برای مدال المپیک باید همین حریفان را شکست دهم
بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا با نزول جایگاه ایران نسبت به دوره گذشته و کسب مقام ششمی به پایان رسید اما در این دوره از بازی‌ها برخی از ورزش‌ها سدشکن بودند که تنیس روی میز جزو آنها بود.
بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا با نزول جایگاه ایران نسبت به دوره گذشته و کسب مقام ششمی به پایان رسید اما در این دوره از بازی‌ها برخی از ورزش‌ها سدشکن بودند که تنیس روی میز جزو آنها بود. 9 شهریورماه یعنی سیزدهمین روز بازی‌های آسیایی جزو معدود روزهای بی مدال کاروان ایران بود، در روزی که امید می‌رفت جواد محجوب در جودو یا محمد دانشور در دوچرخه‌سواری یا رشته‌ها و نفرات دیگر تعداد مدال کاروان را بالاتر ببرند اما ستاره راکت به دست 27 ساله بابلی حریف هنگ‌کنگی خود را شکست داد و به نیمه نهایی مسابقات تنیس روی میز صعود کرد؛ نوشاد عالمیان با این نتیجه تاریخی کسب مدال تنیس روی میز را پس از 52 سال قطعی و نگاه‌ها را به سمت خود معطوف کرد. پینگ‌پنگ باز چپ دستی که این ورزش را زیر نظر پدر و از پارکینگ خانه خود در بابل آغاز کرد. مدال برنز باارزش نوشاد موجب شد تا خبرنگار «ایران» پیش از بازگشت این ستاره تنیس روی میز به کشور، گفت‌وگویی با او انجام دهد.
این پینگ‌پنگ باز درخصوص بازی‌های آسیایی جاکارتا به خبرنگار «ایران» می‌گوید: «بازی‌های آسیایی رویداد مهمی در قاره است، آن هم برای تنیس روی میز که اکثر بزرگان دنیا در این قاره حضور دارند. خدا را شکر در این رویداد بزرگ و مهم توانستم در جایگاه سوم بایستم و بعد از 52 سال ایران را به مدال تنیس روی میز برسانم. تنیس روی میز ایران برای مطرح تر شدن و دیده شدن به این مدال نیاز داشت.»
نوشاد عالمیان در ادامه به مسیرهای سختی که پشت سر گذاشته، اشاره می‌کند: «سختی‌های زیادی کشیدم و از 4 سالگی در پارکینگ خانه‌مان زیر نظر پدرم تنیس را آغاز کردم، آن زمان شرایط خیلی سخت بود و مثل امروز نبود که امکانات برای این رشته مهیا باشد. پدرم در پارکینگ خانه‌مان یک میز تنیس مهیا کرد و من تمریناتم را از آنجا آغاز کردم. او روزی 8 ساعت با من کار می‌کرد. شانسی که آوردم، این بود که پدرم و عمویم عضو تیم ملی ایران بودند و پدرم جزو نوابغ این رشته به حساب می‌آمد و در این مسیر زحمات زیادی برای من کشید. علاوه بر این فدراسیون هم کمک زیادی کرد و باعث شد ادامه مسیر برای من آسان‌تر شود. البته پدر و مادرم در کسب این مدال نقش بسیار پررنگی داشتند چون تمام سختی‌های زندگی بر دوش آنها بود.»
مرد تاریخساز تنیس روی میز در مورد آرزوهایش هم صحبت می‌کند: «در طول زندگی آرزوهای زیادی نداشتم اما آرزوی ورزشی‌ام همیشه کسب مدال بود که خدا را شکر به این آرزو رسیدم. می‌خواهم تا زمانی که بدنم اجازه می‌دهد، پینگ‌پنگ را ادامه دهم. این ورزش به آمادگی جسمانی نیاز دارد و علاوه بر این مهارت هم در آن دخیل است. فکر می‌کنم تا 42 سالگی می‌توانم بازی کنم.»
او درخصوص احتمال کسب مدال المپیک پس از کسب مدال در بازی‌های آسیایی می‌گوید: «برای کسب مدال المپیک باید همین حریفان را شکست دهم و سختی کسب مدال المپیک در همین حد است. در وهله اول تلاشم بر این است که سهمیه حضور در المپیک را بگیرم و در صورت انتخاب شدن، برای کسب مدال در توکیو برنامه‌ریزی خواهیم کرد.»
