوده و بدون سرنشین است.

متاسفانه هیچ تصویر رسمی از طراحی این پهپاد وجود ندارد، اما باور عمومی بر این است که SR-2 بلک برد دارای پیشرانه‌های هایپرسونیک سیکل ترکیبی مبتنی بر توربین است که از موتورهای توربوفن در کنار یک رم جت احتراقی مافوق صوت بهره می‌برد. مجموع این قوای محرکه باید کار کنند تا SR-72 Blackbird به سرعت مورد نظر 6 ماخ یا 4603 مایل در ساعت برسد.

شکی نیست که هواپیمای بدون سرنشین SR-72 بلک برد در حال حاضر تنها یک کانسپت روی کاغذ است، چرا که مشخص نیست لاکهید مارتین تا چه حد در فرآیند طراحی پیشرفت کرده است. این نوع هواپیماها معمولا در بالاترین سطح طبقه‌بندی قرار می‌گیرند؛ بنابراین، بدون مجوز امنیتی نمی‌توان به اطلاعات و مشخصات آن دسترسی پیدا کرد.

Hypersonic Technology Vehicle 2

هر یک از پهپادهایی که بالاتر معرفی کردیم یا در خدمت فعال یا در حال توسعه هستند، اما یکی از آن‌ها در حد یک مفهوم آینده نگرانه باقی مانده است. HTV-2 که مخفف عبارت Hypersonic Technology Vehicle 2 است، چیزی بیش از یک نام ساده به نظر می‌رسد. این پهپاد یک وسیله نقلیه آزمایشی مافوق صوت به شمار می‌رود که توسط دارپا برای رسیدن به سرعت 20 ماخ طراحی گردیده است. در صورتی که HTV-2 ساخته شود، می‌تواند به طرز وحشتناکی در کمتر از یک ساعت به هر هدفی روی کره زمین برسد.

کمپانی لاکهید مارتین، پهپاد آینده‌نگر HTV-2 را به مثابه یک مفهوم برای تعیین میزان دوام سرعت ساخت و آزمایش کرد. این پهپاد توانست در دو پرواز آزمایشی به سرعت 20 ماخ برسد. گلایدر ابتدا از طریق بوستر Minotaur IV به ارتفاع موردنظر منتقل شد و سپس رها گردید. متاسفانه پروژه با شکست مواجه شد و در آزمایش دوم، بدنه هواپیما تا 3500 درجه فارنهایت دوام آورد، اما سپس ذوب شد.

هر دو پرواز آزمایشی توانستند اطلاعات لازم در خصوص عملکرد پرواز، آیرودینامیک، مقاومت متریال و موارد دیگر ارائه کنند. به همین دلیل بود که پروژه با پرواز دوم به پایان رسید. به عبارت دقیق‌تر، پهپاد HTV-2 قرار بود به عنوان یک بستر آزمایشی عمل کند و احتمال دارد در آینده نزدیک از اطلاعات مفید این آزمایش برای ساخت و توسعه یک بمب افکن بدون سرنشین مافوق صوت یا جنگنده‌های پیچیده استفاده شود. حداقلش این است که ایالات متحده توانست این پهپاد را نه یک مرتبه، بلکه دو بار با سرعت 20 ماخ به پرواز در بیاورد.

منبع: خبرآنلاین