نقد فیلم Novocaine؛ بی‌حسی تبدیل‌شده به سلاح

فیلم Novocaine ترکیبی عجیب از کمدی رمانتیک و سینمای ابرقهرمانی؛ داستان مردی که درد را حس نمی‌کند و برای نجات معشوقه‌اش دست به هر کاری می‌زند، به لطف بازی جک کواید به اثری تاثیرگذار تبدیل شده است. ریتم سریع روایت و چند پیچ‌وتاب داستانی، لحظات سرگرم‌کننده‌ای را برای مخاطب تضمین می‌کنند، اما فراموش نکنید که «نووکائین» فیلمی برای دل‌های ضعیف نیست!

برک و اولسن، همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، تا مغز استخوان قابل‌پیش‌بینی هستند و مسیر خود را با اثری سردرگم‌کننده ادامه دادند که علیرغم برخی ایده‌های جذاب، نتوانست درخشان باشد: «وسواس ناشناخته» (۲۰۲۲)، فیلمی علمی‌تخیلی با بازی مونرو و «جیک لِیسی» که در پارامونت‌پلاس منتشر شد و عناصری از «تهاجم بدن‌رباها» (۱۹۵۶) اثر «دان سیگل» و بازسازی ۱۹۷۸ آن توسط «فیلیپ کافمن» را وام گرفته بود.

حالا نوبت به Novocaine «نووکائین» (۲۰۲۵) رسیده، ترکیبی از کمدی سیاه، فیلم سرقتی و تریلر اکشن که از یک سو می‌خواهد طنرِ پیش‌فرض‌های مضحک و اغراق‌شده از جذابیت‌های سینمای دهه‌های ۶۰ تا ۸۰ میلادی را احیا کند و از سوی دیگر، به سراغ کمدی رمانتیکِ سبک «اسکروبال» می‌رود، در همان خطِ «چشم‌های قلبی» (۲۰۲۵) اثر «جاش روبن» و «همنشین» (۲۰۲۵)، اولین ساخته «درو هنکاک».

این مرد سی‌ساله که آنقدر ترسو است که از ترس گاز گرفتن زبانش، غذای جامد نمی‌خورد، تنها دوستش یک همبازی آنلاین به نام «روسکو دیکسون» (با بازی «جیکوب باتالون») است و هرگز دوست‌ موًنثی نداشته، هرچند عاشق همکارش «شِری مارگریو» (با بازی «امبر میدتاندر») است. پس از یک قرار فرهنگی، که در آن یکی از زورگویان قدیمی مدرسه (با بازی «تریستان دی بیر») لقب «نووکائین» (همان بی‌حس‌کننده معروف) را به او یادآوری می‌کند، نیتن بالاخره با شری رابطه برقرار می‌کند و متوجه می‌شود او قبلاً عادت داشته بدنش را ببرد. اما وقتی سه سارق با لباس بابانوئل به شرکت حمله می‌کنند، شری را گروگان می‌گیرند و مدیر، «نایجل» (با بازی «کریگ جکسون») را می‌کشند، نیتن تصمیم می‌گیرد او را نجات دهد، بی‌آن‌که بداند شری در واقع خواهر رئیس این خلافکارها، «سایمون گرینلی» (با بازی «ری نیکلسون»، فرزند «جک نیکلسون») است.

اما باید بدانید این فیلم گرچه به اندازه «شرورها» خنده‌دار و تند و تیز یا مثل «جسد» غافلگیرکننده نیست، ولی همچنان پویا و اعتیادآور است، هم به‌لطف ماجراجویی عجیب‌وغریب بورژوایی‌اش و هم به‌خاطر جذابیتِ وضعیت خاص شخصیت اصلی، که روی پرده با صحنه‌های خشنِ مختلفی به کار گرفته می‌شود: سوختگی، شلیک، بریدگی، تیرهای کمان، کشیدن ناخن، ضربات متعدد، انگشت شکسته، شوک الکتریکی، دستی که تقریباً کنده می‌شود و… .

گاهی اوقات اکشن فیلم حال‌وهوای کمدی کلاسیک «تنها در خانه» به خود می‌گیرد، جای تعجب هم نیست، چون حوادث این فیلم هم در آستانه‌ی کریسمس رخ می‌دهد. اما سازندگان به خوبی می‌دانند چطور این موضوع را طوری ارائه دهند که به یک کپی ضعیف تبدیل نشود، بلکه واقعاً تماشاگر را بخنداند. مطمئن باشید که می‌خندید!

