نقد فیلم Heart Eyes؛ ملغمه یک کشتار

فیلم چشم قلبی در واقع با استفاده از سبک پرداختی خود سعی کرده است هَجو و نقبی به زیرژانرها و سبک‌های مختلف داشته باشد، البته با این فرمان که آثار سرآمد این سبک‌ها را نیز به سخره بگیرد، اما در حقیقت کاری که می‌کند ساخت یک ملغمه از ناخنک‌زنی به سبک‌های مختلف و آثار فولکلور و زبانزدِ فرهنگ عامه به‌ خصوص فرهنگ ایالات متحده می‌باشد. البته که این ناخنک‌زنی‌های سطحی و بی در پیکر متاثر از هشتگ‌زدگیِ روز هم می‌باشد و نوعی دهن‌کجی به سنت‌ها یا باورهای شکل گرفته در فرهنگ آمریکایی است؛

فی‌المثل فیلم با یک صحنه عاشقانه آغاز می‌شود که پسر قرار است با یک حلقه از دختری خواستگاری کند، البته که لحظه، لحظه‌ی طنزآمیزی هست و خنگ بودن پسر و ذوق‌زدگی اغراق‌آمیز دختر را نشان می‌دهد اما در ادامه چه می‌شود این دو که نماد کلیشه و سنت عاشقانه در فرهنگ آمریکایی هستند (خواستگاری کردن سنتیِ پسر با حلقه و دختری که تمام آمال و آرزوهایش ازدواج است) به دست قاتلِ سریالیِ فیلم به شکل خونریزانه‌ای کشته می‌شوند. در واقع فیلم با این کشتار به‌طور زیرپوستی انزجار خود را از سنت‌های شکل گرفته در فرهنگ آمریکایی نشان می‌دهد.

چشم قلبیِ فیلم نمادِ گیوتینِ نگاه مستبدانه‌ی دست‌اندرکارانِ این فیلم علیه سنت‌های شکل گرفته در دل فرهنگ امریکا و هالیوود است. قاتلی که علیه کلیشه‌های عاشقانه قرار می‌گیرد و زوج فیلم هم که می‌بایست اعلام برائت خود را از رفتارهای عاشقانه اعلان کنند (در زمان‌هایی که چشم قلبی به دنبال کشتن‌شان است) تنها زمانی هم می‌توانند عاشقانه رفتار کنند که کاملا علیه سنت‌ها و کلیشه‌ها قرار گیرند که گل‌سرسبد این خلاف موج شنا کردن در صحنه پایانی فیلم و حلقه دادن دختر (الی) به پسر (میسون) است [خواستگاری کردن دختر از پسر]

این کلیشه‌زدایی به خودیِ خود بد نیست اما زمانیکه فیلم کاملا در قصه‌پردازی ناتوان و افلیج است پس تلاش‌های اثر برای رفتارهای نو و بدیع چیزی جز خود را به در و دیوار کوبیدن نمی‌تواند باشد، بالاخص که فیلم سعی می‌کند کلیشه‌های ژانری را هم مورد تمسخر قرار دهد که گل‌سرسبدشان مجموعه‌ فیلم‌های جیغ (Scream) هست اما دقت کنید که چقدر قاتل‌های پشت ماسک تهی از شخصیت هستند! یک زوج که هیچ علتِ حتی سطحی پشت آدم‌کشی‌شان نیست و حتی از بلندگوهای شعاری نویسندگان نیز عقب تر ایستاده‌اند.

در مجموع فیلم چشم قلبی اثری فاقد ارزش سینمایی و داستانی است که شاید نهایتا به صرف هزل‌پردازی‌ها در به سخره گرفتن کلیشه ها عده‌ای از مخاطبان هم با صحنه‌هایش بخندند اما امیدوارم نسبت به خندیدن‌هایشان خودآگاهی داشته باشند که بفهمند این خنده از سرِ یک سیرِ داستان‌پردازیِ درست شکل نگرفته است و طنزِ اثر در حد کمدی‌های سخیفِ داخلی خودمان است که مثلا با اشارات مستقیم و غیرمستقیم به تابوهای فرهنگی می‌خواهند جلب توجه کنند،‌ البته که گدایی توجه عبارت کامل‌تری است.

منبع: گیمفا