نوشاد به مواردی که می‌تواند باعث رشد و ارتقای این رشته ورزشی در ایران شود هم اشاره می‌کند: «رسانه‌ها نقش اساسی در معرفی رشته‌هایی همچون تنیس روی میز و تنیس دارند و اگر این رشته توسط صدا و سیما نشان داده شود، قطعاً مردم بیش از پیش به آن علاقه‌مند خواهند شد. در حال حاضر هم این رشته علاقه‌مندان بسیاری دارد و فکر می‌کنم بعد از حضور در المپیک لندن، تنیس روی میز در ایران متحول شد. بعد از المپیک لندن علاقه‌مندان به این رشته زیاد شدند و با کسب این مدال هم تنیس روی میز ایران متحول خواهد شد و قطعاً علاقه‌مندان به این رشته بیشتر هم خواهند شد. تنیس روی میز مستلزم این است که فرد علاقه‌مند باشد و پشتکار داشته باشد، علاوه بر این تلاش کردن در این رشته اهمیت زیادی دارد چرا که تنیس روی میز یک رشته ورزشی انفرادی است. فردی که می‌خواهد در این رشته فعالیت کند، باید روحیه بالایی داشته باشد. فکر می‌کنم مهم‌ترین عامل برای پیشرفت در این رشته، تلاش است.»
روزی که عالمیان به مدال برنز تنیس روی میز دست یافت، قطعاً روزی خاص برای این ورزشکار است. او می‌گوید: «در آن روز خیلی خوشحال بودم چرا که طلسم 52 ساله بی‌مدالی در این رشته شکسته شد و این مدال برای ما ارزش بالایی داشت. همه دوست داشتیم که یک مدال برای تنیس روی میز کسب کنیم و واقعاً حس بسیار خوبی داشتم. در آن لحظه تمامی خاطرات بیست و چند سال تلاشم در ذهنم مرور شد.»
پینگ پنگ‌باز تاریخساز ایران به سؤالی مبنی بر اینکه آیا پیش از مصاف با نماینده چین برای حضور در فینال، اشباع شده بود؟ چنین پاسخ داد: «در بازی با پینگ پنگ باز چینی به این فکر می‌کردم که بازی را ببرم. گیم اول را خوب شروع کردم اما نشد که ببرم. یک روز قبل از آن که مدال برنزم قطعی شد، همه خوشحال بودند، تبریک می‌گفتند و اشک شوق می‌ریختند، جو بسیار خوبی در ایران حاکم بود، خودم فکر کردم که دیگر کارم تمام شده البته به فینال فکر می‌کردم اما ذهنم راضی شد. جو عجیبی در تنیس روی میز حاکم شد و همه فکر می‌کردند که من طلا گرفتم.»
دغدغه‌های پدرانه مربی دلسوز نوشاد
نابغه چپ دست تنیس روی میز ایران از کودکی یک مربی دلسوز داشته که روزها، ماه‌ها و سال‌ها با او کار کرده و باعث شد تا این اتفاق تاریخی برای ورزش ایران رقم بخورد. مربی دلسوز نوشاد عالمیان پدرش (رحمت) است، کسی که خودش سال‌ها در این رشته فعالیت کرد و عضو تیم ملی تنیس روی میز ایران بود. پدر نوشاد با شور و حال خاصی در مورد مسائل مختلف صحبت می‌کند. او در بازی‌های آسیایی اینچئون 2014 مسئولیت هدایت ملی‌پوشان را نیز برعهده داشت و علاوه بر آن برای نوشاد و نیما عالمیان در این سال‌ها زحمات بسیار زیادی کشید که حاصل آن تاریخ‌سازی پسر بزرگ‌تر شد. رحمت عالمیان درخصوص عملکرد پسرش در جاکارتا به خبرنگار «ایران» می‌گوید: «تمام رنکینگ داران خوب دنیا در جاکارتا حضور داشتند و عملکرد نوشاد در این رقابت‌ها که به مدال تاریخی منجر شد، فوق‌العاده بود. او در این مسابقات پینگ پنگ‌بازان بزرگی را شکست داد و با رقبای عنوان‌داری روبه‌رو شد.» او به لحظه کسب مدال پسرش اشاره می‌کند، لحظه‌ای که سال‌ها به انتظار آن نشسته بود: «در لحظه کسب مدال توسط نوشاد، من به همراه تمامی فامیل در منزل بودیم و به همراه آنها بازی نوشاد را تماشا می‌کردیم. آن لحظه یک شور و هیجان عجیبی داشت و غیرقابل وصف بود. تا به حال چنین لحظه‌ای را تجربه نکرده بودم چرا که بازی نوشاد با حریف هنگ‌کنگی خیلی حیاتی بود.»