از همه مهم‌تر، همان بی‌حسی یا مصونیت نیتن در برابر درد است که ناخواسته به سلاح تبدیل می‌شود و استعاره‌ای هوشمندانه از فرهنگ جنگ‌طلب و عدم مدارا با تفاوت‌ها در قرن بیست‌ویکم است. چرا که تصویر او به‌عنوان قربانیِ بی‌احساس یا ابرترسو، کم‌کم به یک قربانی‌کننده تبدیل می‌شود که همان خشونتِ روان‌پریشانِ جامعه‌فاشیست‌گونه را بروز می‌دهد. این چرخه‌ی بازخوردی، خشونت بی‌پایان و پارادوکس‌هایش را برجسته می‌کند…!

در نتیجه باید گفت: «نووکائین» در ابتدا شبیه یک کمدی رمانتیک معمولی است و به لطف تمرکز روی این ژانر، صحنه‌های اکشن اولیه کاملاً ابزورد به نظر می‌رسند. اما هرچه پیش می‌رویم، جهت داستان تغییر می‌کند و فیلم به یک اکشن پرتنش با طنز سیاه تبدیل می‌شود. نکته جالب این است که سازندگان عمداً از کمدی فیزیکی (اسلپ‌استیک) الهام گرفته‌اند؛ سبکی که چارلی چاپلین در آن استاد بود: تقریباً هر پنج دقیقه، قهرمان داستان زخمی می‌خورد یا از بیماری خود برای شکست دشمنانش استفاده می‌کند (مثلاً دستش را در روغن داغ فرو می‌برد، مشت‌هایش را روی شیشه خرد شده می‌کوبد یا ماهی‌تابه داغ را با دست برمی‌دارد!).

البته ممکن است طرح داستانی «نووکائین» برای بسیاری تکراری به نظر برسد، که جای تعجب ندارد، چون در اینجا داستان صرفاً بهانه‌ای است برای وصل کردن صحنه‌های اکشن؛ صحنه‌هایی که در آن‌ها سازندگان به آزار دادن نیت ادامه می‌دهند (صحنه سرخ شدن در روغن داغ، کم‌ضررترین اتفاقی است که برای او می‌افتد!). در نیمه دوم، «نووکائین» کاملاً به یک اکشن اغراق‌شده تبدیل می‌شود، انگار که مستقیماً از یک کمیک اقتباس شده، به جای واقع‌گرایی، فیلم‌سازان کاملاً روی خشونت کاریکاتوری حساب باز کرده‌اند. این تصمیم دوپهلو است: از یک طرف، روایت شبیه یک شوخی تکراری اما همچنان بامزه است، اما از طرف دیگر، حتی طرفداران پر و پا قرص ژانر اکشن هم ممکن است از اجرای غیرمعمول صحنه‌های پرهیجان شگفت‌زده شوند.

جک کواید، ستاره سریال «پسران»، تا حدی دوباره در نقش هیویی ظاهر می‌شود: در ابتدا یک کارمند ساده بانک است، اما بعد به قهرمانی غیرمعمول تبدیل می‌شود. رِی نیکلسون هم در نقش آنتاگونیست کاملاً خودش را نشان می‌دهد و جیکوب باتالون در نقشی کوتاه اما تاثیرگذار حضور دارد.

از نظر بصری، «نووکائین» واقعاً چشمگیر است. صحنه‌های اکشن در سطحی عالی فیلمبرداری شده‌اند و فیلمبردار با ظرافت هر صحنه مجروح شدن قهرمان را به تصویر می‌کشد. شاید به نظر برسد این سکانس‌ها از فیلم‌های ترسناک بدن‌محور الهام گرفته‌اند، اما تفاوت در اینجاست که در «نووکائین»، این صحنه‌ها با واکنش‌های طنز نیت همراه می‌شوند.

«نووکائین» یک رژه بی‌وقفه خشونت است که با عناصر کمدی ترکیب شده، کمدی که به لطف بازی جک کواید جذاب شده است. داستان ساده است، ساختار سه‌پرده معمولی دارد و از عمق نمایشی خبری نیست، اما این موارد مانع لذت بردن از تماشا نمی‌شوند. سوال مهم من پس از دیدن این فیلم آن است که آیا ما با یک قهرمان جدید اکشن روبه‌رو هستیم؟

منبع: ویجیاتو