پدر نوشاد عالمیان ادامه می‌دهد: «هر امتیازی که نوشاد به دست می‌آورد، تمام فامیل او را تشویق می‌کردند. سرپایی بازی را تماشا می‌کردیم. نوشاد، تنیس روی میز را از 4 سالگی آغاز کرد و بدون وقفه در این سال‌ها تمرین می‌کرد و خودم هم 45 سال است که در عرصه ورزش فعالیت می‌کنم. حدود 20 سال در تیم ملی حضور داشتم و برای این رشته زحمات زیادی کشیدم و به خواست خدا، نوشاد توانست بعد از 52 سال به مدال این رشته دست یابد و موجب شادمانی خانواده خود، تنیس روی میز و مردم کشورمان شود. راهی که ما چندین سال درصدد طی کردن آن بودیم، نوشاد بخوبی پشت سر گذاشت.»
رحمت عالمیان به موروثی بودن این رشته در خانواده خود اشاره می‌کند: «من و برادرم (نعمت عالمیان) 20 سال عضو تیم ملی بودیم و علاوه بر این فعالیت زیادی در این رشته داشتیم. بعد از شروع به کار نوشاد و نیما در این رشته به کسوت مربیگری پیوستیم و شاگردان زیادی در کشور تربیت کردیم. زمانی که متوجه شدم بچه‌های من در این رشته مستعد هستند و علاقه دارند، مشوق‌شان شدم.»
او می‌گوید: «10 سال هر روز 8 ساعت با بچه‌ها در پارکینگ خانه‌مان تمرین می‌کردم. کارمند رسمی بانک بودم اما به خاطر تمرین بچه‌ها، کارم را رها کردم. به خاطر تمرین بچه‌ها در مقطعی تمام زندگی‌ام را از دست دادم اما نوشاد به ما کمک کرد تا از نظر مالی به شرایط عادی برسیم. نفرات زیادی در مسیر پیشرفت تنیس روی میز زحمت کشیدند که از جمله این نفرات افشین بدیعی نایب رئیس کنفدراسیون تنیس روی میز آسیا، شاهرخ شهنازی و مهردادعلی قارداشی رئیس فدراسیون هستند که در تمامی اعزام‌ها به بازیکنان تیم ملی کمک زیادی کردند و باید از آنها تشکر کرد.» صحبت‌های پایانی آقا رحمت، دغدغه‌های پدرانه اوست: «نوشاد متأهل است و کار ندارد. او از جایی حقوق نمی‌گیرد و کارمند نیست. از مسئولان ورزشی کشور انتظار داریم که حداقل مشکلات نوشاد برطرف شود تا او بتواند بدون دغدغه به کار خود ادامه دهد. سال‌ها منتظر مدال نوشاد بودم و 9 شهریورماه روزی عجیب و به یادماندنی برای من شد.»
این پینگ‌پنگ باز درخصوص بازی‌های آسیایی جاکارتا به خبرنگار «ایران» می‌گوید: «بازی‌های آسیایی رویداد مهمی در قاره است، آن هم برای تنیس روی میز که اکثر بزرگان دنیا در این قاره حضور دارند. خدا را شکر در این رویداد بزرگ و مهم توانستم در جایگاه سوم بایستم و بعد از 52 سال ایران را به مدال تنیس روی میز برسانم. تنیس روی میز ایران برای مطرح تر شدن و دیده شدن به این مدال نیاز داشت.»
نوشاد عالمیان در ادامه به مسیرهای سختی که پشت سر گذاشته، اشاره می‌کند: «سختی‌های زیادی کشیدم و از 4 سالگی در پارکینگ خانه‌مان زیر نظر پدرم تنیس را آغاز کردم، آن زمان شرایط خیلی سخت بود و مثل امروز نبود که امکانات برای این رشته مهیا باشد. پدرم در پارکینگ خانه‌مان یک میز تنیس مهیا کرد و من تمریناتم را از آنجا آغاز کردم. او روزی 8 ساعت با من کار می‌کرد. شانسی که آوردم، این بود که پدرم و عمویم عضو تیم ملی ایران بودند و پدرم جزو نوابغ این رشته به حساب می‌آمد و در این مسیر زحمات زیادی برای من کشید. علاوه بر این فدراسیون هم کمک زیادی کرد و باعث شد ادامه مسیر برای من آسان‌تر شود. البته پدر و مادرم در کسب این مدال نقش بسیار پررنگی داشتند چون تمام سختی‌های زندگی بر دوش آنها بود.»
مرد تاریخساز تنیس روی میز در مورد آرزوهایش هم صحبت می‌کند: «در طول زندگی آرزوهای زیادی نداشتم اما آرزوی ورزشی‌ام همیشه کسب مدال بود که خدا را شکر به این آرزو رسیدم. می‌خواهم تا زمانی که بدنم اجازه می‌دهد، پینگ‌پنگ را ادامه دهم. این ورزش به آمادگی جسمانی نیاز دارد و علاوه بر این مهارت هم در آن دخیل است. فکر می‌کنم تا 42 سالگی می‌توانم بازی کنم.»
او درخصوص احتمال کسب مدال المپیک پس از کسب مدال در بازی‌های آسیایی می‌گوید: «برای کسب مدال المپیک باید همین حریفان را شکست دهم و سختی کسب مدال المپیک در همین حد است. در وهله اول تلاشم بر این است که سهمیه حضور در المپیک را بگیرم و در صورت انتخاب شدن، برای کسب مدال در توکیو برنامه‌ریزی خواهیم کرد.»
نوشاد به مواردی که می‌تواند باعث رشد و ارتقای این رشته ورزشی در ایران شود هم اشاره می‌کند: «رسانه‌ها نقش اساسی در معرفی رشته‌هایی همچون تنیس روی میز و تنیس دارند و اگر این رشته توسط صدا و سیما نشان داده شود، قطعاً مردم بیش از پیش به آن علاقه‌مند خواهند شد. در حال حاضر هم این رشته علاقه‌مندان بسیاری دارد و فکر می‌کنم بعد از حضور در المپیک لندن، تنیس روی میز در ایران متحول شد. بعد از المپیک لندن علاقه‌مندان به این رشته زیاد شدند و با کسب این مدال هم تنیس روی میز ایران متحول خواهد شد و قطعاً علاقه‌مندان به این رشته بیشتر هم خواهند شد. تنیس روی میز مستلزم این است که فرد علاقه‌مند باشد و پشتکار داشته باشد، علاوه بر این تلاش کردن در این رشته اهمیت زیادی دارد چرا که تنیس روی میز یک رشته ورزشی انفرادی است. فردی که می‌خواهد در این رشته فعالیت کند، باید روحیه بالایی داشته باشد. فکر می‌کنم مهم‌ترین عامل برای پیشرفت در این رشته، تلاش است.»
روزی که عالمیان به مدال برنز تنیس روی میز دست یافت، قطعاً روزی خاص برای این ورزشکار است. او می‌گوید: «در آن روز خیلی خوشحال بودم چرا که طلسم 52 ساله بی‌مدالی در این رشته شکسته شد و این مدال برای ما ارزش بالایی داشت. همه دوست داشتیم که یک مدال برای تنیس روی میز کسب کنیم و واقعاً حس بسیار خوبی داشتم. در آن لحظه تمامی خاطرات بیست و چند سال تلاشم در ذهنم مرور شد.»
پینگ پنگ‌باز تاریخساز ایران به سؤالی مبنی بر اینکه آیا پیش از مصاف با نماینده چین برای حضور در فینال، اشباع شده بود؟ چنین پاسخ داد: «در بازی با پینگ پنگ باز چینی به این فکر می‌کردم که بازی را ببرم. گیم اول را خوب شروع کردم اما نشد که ببرم. یک روز قبل از آن که مدال برنزم قطعی شد، همه خوشحال بودند، تبریک می‌گفتند و اشک شوق می‌ریختند، جو بسیار خوبی در ایران حاکم بود، خودم فکر کردم که دیگر کارم تمام شده البته به فینال فکر می‌کردم اما ذهنم راضی شد. جو عجیبی در تنیس روی میز حاکم شد و همه فکر می‌کردند که من طلا گرفتم.»
دغدغه‌های پدرانه مربی دلسوز نوشاد
نابغه چپ دست تنیس روی میز ایران از کودکی یک مربی دلسوز داشته که روزها، ماه‌ها و سال‌ها با او کار کرده و باعث شد تا این اتفاق تاریخی برای ورزش ایران رقم بخورد. مربی دلسوز نوشاد عالمیان پدرش (رحمت) است، کسی که خودش سال‌ها در این رشته فعالیت کرد و عضو تیم ملی تنیس روی میز ایران بود. پدر نوشاد با شور و حال خاصی در مورد مسائل مختلف صحبت می‌کند. او در بازی‌های آسیایی اینچئون 2014 مسئولیت هدایت ملی‌پوشان را نیز برعهده داشت و علاوه بر آن برای نوشاد و نیما عالمیان در این سال‌ها زحمات بسیار زیادی کشید که حاصل آن تاریخ‌سازی پسر بزرگ‌تر شد. رحمت عالمیان درخصوص عملکرد پسرش در جاکارتا به خبرنگار «ایران» می‌گوید: «تمام رنکینگ داران خوب دنیا در جاکارتا حضور داشتند و عملکرد نوشاد در این رقابت‌ها که به مدال تاریخی منجر شد، فوق‌العاده بود. او در این مسابقات پینگ پنگ‌بازان بزرگی را شکست داد و با رقبای عنوان‌داری روبه‌رو شد.» او به لحظه کسب مدال پسرش اشاره می‌کند، لحظه‌ای که سال‌ها به انتظار آن نشسته بود: «در لحظه کسب مدال توسط نوشاد، من به همراه تمامی فامیل در منزل بودیم و به همراه آنها بازی نوشاد را تماشا می‌کردیم. آن لحظه یک شور و هیجان عجیبی داشت و غیرقابل وصف بود. تا به حال چنین لحظه‌ای را تجربه نکرده بودم چرا که بازی نوشاد با حریف هنگ‌کنگی خیلی حیاتی بود.»
پدر نوشاد عالمیان ادامه می‌دهد: «هر امتیازی که نوشاد به دست می‌آورد، تمام فامیل او را تشویق می‌کردند. سرپایی بازی را تماشا می‌کردیم. نوشاد، تنیس روی میز را از 4 سالگی آغاز کرد و بدون وقفه در این سال‌ها تمرین می‌کرد و خودم هم 45 سال است که در عرصه ورزش فعالیت می‌کنم. حدود 20 سال در تیم ملی حضور داشتم و برای این رشته زحمات زیادی کشیدم و به خواست خدا، نوشاد توانست بعد از 52 سال به مدال این رشته دست یابد و موجب شادمانی خانواده خود، تنیس روی میز و مردم کشورمان شود. راهی که ما چندین سال درصدد طی کردن آن بودیم، نوشاد بخوبی پشت سر گذاشت.»
رحمت عالمیان به موروثی بودن این رشته در خانواده خود اشاره می‌کند: «من و برادرم (نعمت عالمیان) 20 سال عضو تیم ملی بودیم و علاوه بر این فعالیت زیادی در این رشته داشتیم. بعد از شروع به کار نوشاد و نیما در این رشته به کسوت مربیگری پیوستیم و شاگردان زیادی در کشور تربیت کردیم. زمانی که متوجه شدم بچه‌های من در این رشته مستعد هستند و علاقه دارند، مشوق‌شان شدم.»
او می‌گوید: «10 سال هر روز 8 ساعت با بچه‌ها در پارکینگ خانه‌مان تمرین می‌کردم. کارمند رسمی بانک بودم اما به خاطر تمرین بچه‌ها، کارم را رها کردم. به خاطر تمرین بچه‌ها در مقطعی تمام زندگی‌ام را از دست دادم اما نوشاد به ما کمک کرد تا از نظر مالی به شرایط عادی برسیم. نفرات زیادی در مسیر پیشرفت تنیس روی میز زحمت کشیدند که از جمله این نفرات افشین بدیعی نایب رئیس کنفدراسیون تنیس روی میز آسیا، شاهرخ شهنازی و مهردادعلی قارداشی رئیس فدراسیون هستند که در تمامی اعزام‌ها به بازیکنان تیم ملی کمک زیادی کردند و باید از آنها تشکر کرد.» صحبت‌های پایانی آقا رحمت، دغدغه‌های پدرانه اوست: «نوشاد متأهل است و کار ندارد. او از جایی حقوق نمی‌گیرد و کارمند نیست. از مسئولان ورزشی کشور انتظار داریم که حداقل مشکلات نوشاد برطرف شود تا او بتواند بدون دغدغه به کار خود ادامه دهد. سال‌ها منتظر مدال نوشاد بودم و 9 شهریورماه روزی عجیب و به یادماندنی برای من شد.»